1. Θεωρία των «δύο άκρων»
Η κυρίαρχη τάξη, αντιλαμβάνεται πολύ καλά ότι αυτή η οικονομική κρίση που όλο και βαθαίνει οδηγεί τον καπιταλισμό σε ένα τεράστιο αδιέξοδο και τον καταδικάζει να μείνει για πάντα κλεισμένος στο παρελθόν, δίνοντας έτσι μια νέα προοπτική σε ένα νέο κόσμο. Για το λόγο αυτό, εξαπολύει μια τεράστια επίθεση στην πρωτοπόρα ιδεολογία, τον κομμουνισμό, που είναι και η μόνη ιδεολογία που μπορεί να δώσει ελπίδα στην ανθρωπότητα.
Για αυτό και η αστική τάξη, επιστρατεύει τον αντικομμουνισμό, ο οποίος αποτελεί δομικό στοιχείο του καπιταλισμού. Στόχος του αντικομμουνισμού είναι να αποπροσανατολίζει τους λαούς και να τους χειραγωγεί ιδεολογικά, ώστε να ξεσπούν με ανώδυνους για το σύστημα τρόπους στις πολιτικές τους, που είναι εις βάρος των λαών, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ελευθεριών. Προσπάθεια τους λοιπόν είναι να υπνωτίσουν τους λαούς με διάφορους τρόπους, όπως είναι η εξίσωση του κομμουνισμού με το ναζισμό και η παραχάραξη της ιστορίας του 20ου αιώνα. Σε αυτά τα πλαίσια εντάσσεται και η θεωρία των «δύο άκρων».
Θεωρία των «δύο άκρων»
Η «θεωρία των δύο άκρων», δεν είναι μια νέα επιλογή χειραγώγησης της κοινωνίας, αλλά χρησιμοποιήθηκε ως μια βίαιη και χυδαία προπαγάνδα καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Πρόκειται για ένα χονδροκομμένο σόφισμα, κατά το οποίο ο ναζισμός και ο μαρξισμός (τα δύο υποτιθέμενα άκρα), αποτελούν ένα κοινό και αλληλοτροφοδοτούμενο συνασπισμό που αντιμάχεται τον κοινοβουλευτισμό και επιβουλεύεται την κατάργηση της δημοκρατίας. Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίες οι τοποθετήσεις περί «δεξιού και αριστερού εξτρεμισμού», καθώς και η προσέγγιση περί «μαύρου και κόκκινου ολοκληρωτισμού».
Στο επίκεντρο της θεωρίας αυτής βρίσκεται η ταύτιση δύο άσχετων και εχθρικών μεταξύ τους δυνάμεων, τις οποίες χαρακτηρίζουν ως ακραίες, αλλά εν τέλει έχουν σαφή προτίμηση στο ένα από τα δύο «άκρα», το οποίο και χρησιμοποιούν ενάντια στον πραγματικό τους εχθρό: το λαϊκό κίνημα. Τους βολεύει δηλαδή να κάνουν πλάτες στο φασισμό, επειδή γίνεται όχημα εφαρμογής των πιο αντιδραστικών θέσεων και υπονομεύει την κοινωνική και λαϊκή αντίδραση.
Αυτή η ρητορική έχει μακρά ιστορική διαμόρφωση και βασίζεται σε μια έκδηλα ανιστόρητη προσέγγιση. Ξεκινά από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν στο πολιτικό προσκήνιο εμφανίζονται τα κομμουνιστικά κόμματα, τα οποία αμφισβητούν την αστική δημοκρατία. Οι καπιταλιστές, θεσπίζουν την απαρχή των αντικομμουνιστικών νόμων με πρόσχημα την «προστασία της δημοκρατίας».
Κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πόλεμου, όταν ο φασισμός-ναζισμός αιματοκύλισε την μισή Ευρώπη, και όχι μόνο, η αστική θεωρία των «δύο άκρων» θεμελιώνεται περαιτέρω και γίνεται όπλο στα χέρια των «συμμάχων» ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, η οποία αφήνεται να τα βγάλει πέρα μόνη της απέναντι στο τέρας του φασισμού. Η επικίνδυνη αυτή θεωρία, αγνοεί τους διαφορετικούς κοινωνικούς όρους διαμόρφωσης του φασισμού και του κομμουνισμού και τους ταυτίζει ως δυο ακραίους σχηματισμούς μαζικής δράσης, οι οποίοι προβάλλουν μια μορφή αυταρχισμού και βίας ενάντια στο άτομο και τα δικαιώματα του. Αγνοεί επίσης, τις θυσίες των 25 εκατομμυρίων κομμουνιστών και σοβιετικών που θυσιαστήκαν για να ηττηθεί ο ναζισμός.
Προς απόδειξη της θεωρία τους, χρησιμοποιούν ως παράδειγμα το σύμφωνο μη επίθεσης Μολότοφ – Ρίμπεντροπ το 1939 μεταξύ Σοβιετικής Ένωσης και Γερμανίας. Το παρουσιάζουν ως συμφωνία φιλίας μεταξύ Στάλιν και Χίτλερ και αναιρούν το γεγονός πως με τη συμφωνία αυτή η Σοβιετική Ένωση και ο Κόκκινος Στρατός εξασφάλισαν ευνοϊκότερους στρατηγικούς όρους στην προετοιμασία για την απόκρουση και την ήττα του χιτλεροφασισμού. Την ίδια στιγμή βέβαια, δεν λένε κουβέντα για την ιμπεριαλιστική συμφωνία του Μονάχου το 1938 όπου οι ΗΠΑ και η Αγγλία ενίσχυσαν την επιθετική πολιτική του Χίτλερ και του Μουσολίνι ευελπιστώντας να τους στρέψουν σε βάρος της Σοβιετικής Ένωσης.
Ακόμα, υποστηρίζουν πως το άκρο του ναζισμού αναπτύχθηκε ως σχεδόν εύλογη αντίδραση απέναντι στους «κηρυγμένους από τους κομμουνιστές» πόλεμους. Ούτε λίγο ούτε πολύ, μας λένε πως οι κομμουνιστές προκαλούν ένα κλίμα βίας, ανομίας και τάσης ολοκληρωτικού ελέγχου και οι φασίστες τους απαντούν αμυνόμενοι. Για παράδειγμα θα πάρουμε την αντίστοιχη θεωρία στην ελληνική ιστοριογραφία, όπου ιστορικοί με άρθρα τους αποδίδουν τη δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας κατά την Κατοχή στην ανάγκη των μελών τους να απαντήσουν στην «κόκκινη βία» του ΕΑΜ, δηλαδή στις επιθέσεις που εξαπέλυε ο ΕΛΑΣ απέναντι στους αντιφρονούντες προς αυτόν. Αθωώνουν ουσιαστικά τους συνεργάτες των ναζί.
Η Ε.Ε οικοδομεί τη θεωρία των «δυο άκρων»
Η θεωρία των «δύο άκρων», αποτελεί το θεμέλιο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων με πρωτοστάτες τις ΗΠΑ και την ΕΕ, η οποία εδώ και 27 χρόνια πανηγυρίζει τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.
Επί είκοσι και πλέον χρόνια, προωθείται μέσα από δραστηριότητες διαφόρων τύπων, η ρητορεία περί «ολοκληρωτικών καθεστώτων», των ισότιμα επικίνδυνων «κόκκινου και μαύρου αυταρχισμού», της ταύτισης του Στάλιν με τον Χίτλερ κλπ. Το 2008, ήρθε η πρώτη επισημοποίηση των δογμάτων αυτών από την Ε.Ε. με την καθιέρωση της 23ης Αυγούστου (ημέρα υπογραφής του σύμφωνου Μολότοφ – Ρίμπεντροπ), ως «ευρωπαϊκής μέρας μνήμης των θυμάτων του Σταλινισμού και του Ναζισμού». Ολοκληρώθηκε το 2009, με την υπερψήφιση του Ψηφίσματος «σχετικά με την ευρωπαϊκή συνείδηση και τον ολοκληρωτισμό» από το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο.
Καθόλου τυχαία δεν είναι άλλωστε ούτε και η ανακήρυξη της 9ης Μαΐου (Μέρα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών κατά του φασισμού) ως «μέρα της Ευρώπης» ,όπως τυχαίες δεν είναι και οι αντικομμουνιστικές επιδρομές σε πολλές χώρες της ΕΕ.
Εργαλείο στα χέρια της αστικής τάξης
Η θεωρία των «δύο άκρων», είναι βολική για τη διείσδυση της αστικής ιδεολογίας στις εργατικές και λαϊκές δυνάμεις με στόχο τη χειραγώγηση τους, αφού εμποδίζει τη διαμόρφωση πολιτικού κριτηρίου, προωθεί την απαξίωση και την απομάκρυνση από τα λεγόμενα δύο άκρα. Ένας είναι ο στόχος: να περάσει στην κοινή γνώμη την επιλογή του μη βίαιου «αστικού κέντρου», το οποίο ταυτίζεται σε περιόδους πολιτικής και οικονομικής κρίσης με τους φασίστες για να κατατροπώσει το «απειλητικό» αριστερό «άκρο».
Δεν χωρεί αμφιβολία βέβαια, πως τα νεοφασιστικά κόμματα και οργανώσεις βρίσκονται στο άκρο της αστικής ιδεολογίας εκφράζοντας τον εθνικισμό, το ρατσισμό και τη βία. Όλα αυτά, σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζονται με τον επιστημονικό κομμουνισμό, τον οποίο παρουσιάζουν ως ιδεολογικό «αριστερό άκρο». Ο φασισμός, είναι γέννημα θρέμμα του καπιταλισμού, εργαλείο τρομοκρατίας και καταστολής του λαϊκού κινήματος για να δικαιολογούνται τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα.
Με αυτόν τον τρόπο, επιχειρούν να δηλητηριάσουν κυρίως τις νέες γενιές και ταυτόχρονα να δώσουν άφεση αμαρτιών στα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού και του φασισμού που διαπράχθηκαν και συνεχίζουν να διαπράττονται και σήμερα με το αιματοκύλισμα των λαών.
2. Η εμφάνιση του Φασισμού στον 20ο αιώνα
Ο φασισμός αποτελεί ως ιδεολογικό – πολιτικό ρεύμα, ό,τι πιο βάρβαρο έχει γεννήσει ο καπιταλισμός. Αποτελεί ότι πιο αισχρό έχει ζήσει η ανθρωπότητα στον 20ο αιώνα.
Ιστορικό Πλαίσιο Εμφάνισης του Φασισμού
Ο φασισμός, εμφανίστηκε μεταξύ των δυο παγκοσμίων πολέμων ως έκφραση των συμφερόντων των πιο αντιδραστικών και επιθετικών δυνάμεων του μεγάλου μονοπωλιακού κεφαλαίου. Γεννήθηκε, ως αντίδραση στην επαναστατική άνοδο που ακολούθησε μετά την Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση στη Ρωσία και ζωντάνεψε επί των ερειπίων της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης του 1929.
Σε ολόκληρη την ιστορική διαδρομή, είχε ως πρώτιστο στόχο τη διατήρηση του καπιταλιστικού συστήματος και ταυτόχρονα τη διάλυση του εργατικού κινήματος, παρά τη δημαγωγική ρητορεία που ανέπτυσσαν οι εκφραστές του υπέρ των εργατών. Ο φασισμός, μετατράπηκε στον πιο επικίνδυνο εχθρό της ανθρωπότητας και κυρίως του διεθνούς εργατικού κινήματος.
Οι πρώτες φασιστικές οργανώσεις εμφανίζονται το 1918 στην Ιταλία ως ημιστρατιωτικές ομάδες από πρώην πολεμιστές του μετώπου, που εκδηλώθηκαν με εθνικιστικές διαθέσεις. Τον Οκτώβρη του 1922, οι φασίστες μετατράπηκαν σε ισχυρή πολιτική δύναμη, σκηνοθέτησαν «ένοπλη εκστρατεία προς τη Ρώμη» που έδωσε στους ιθύνοντες κύκλους της Ιταλίας την πρόφαση για να διορίσουν στις 31 Οκτωβρίου του 1922 πρωθυπουργό, τον ηγέτη των Ιταλών φασιστών («ντούτσε»), Μπενίτο Μουσολίνι.
Ένα χρόνο περίπου αργότερα, δημιουργήθηκε το Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα των Ναζί. Σε κατάσταση πολιτικής και οικονομικής κρίσης που όλο και βάθαινε, ο αρχηγός («φύρερ») των Γερμανών φασιστών Χίτλερ, με την υποστήριξη του μεγάλου κεφαλαίου, σχηματίζει κυβέρνηση στα τέλη του Ιανουαρίου 1933 μετά τον προβοκατόρικο εμπρησμό της γερμανικής Βουλής (Ράϊχσταγκ) που φορτώθηκε στους Βούλγαρους κομμουνιστές ηγέτες Δημητρώφ, Τάνεφ και Ποπόφ.
Οι Γερμανοί φασίστες, σε μερικούς μήνες, οδήγησαν τη χώρα σε δικτατορία εξαπολύοντας αιματηρή τρομοκρατία ενάντια σε όλα τα δημοκρατικά και φιλελεύθερα ρεύματα, ρίχνοντας στις φυλακές και εξοντώνοντας όλους τους αντιπάλους του ναζιστικού καθεστώτος. Εκτός από το Κομμουνιστικό Κόμμα, τέθηκαν εκτός νόμου το Σοσιαλδημοκρατικό και άλλα παραδοσιακά κόμματα. Διαλύθηκαν όλες οι κοινωνικές οργανώσεις και κυρίως τα συνδικάτα. Άρχισε ο διωγμός των εβραίων και δημιουργήθηκαν τα τρομακτικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης όσων θεωρούνταν εχθροί του φασιστικού καθεστώτος. Επιβάλλουν έτσι τη διακηρυγμένη φασιστική θέση της «εθνικής ομοιομορφίας».
Στη διάρκεια του μεσοπολέμου εμφανίστηκαν και σε άλλες χώρες φασιστικά καθεστώτα. Ο Φράνκο στην Ισπανία, ο Σαλαζάρ στην Πορτογαλία, ο Χόρτυ στην Ουγγαρία, ο Αντονέσκου στη Ρουμανία, το μοναρχοφασιστικό καθεστώς στη Βουλγαρία, το μοναρχοφασιστικό καθεστώς του Μεταξά στην Ελλάδα κ.α.
Ο Χιτλεροφασισμός, οδήγησε την ανθρωπότητα στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο που αποτέλεσε την μεγαλύτερη καταστροφή στην ανθρώπινη ιστορία, με περίπου 70 εκατομμύρια νεκρούς και άλλες καταστροφές. Το μεγαλύτερο βάρος του πολέμου, τις μεγαλύτερες θυσίες και τη μεγαλύτερη συμβολή στη συντριβή του χιτλεροφασισμού, την είχε η Σοβιετική Ένωση με περισσότερους από 25 εκατομμύρια νεκρούς.
Μετά τον πόλεμο, φασιστικά καθεστώτα εμφανίζονται σε πολλές χώρες με τη στήριξη του ΝΑΤΟ και των ιμπεριαλιστών. Κατά την ψυχροπολεμική περίοδο, με τη στήριξη και πάλι των Αμερικανών, εμφανίστηκαν στη Λατινική Αμερική κυρίως, στην Ασία αλλά και στην Ευρώπη, φασιστικά καθεστώτα τα οποία αποτέλεσαν σε όλες τις περιπτώσεις το στήριγμα των αμερικανικών ιμπεριαλιστικών στόχων. Τρανό παράδειγμα, το χουντικό πραξικόπημα στην Ελλάδα το 1967, το οποίο επέβαλε επταετές φασιστικό δικτατορικό καθεστώς στο οποίο θύμα έπεσε και η Κύπρος με το φασιστικό πραξικόπημα της ΕΟΚΑ Β΄ στις 15 Ιούλη του 1974, εκτελώντας άψογα τα ιμπεριαλιστικά σχέδια για διαμελισμό της Κύπρου μετά την τουρκική εισβολή.
Το μεγάλο κεφάλαιο στηρίζει το Φασισμό - «Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν». Τόσο ιστορικά όσο και σήμερα, αποδεικνύεται ποια είναι η μάνα που γέννησε το φασισμό που δεν είναι άλλος από τον καπιταλισμό. Ιστορικά αποδεικνύεται, ουσιωδώς, από τη σύζευξη των Ναζί με την τότε ντόπια και διεθνή αστική τάξη κυρίως μέσω της χρηματοδότησης τους.
«Μετά από πρόσκληση του Γκέρινγκ, περίπου 25 από τους μεγαλύτερους βιομηχάνους της Γερμανίας, μαζί με τον Σαχτ (σ.σ. Προέδρου της Τράπεζας Διεθνών Διευθετήσεων από το 1930, Διευθυντή της Τράπεζας του Ράιχ και από το 1934 Υπουργού Οικονομικών των Ναζί), συναντήθηκαν στο Βερολίνο στις 20 Φεβρουαρίου 1933», δηλαδή, «λίγο πριν τις γερμανικές εκλογές της 5ης Μαρτίου 1933. Η συνάντηση έληξε με τη σύσταση ειδικού ταμείου υποστήριξης των Ναζί στις επερχόμενες εκλογές ύψους 3.000.000 μάρκων. Στις εκλογές αυτές το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα έλαβε το 43,9% των ψήφων».
Καταλυτικό ρόλο ωστόσο στην οικονομική και στρατιωτική ισχυροποίηση της Γερμανίας, έπαιξαν και τα αμερικανικά μονοπώλια: η Ford, η General Motors (μέσω της θυγατρικής της Opel και όχι μόνο), η General Electric, η Standard Oil (η σημερινή Exxon-Mobil), η IBM, η ΙΤΤ (η σημερινή ΑΤ&Τ), η Τράπεζα Chase Manhattan και πολλοί άλλοι, έκαναν τεράστιες επενδύσεις, επωφελούμενοι του «εξαιρετικού» επιχειρηματικού κλίματος που προσέφερε η ναζιστική Γερμανία, αποκομίζοντας ακόμα μεγαλύτερα κέρδη.
«Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν»…
Σήμερα, «ίσως» να μην υπάρχουν φασιστικά καθεστώτα ή ο κλασικός φασισμός που εμφανίστηκε τον προηγούμενο αιώνα, αλλά η ιστορική και σημερινή εμπειρία δείχνει ότι ο φασισμός αποτελεί τη ρεζέρβα στο οπλοστάσιο της άρχουσας μονοπωλιακής αστικής τάξης, η οποία δε διστάζει να χρησιμοποιεί τις φασιστικές οργανώσεις όταν θέλει να εκπληρώσει τους στόχους της.
Για τούτο, οφείλουμε να είμαστε άγρυπνοι φρουροί, να αντιπαλεύουμε το φασισμό, τα άρρωστα τέκνα του, τον εθνικισμό και το σοβινισμό ώσπου μια μέρα να τον θάψουμε βαθιά μαζί με το σύστημα που τον γέννησε!
3. Τα χαρακτηριστικά του Φασισμού
«ο φασισμός, πλησιάζει τις μάζες με μια ραφιναρισμένη αντικαπιταλιστική δημαγωγία, ενάντια στις τράπεζες, τα τραστ, τους μεγιστάνες του πλούτου και ρίχνει συνθήματα που τη δεδομένη στιγμή είναι τα πιο δελεαστικά για τις πολιτικά ανώριμες μάζες. Ποντάροντας στη βαθιά απογοήτευση των μαζών, τις κερδίζει επειδή με δημαγωγικό τρόπο επικαλείται τις πιο καυτές τους ανάγκες».
Αυτά σημειώνει πολύ εύστοχα ο Γκεόργκι Δημητρώφ, ένας από τους πιο επιφανείς ηγέτες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, για να περιγράψει τον τρόπο που λειτουργεί ο φασισμός.
Τα σπουδαιότερα χαρακτηριστικά του φασισμού
1) Χρησιμοποίηση ακραίων μορφών βίας για να μπορέσει να επιβληθεί σε οτιδήποτε αντιστέκεται στην ύπαρξη του.
2) Ο εθνικισμός-σοβινισμός αποτελεί μια από τις αρχές της αστικής ιδεολογίας και πολιτικής. Ο εθνικισμός ερμηνεύει το έθνος ως ανώτατη εξωϊστορική και υπερταξική μορφή κοινωνικής ενότητας, ως αρμονικό σύνολο με ταυτόσημα τα βασικά συμφέροντα για όλα τα κοινωνικά στρώματα που το συγκροτούν. Και ως πανεθνικά συμφέροντα θεωρούνται οι επιδιώξεις της αστικής και μικροαστικής τάξης. Τον εθνικισμό χαρακτηρίζουν οι ιδέες της εθνικής υπεροχής και της εθνικής αποκλειστικότητας. Ακραία μορφή εθνικισμού είναι ο σοβινισμός, ο τυφλός εθνικισμός που κηρύττει την περιφρόνηση και το μίσος ενάντια σε άλλους λαούς. Οι σοβινιστές στην προσπάθεια να επικρατήσει το δικό τους ανώτερο έθνος θεωρούν ότι έχουν δικαίωμα να εξοντώνουν άλλα έθνη και λαούς.
3) Ακραίος φανατικός αντικομμουνισμός: Η ιδεολογία αυτή του ιμπεριαλισμού, εκφράζει τα συμφέροντα του κεφαλαίου και αντιτάσσεται πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά στο σοσιαλιστικό σύστημα, στο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα, ενάντια στους λαούς που αγωνίζονται για την εθνική τους απελευθέρωση και γενικά ενάντια σε όλες τις δυνάμεις που αγωνίζονται για τη δημοκρατία και την πρόοδο.
4) Ρατσισμός και αντισημιτισμός: Αντεπιστημονική αντιδραστική «θεωρία», σύμφωνα με την οποία υπάρχει δήθεν σωματική και διανοητική ανισότητα ανάμεσα στις ανθρώπινες φυλές που καθορίζεται από τη φύση. Οι ρατσιστές ισχυρίζονται ότι οι διάφορες φυλές δεν είναι όμοιες μεταξύ τους και ότι οι εκπρόσωποι τους δεν έχουν τις ίδιες δεξιότητες και ικανότητες. Στην πραγματικότητα, οι φυλετικές διαφορές αποτελούν εξωτερικές φυσικές ιδιομορφίες που δεν έχουν σημασία για την ανάπτυξη των ικανοτήτων στην κοινωνική και πολιτιστική δραστηριότητα. Κατά τη διάρκεια της ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία, καλλιεργήθηκε η εχθρική στάση απέναντι στους εβραίους (αντισημιτισμός), και όχι μόνο, οι οποίοι θεωρούνταν υποδεέστεροι, σωματικά και πνευματικά, της «άριας φυλής».
5) Ολοκληρωτισμός: δηλαδή η πλήρης κατάργηση της δημοκρατίας και η κατάργηση δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Αυτό εκφράζεται με την παντοδυναμία της κρατικής μηχανής.
6) Θεοποίηση του ηγέτη: Ο αρχηγός κατέχει το αλάθητο και προωθείται η απόλυτη υποταγή σε αυτόν.
7) Τρομοκρατία και Μιλιταρισμός: η προώθηση δηλαδή της στρατοκρατίας στην καθημερινή ζωή.
8) Κοινωνική δημαγωγία: Κύριο χαρακτηριστικό του φασισμού για την εξαπάτηση του λαού με παραπλανητικά τεχνάσματα και υποσχέσεις, έχοντας ως σκοπό τη συγκάλυψη του πραγματικού του περιεχομένου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το επίσημο όνομα του κόμματος του Χίτλερ, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα, όπου με αυτόν τον τρόπο ήθελε να εκμεταλλευτεί τη δημοτικότητα που είχαν οι ιδέες του σοσιαλισμού στις μάζες.
Πώς λειτουργεί ο φασισμός;
Έχοντας ως όπλο το σοβινισμό, το ρατσισμό, την ξενοφοβία, τον αντικομμουνισμό και την τρομοκρατία, την ασύστολη προπαγάνδα αλλά και τη μεγαλόστομη δημαγωγία, ο φασισμός κατορθώνει να παρασύρει τις μάζες του λαού. Επηρεάζει τα μικροαστικά στρώματα, αλλά κυρίως τις εξαθλιωμένες περιθωριακές μάζες του πληθυσμού και τα μη συνειδητοποιημένα στρώματα των εργαζομένων.
Οι φασίστες, δημαγωγούν για τις ιδιαίτερα άμεσες ανάγκες και αιτήματα των μαζών και παρουσιάζονται ως υπερασπιστές των δικαιωμάτων του ταπεινωμένου έθνους. Προσαρμόζουν τη δημαγωγία τους ανάλογα με τις εθνικές ιδιομορφίες κάθε χώρας, ενώ πολλές φορές υιοθετούν αντικαπιταλιστική φρασεολογία ενάντια στη διαφθορά του πολιτικού συστήματος.
Ιδιαίτερα επικίνδυνος είναι ο φασισμός για τη νεολαία, αφού παρασύρει το πιο μαχητικό κομμάτι της κοινωνίας σε ανώδυνα μονοπάτια αντίδρασης, εκμεταλλευόμενος την αποξένωση του πολιτικού συστήματος και την ανεργία. Επίσης, καλλιεργεί την απαξίωση των κομμάτων και της δημοκρατίας, βάζοντας όλα τα κόμματα στο ίδιο καλάθι και απαξιώνει την οργανωμένη πάλη.
Το τέρας του φασισμού, εμφανίζεται και αναβιώνει σε περιόδους οικονομικών κρίσεων. Εκμεταλλεύεται τα άλυτα κοινωνικά προβλήματα που το καπιταλιστικό σύστημα δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει, με μεγαλύτερο αυτών, την ανεργία. Εκμεταλλεύεται κάθε δυσαρέσκεια, υπαρκτή ή κατασκευασμένη και ψαρεύει συνειδήσεις, ιδιαίτερα ανάμεσα σε νέους ανθρώπους.
Στο όνομα του φασισμού, στρατολογούνται συνεχώς έφηβοι από τα χαμηλά και μεσαία στρώματα. Βασικοί παράγοντες που οδηγούν τους νέους στα πλοκάμια του φασισμού είναι: η κρίση του πολιτικού μας συστήματος, το βήμα έκφρασης που δίνουν τα ΜΜΕ στις νεοφασιστικές οργανώσεις, η στήριξη ακόμη και από την εκκλησία.
…παιδί του μεγάλου κεφαλαίου
Το φαινόμενο του φασισμού οξύνεται την ώρα που η άρχουσα μονοπωλιακή αστική τάξη νιώθει ότι απειλούνται τα συμφέροντα της από την εργατική τάξη. Εκείνη την ώρα, το καπιταλιστικό σύστημα αφήνει τους φασίστες να δρουν ανενόχλητοι ή τους δίνει ακόμη και τη δυνατότητα να πάρουν εξουσία, έτσι ώστε να μπορέσει να εδραιώσει την εξουσία του και να αφαιμάξει περισσότερο τον εργαζόμενο λαό.
Ο φασισμός, είχε πάντα σημαιοφόρο και συμπαραστάτη σε όλες τις εκφάνσεις της ιστορίας του, το μεγάλο κεφάλαιο. Ο φασισμός, αποτελεί μηχανισμό του διεθνούς κεφαλαίου και χρησιμοποιείται για να αναχαιτιστεί και να αντιμετωπιστεί η απειλή από την εργατική τάξη. Οι σχέσεις κεφαλαίου και φασισμού είναι αμφίδρομες. Ο φασισμός στην προσπάθεια του να επιβληθεί, «απελευθερώνει» τον εργάτη από την ταξική πάλη, δηλαδή την πάλη κατά του κεφαλαίου και των εργοδοτών και τον στρέφει προς το έθνος. Έτσι, προωθείται η θεωρία ότι στα εργοστάσια οι ιδιοκτήτες, οι εργαζόμενοι και ο διοικητικός μηχανισμός αποτελούν μια ομάδα με κοινά συμφέροντα και ότι δεν υπάρχουν εκμεταλλευτές. Επίσης με αυτόν τον τρόπο, εξασφαλίζεται και η πολυπόθητη, για το κεφάλαιο, «εργασιακή ειρήνη», διαλύοντας τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργαζομένων.
Όλα τα πιο πάνω χαρακτηριστικά επιβεβαιώνονται μέσα από ιστορικά γεγονότα, αλλά πολύ περισσότερο σήμερα μέσα από την αναβίωση του νεοναζισμού.
4. Τo φαινόμενο του νεοναζισμού
Όπως είδαμε πιο πάνω, ο φασισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα πιστό σκυλί στην υπηρεσία του καπιταλισμού και της αστικής τάξης. Όσο τα πράγματα λειτουργούν «καλά» στον καπιταλισμό και όσο η κυριαρχία της αστικής τάξης δεν αμφισβητείται, ο φασισμός δύσκολα μπορεί να αναπτυχθεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι εξαφανίζεται. Η βασική εσωτερική απάνθρωπη λογική του φασισμού, εμπεριέχεται στη βασική εσωτερική λογική του καπιταλισμού που απαιτεί ανταγωνισμό όλων εναντίον όλων. Γι’ αυτό και μόλις τα πράγματα στον καπιταλισμό ξεκινούν να μην «πηγαίνουν καλά», σε περίοδο οικονομικής κρίσης, παρατηρείται μια αλματώδης άνοδος αυτών των μαύρων ιδεολογημάτων.
Ο καπιταλισμός εκκολάπτει το αυγό του φιδιού…
Όπως διδάσκει η ιστορία, αλλά όπως δείχνει και η σημερινή κατάσταση, ο φασισμός επιστρατεύεται εκεί και όπου απαιτείται καταστολή του εργατικού κινήματος. Οι νεοναζιστικές οργανώσεις, ξεφυτρώνουν και επιδίδονται στην κατατρομοκράτηση των λαϊκών μαζών και της εργατικής τάξης. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι ο φασισμός απλώνει το χέρι του εκεί που δεν μπορεί να φτάσει το χέρι του καπιταλισμού.
Σήμερα, που ο παγκόσμιος καπιταλισμός εξακολουθεί να συγκλονίζεται από την μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας του και τα αδιέξοδα για τους ανθρώπους ορθώνονται πιο απειλητικά από ποτέ προηγούμενα, ο νεοναζισμός και ο νεοφασισμός αναγεννιούνται. Εκμεταλλευόμενοι την οικονομική εξαθλίωση της κοινωνίας, προσπαθούν να εμφανιστούν ως προασπιστές των ευάλωτων ομάδων. Έτσι παραδείγματος χάριν, διοργανώνουν στην Ελλάδα ρατσιστικά συσσίτια μόνο για Έλληνες, ώστε να αγγίξουν τις άμεσες ανάγκες των Ελλήνων και ταυτόχρονα, με επίκληση στο συναίσθημα, να καλλιεργήσουν την ξενοφοβία και το ρατσισμό. Ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, η τρομοκρατία, ο αντικομμουνισμός, η αντικαπιταλιστική συνθηματολογία και η κοινωνική δημαγωγία αποτελούν τα όπλα τους. Σκοπός δεν είναι άλλος από το να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη από το ποιος πραγματικά ευθύνεται για την κρίση, ώστε να σώσουν το σύστημα από την εξαγρίωση του λαού.
Οι νεοναζιστές και νεοφασίστες σε όλες τις χώρες εμφανίζονται με συνωμοσιολογικές ερμηνείες της κρίσης και με μια υπεραπλούστευση που έλκει τις λαϊκές μάζες. Καλλιεργεί την ψευδαίσθηση στο μεσαίο κοινωνικό στρώμα που βλέπει την πρόσφατη ευημερία του να καταρρέει, ότι θα βάλει στο σκαμνί τους υπεύθυνους και του προσφέρει την κοινωνική άνοδο δια της πλαγίας οδού. Βέβαια στην πράξη και πίσω από τα φώτα, η σχέση και η διαπλοκή Ακροδεξιάς και οικονομικής ελίτ είναι συνεχής και αδιάλειπτη.
ο νεοναζισμός στην Ελλάδα…
Ενδεικτικός είναι ο τρόπος με τον οποίο κατάφερε η Χρυσή Αυγή να καθίσει στα έδρανα της ελληνικής Βουλής. Πουλώντας πατριωτισμό, παριστάνοντας τους προασπιστές των ευάλωτων ομάδων διοργανώνοντας ρατσιστικά συσσίτια, κρατώντας τις γριούλες από το χέρι για να διασταυρώσουν το δρόμο, ενώ την ίδια στιγμή ασκούσε κλίμα τρομοκρατίας μέχρι και ξυλοδαρμούς και δολοφονίες μεταναστών. Το αποτέλεσμα ποιο ήταν; Αρκετός κόσμος να παρασυρθεί από την «αντικαπιταλιστική» και «πατριωτική» φρασεολογία και να τους δώσει βήμα και φωνή στο ελληνικό κοινοβούλιο.
Όπως δείχνουν τα γεγονότα που ακολούθησαν, η Χρυσή Αυγή οικοδόμησε το συγκεκριμένο προφίλ με τη στήριξη και την ενίσχυση των ΜΜΕ, αλλά και του αστικού πολιτικού κόσμου που «έκαναν ότι δεν έβλεπαν». Επί της ουσίας, δεν είναι λίγες οι φορές που η Χρυσή Αυγή τοποθετήθηκε υπέρ των μεγαλοβιομήχανων και των εφοπλιστών μέσα στην ελληνική Βουλή. Δεν είναι λίγες οι φορές που βουλευτές και στελέχη της Χ.Α. συμμετείχαν σε επιχειρήσεις διάλυσης απεργιών εργαζομένων, μήπως και έχανε κανένα ευρώ ο εργοδότης. Δεν είναι λίγες οι φορές που απείλησαν εργαζόμενους να μην διεκδικούν τα δικαιώματα τους, δεν είναι λίγες οι φορές που ξυλοφόρτωσαν Έλληνες αγωνιστές μέχρι που έφθασαν και στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Η ουσία παραμένει το γεγονός ότι ο φασισμός αποτελεί ιδεολογικό μέρος και κοινωνικό αποτέλεσμα του καπιταλισμού. Άρα, όπως είπε και ο Μπρεχτ: «Πώς, λοιπόν, τώρα να πει κάποιος αντίπαλος του φασισμού την αλήθεια για το φασισμό όταν δε θέλει να πει τίποτα για τον καπιταλισμό, που τον προκαλεί; Πώς να 'χει η αλήθεια αυτή πραχτική σημασία; Αυτοί που είναι αντίπαλοι του φασισμού χωρίς να 'ναι αντίπαλοι του καπιταλισμού, αυτοί που παραπονιούνται για τη βαρβαρότητα που αίτια τάχα έχει τη βαρβαρότητα την ίδια, μοιάζουν μ' ανθρώπους που θέλουν το μερτικό τους απ' τ' αρνί χωρίς όμως να σφαχτεί το αρνί…»
5. Η ακροδεξιά στην Κύπρο
Η Κύπρος, ως μια χώρα με μέση καπιταλιστική ανάπτυξη, ακολουθεί αρκετά από τα φαινόμενα της υπόλοιπης Ευρώπης με κάποια καθυστέρηση. Ένα από τα φαινόμενα αυτά, είναι και η ακροδεξιά- πολιτικό ρεύμα που αποτελεί συνονθύλευμα εθνικιστικών και ρατσιστικών χαρακτηριστικών με φασιστικές πρακτικές.
Όπως και στις υπόλοιπες χώρες, έτσι και στην Κύπρο, στο επίκεντρο της ακροδεξιάς, βρίσκεται ο εθνικισμός, ο αντιτουρκισμός, ο αντικομμουνισμός, η κατατρομοκράτηση του Λαϊκού Κινήματος, καθώς και το μίσος σε βάρος της Αριστεράς.
Ο Φασισμός τη δεκαετία του 1950
Η ιστορική πορεία των εθνικιστικών οργανώσεων στην Κύπρο, ξεκινά με διάφορες μικρές οργανώσεις μέχρι τη δεκαετία του 1950. Μια από αυτές τις οργανώσεις, ήταν και η οργάνωση «Χ» που εδρεύει στο σωματείο του Ολυμπιακού Λευκωσίας. Ακολουθεί η ΕΟΚΑ που δημιουργήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1950, με αρχηγό το κομμουνιστικοφάγο, πρώην αρχηγό της «Οργάνωσης Χ», Γεώργιο Γρίβα. Η ΕΟΚΑ, με την κατεύθυνση μερίδας της ηγεσίας της, στόχευσε πρωτίστως στην απομόνωση της Αριστεράς από πρωταγωνιστική δύναμη στον αντιαποικιακό αγώνα. Άλλωστε, κάτι τέτοιο το ομολογούν οι δεκάδες δολοφονίες αριστερών και προοδευτικών ε/κυπρίων και τ/κυπρίων από τους μασκοφόρους τους Γρίβα, καθώς επίσης και οι μαρτυρίες του ίδιου του Γρίβα.
Περίοδος Ανεξαρτησίας
Μετά την Ανεξαρτησία της Κύπρου, σειρά παίρνουν οι παραστρατιωτικές οργανώσεις του Πολύκαρπου Γιωρκάτζη και του Νίκου Σαμψών. Μαζί με την ΤΜΤ του Ντενκτάς, που προϋπάρχει, προωθούν με τη δράση τους τα διχοτομικά σχέδια των ξένων δυνάμεων στην Κύπρο. Δυναμιτίζουν τη νεοσύστατη Κυπριακή Δημοκρατία, δημιουργώντας κλίμα εμφυλίου και συνεχίζοντας τις δολοφονίες σε βάρος ανθρώπων της Αριστεράς. Αποκορύφωμα αυτής της εγκληματικής δράσης των ακροδεξιών, ήταν η δολοφονία των Καβάζογλου – Μισιαούλη το 1965 από την εξτρεμιστική ΤΜΤ.
Αποκορύφωμα η ίδρυση της ΕΟΚΑ Β’
Αποκορύφωμα βέβαια, υπήρξε η δημιουργία της ΕΟΚΑ Β’ με αρχηγό και πάλι τον Γρίβα. Η ΕΟΚΑ Β’, καταστρώνει σχέδια πραξικοπήματος, συνεχίζει τις δολοφονίες δημοκρατικών και αριστερών και εν τέλει ανοίγει την κερκόπορτα στον Αττίλα με το φασιστικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974.
Η στέγη της ακροδεξιάς μετά το 1974
Μετά το πραξικόπημα και την εισβολή το 1974, η ΕΟΚΑ Β’ και οι απολογητές της απομονώνονται, αλλά δεν εξαφανίζονται. Όλα αυτά τα στοιχεία βρίσκουν στέγη στο ΔΗΣΥ και στις αυτόνομες ενωτικές φοιτητικές παρατάξεις στην Ελλάδα, καθώς και σε άλλα κόμματα που δημιουργούνται στην πορεία. Κόμματα όπως το ΕΥΡΩΚΟ, η ΕΥΡΩΔΗ και οι Νέοι Ορίζοντες, ήταν κόμματα με διακηρυγμένη αντίθεση στη λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας που στις γραμμές τους συσπειρώνουν την ακροδεξιά.
Την αυτόνομη επάνοδο της κυπριακής ακροδεξιάς τα τελευταία χρόνια βοήθησαν η ιστορική λήθη στην οποία επένδυσαν για χρόνια με την εξίσωση των ευθυνών Μακαρίου – Γρίβα στη σύγχρονη κυπριακή ιστορία. Στη συσπείρωση των εθνικιστικών στοιχείων, έπαιξε ρόλο η στάση του ΔΗΣΥ στο δημοψήφισμα το 2004. Η εκλογή κομμουνιστή Προέδρου της Δημοκρατίας το 2008 και οι πολιτικές που εφάρμοσε συσπείρωσαν την αντίδραση, γιγαντώνοντας τον αντικομμουνισμό και το μίσος προς το Κόμμα των εργαζομένων, το ΑΚΕΛ.
Παρά τις ανομοιογένειες που παρατηρήθηκαν κατά διαστήματα στο χώρο της κυπριακής ακροδεξιάς, εντούτοις υπάρχουν κάποια κοινά σημεία όπως: (α) η αδιάλλακτη γραμμή στο Κυπριακό που άφηνε εκτός τους Τουρκοκύπριους χωρίς να υπολογίζει τους διεθνείς και εσωτερικούς συσχετισμούς δυνάμεων και εκφραζόταν με το αίτημα για ένωση με την Ελλάδα, (β) ο αντιτουρκισμός και (γ) ο αντικομμουνισμός. Στη σύγχρονη της έκφραση, το Κυπριακό παραμένει το βασικό ζήτημα για το χώρο αυτό.
2008 >> ΕΛΑΜ
Το 2008, δημιουργήθηκε το ΕΛΑΜ (Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο). Πρόκειται για το παράρτημα της Χρυσής Αυγής στην Κύπρο. Στην τοποθέτηση του υπερισχύει ο εθνικισμός, ο αγώνας ενάντια στους μετανάστες, η αντιομοσπονδιακή ρητορεία και ο αντικομμουνισμός. Όπως και το αδελφό του κόμμα, παραχωρεί ρατσιστικά συσσίτια, τρόφιμα, ρουχισμό, ακόμα και αιμοδοσία μόνο για Έλληνες. Επίσης διατηρεί σχέσεις με δεδηλωμένες νεοναζιστικές οργανώσεις σε χώρες της Ευρώπης και διοργανώνει παραστρατιωτική εκπαίδευση.
Το ΕΛΑΜ, ως πιστός ακόλουθος του Γρίβα και της ΕΟΚΑ Β’ προωθεί το μίσος μεταξύ των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων αποκλείοντας τη συμβίωση μεταξύ των Κυπρίων. Έτσι εξηγείται και η επίθεση σε εκδήλωση στην Λεμεσό πριν λίγα χρόνια, όπου ομιλητής ήταν ο πρώην τουρκοκύπριος ηγέτης, Μεχμέτ Αλί Ταλάτ.
Με τη δημαγωγία και το λαϊκισμό πολιτεύεται και σε αυτό συμβάλλει η συσσώρευση του φόβου και της αβεβαιότητας που φέρνει η καπιταλιστική κρίση. Βρίσκει εύφορο έδαφος από την κρίση του πολιτικού μας συστήματος που έχει ως αποτέλεσμα την απάθεια, την αποπολιτικοποίηση, την απαξίωση των κομμάτων και την εξίσωση τους. Σ’ αυτά προστίθεται η έξαρση της ξενοφοβίας, η μείωση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς, η απομάκρυνση της προοπτικής λύσης του Κυπριακού σε συνδυασμό με την ανελέητη πολεμική που δέχεται το ΑΚΕΛ τα τελευταία χρόνια. Άλλος ένας σημαντικός παράγοντας είναι η Εκκλησία, προεξάρχοντος του Αρχιεπισκόπου με τη δημόσια δεδηλωμένη στήριξη του στο ΕΛΑΜ.
Πέραν αυτών, η μη καταδίκη της ΕΟΚΑ Β’, η κατάθεση στεφάνων στους τάφους των πραξικοπηματιών και η παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας από διάφορες δυνάμεις, προεξάρχοντος του ΔΗΣΥ, δημιουργεί ευνοϊκό περιβάλλον για την ανάπτυξη της ακροδεξιάς. Ευνοϊκό περιβάλλον δημιουργεί και η αναπαραγωγή του αντικομμουνισμού και της επικίνδυνης θεωρίας των «δύο άκρων». Η είσοδος τους στη Βουλή (με 2 βουλευτές) στις Βουλευτικές εκλογές του 2016, τους δίνει νέα προοπτική και δυνατότητες για ανάπτυξη των δυνάμεων τους και παρέμβαση στις πολιτειακές – κοινωνικές δομές.
Η δική μας απάντηση
Θα πρέπει να απομονωθεί πολιτικά και να στιγματιστεί η ναζιστική ιδεολογία του μίσους, της βίας, του ρατσισμού και του σοβινισμού ως ό,τι χειρότερο γέννησε ο ανθρώπινος πολιτισμός. Μόνο έτσι θα κτυπηθεί το κακό στη ρίζα του.
Σε τούτες τις δύσκολες ώρες που περνά ο τόπος μας και ο λαός μας οφείλουμε να επαγρυπνούμε και να τσακίσουμε μια και καλή φαινόμενα ταγματασφαλιτών και γερμανοτσολιάδων. Αυτό θα γίνει μέσα από μια καλά οργανωμένη, μαζική πάλη και αντίσταση και μέσα από ένα αγώνα που θα τοποθετεί το ζήτημα κρίση του καπιταλισμού, στη σωστή του διάσταση. Γιατί η σημαντικότερη γενεσιουργός αιτία που εκτρέφει το φασισμό είναι οι οικονομικές κρίσεις του ίδιου του συστήματος.
Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να μας γυρίσουν πίσω στη δεκαετία του 1930 οι απόγονοι των γερμανοτσολιάδων. Ο φασισμός και ο πόλεμος «δεν ήρθε από το μέλλον». Ήρθαν από τα σπλάχνα της βαθιάς εκμεταλλευτικής κοινωνίας, του καπιταλισμού.
Γι αυτό λοιπόν, πρέπει να παλέψουμε για να συνταχθεί ένα μέτωπο ενάντια στο νεοφασισμό και στο κάθε λογής ιδεολόγημα που σπέρνει μίσος, ρατσισμό και βία. Μέσα σε κάθε σχολείο, πανεπιστήμιο, χώρο δουλειάς και γειτονιά, να απομονώσει ο λαός τους φασίστες. Να σταθεί η κυπριακή νεολαία ξανά μπροστά και να οδηγήσει την κοινωνία μας σε αποτροπή άλλων νέων επεισοδίων, αντίστοιχων των όσων συνέβησαν στην Ελλάδα.
Το κείμενο ο είναι βασισμένο στα άρθρα που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «Νεολαία» σε 5 τεύχη του 2014 και έχουν επικαιροποιηθεί το 2019