Ακόμα και στην ίδια τη διαδικασία οικοδόμησης σοσιαλιστικής κοινωνίας, μια σειρά από ζητήματα που κληρονομούνται από τον καπιταλισμό είναι εθνικά. Σύμφωνα με τον μαρξισμό-λενινισμό, τα εθνικά ζητήματα στον καπιταλισμό, συνδέονται άμεσα με τους πολέμους αλλά και την τακτική για ταξική αυτονομία της ίδια της εργατικής τάξης. Στο ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, τον ιμπεριαλισμό, οι πόλεμοι και τα αδιάσπαστα μ’ αυτούς εθνικά ζητήματα είναι οργανικά προϊόντα του συστήματος, για αντιμετώπιση των συστημικών οικονομικών κρίσεων και των διεθνών ανταγωνισμών προς όφελος των ιμπεριαλιστών. Η δε αντιδραστικότητα ή η προοδευτικότητα που χαρακτηρίζει το όποιο εθνικό ζήτημα, προσδιορίζεται από τον βαθμό της εθνικής και της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, τις διαπλοκές στο διεθνές πεδίο, τις επιδιώξεις της άρχουσας τάξης.
Επομένως τα εθνικά ζητήματα όχι μόνο δεν πρέπει να υποβαθμίζονται, αλλά με τη δράση της Αριστεράς να οδηγούν στην αυτονομία της εργατικής τάξης και την προώθηση της σαν ηγέτιδα ταξική δύναμη, που θα επικρατήσει μέσα στα πλαίσια του εθνικού σχηματισμού και θα πάρει την εξουσία στα χέρια της, μετατρέποντάς την σε σοσιαλιστική.
Στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, λέγεται ότι οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Όμως, εκεί δεν λέγεται μόνο αυτό. Εκεί λέγεται ακόμη ότι με τη διαμόρφωση των εθνικών κρατών, ο ρόλος της εργατικής τάξης γίνεται κάπως ιδιόμορφος. Αν πάρουμε την πρώτη θέση (οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα) και ξεχάσουμε τη σύνδεση της με το δεύτερο (οι εργάτες διαμορφώνονται ως εθνική τάξη, όχι όμως με την ίδια έννοια που διαμορφώνεται η αστική τάξη), θα κάνουμε πολύ μεγάλο λάθος. Πιο συγκεκριμένα ο Λένιν αναφέρει : «Όσο η αστική τάξη του καταπιεζόμενου έθνους παλεύει ενάντια στο έθνος που καταπιέζει, τόσο είμαστε πάντα και σε κάθε περίπτωση και πιο αποφασιστικά απ’ όλους υπέρ, γιατί είμαστε οι πιο τολμηροί και συνεπείς εχθροί της καταπίεσης. Εφ’ όσον η αστική τάξη του καταπιεζόμενου έθνους είναι υπέρ του δικού της αστικού εθνικισμού, εμείς είμαστε κατά....».Ταυτόχρονα, υπογράμμισε ότι ο αγώνας για την εθνική αυτοδιάθεση, ένα στην ουσία δημοκρατικό ζήτημα, πρέπει να υποτάσσεται στα ευρύτερα καθήκοντα του αγώνα για τον σοσιαλισμό, μέρος των οποίων αποτελεί και η διαφύλαξη της ειρήνης.
Είναι δηλαδή καθήκον των κομμουνιστών να είναι στη πρώτη γραμμή σε πατριωτικά ζητήματα για αυτοδιάθεση των λαών, να λαμβάνουν μέρος στο γενικότερο αντικαπιταλιστικό και αντιϊμπεριαλιστικό αγώνα. Συνεπώς, η εργατική τάξη και ο λαός, με μπροστάση και καθοδηγητή την Αριστερά, δεν μπορεί να μην υπερασπίσει την πατρίδα σε περίοδο εθνικού ζήτηματος. Το όλο συμπέρασμα των πάρα πάνω μπορεί να αποδοθεί από αυτή και μόνο την πρόταση από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο,« Η πάλη του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη, αν όχι στο περιεχόμενο, στη μορφή είναι στην αρχή ΕΘΝΙΚΗ». Τρανά παραδείγματα είναι η περίοδος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, όπου σε όλες τις κατεχόμενες χώρες από τους ναζί, η εθνική αντίσταση οργανώθηκε πρώτα και κύρια από τα Κομμουνιστικά Κόμματα, όπως στην Ελλάδα με το ΕΑΜ, στην Ιταλία και αλλού.
Για αυτό και το Λαϊκό Κίνημα της Κύπρου με πρωτοπόρο το κόμμα μας, το ΑΚΕΛ, ορθά θέτει ως πρώτιστη και κύρια προτεραιότητα του, τον αντικατοχικό αγώνα του λαού μας για άμεση λύση του Κυπριακού ζητήματος, δεδομένου του κίνδυνου διχοτόμησης και των τετελεσμένων επί του εδάφους που δημιουργήθηκαν μετά από 42 χρόνια. Μια λύση που θα επανενώνει πραγματικά το λαό μας και θα εξασφαλίζει την ειρήνη στον τόπο, μακριά από ξένες ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις και εγγυήσεις. Έτσι ώστε σε πιο μακρινό και πιο ώριμο στάδιο, ολόκληρος ο κυπριακός λαός, ενωμένος, με μπροστάρη τους εργαζόμενους, να αφοσιωθεί πραγματικά στην υπόθεση για κατάργηση κάθε μορφής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπό, όπως διδάσκουν τα ιδανικά του σοσιαλισμού, τα ιδανικά μας! Μόνο με τη λύση του κυπριακού προβλήματος, θα μπορέσει ο λαός μας σε βάθος χρόνου να ξεπεράσει τις εθνικές διαφορές και να αντιληφθεί ότι τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το ταξικό διαχωρισμό μιας κοινωνίας και τα συγκρουόμενα συμφέροντα της κάθε κοινωνικής τάξης. Μόνο έτσι ο εθνικισμός και φασισμός θα αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά. Για τούτο και πρέπει να απαντούμε αποφασιστικά στους «αριστερούς» επικριτές μας, που βιάζουν την κοινωνική εξέλιξη στην Κύπρο, μιλώντας γιασοσιαλισμό, αγνοώντας τις συνθήκες που επικρατούν στο νησί, ξεχνώντας τη σημασία επίλυσης του εθνικού ζητήματος σε πρώτο στάδιο. Σε αυτούς που θεωρούν ότι χάσαμε τον ιδεολογικό μας προσανατολισμό, ξεχνώντας ότι βασικότερη αρχή της ιδεολογίας μας είναι η διαλεκτική αντίληψη των πραγμάτων, που ορίζει τις προτεραιότητες μας ως κίνημα, ασχέτως των βασικών αρχών και οραμάτων μας.
Με πείσμα και ανιδιοτέλεια παλεύουμε για τον πρώτιστο μας στόχο, για λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, της μόνης εφικτής λύσης υπό τις περιστάσεις, που μπορεί να επανενώσει την πατρίδα και το λαό μας, ακόμα και αν τούτο σημαίνει ότι η κυπριακή κοινωνία και οικονομία δεν θα απαλλαχτεί από τις νομοτέλειες του εκμεταλευτικού καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.
Κωνσταντίνος Λυσιώτης
(Εφημερίδα «Νεολαία», Νοέμβριος 2016, Τεύχος 174)