Ο αντικομουνισμός είναι η ιδεολογία και η πολιτική που στοχεύει στην καταπολέμηση της κομμουνιστικής κοσμοθεωρίας και στην παρεμπόδιση της εξάπλωσής της. Αποτελεί εκδήλωση των αντιδραστικών ανακλαστικών του καπιταλιστικού συστήματος και της κυρίαρχης τάξη του απέναντι στο ιστορικό τους σάπισμα και συναντάται στην αστική ιδεολογία, στο φασιστικό της παρακλάδι, αλλά και στην σοσιαλδημοκρατία. Ο αντικομουνισμός δεν αποτελεί πρόσφατο ιδεολόγημα, καθώς χρονολογείται από την αρχή της εμφάνισης της επαναστατικής ιδεολογίας του μαρξισμού. Ήδη, από το κομουνιστικό μανιφέστο του 1848, αναφέρεται η ανάπτυξη του αντικομουνισμού.
Σήμερα ο αντικομουνισμός επιστρατεύεται ως η μέθοδος με την οποία επιδιώκεται η από-κομμουνιστικοποίηση των συνδικάτων, των μαζικών οργανώσεων και των λαϊκών στρωμάτων. Η από-κομουνιστικοποίηση της κοινωνίας επιδιώκεται για να στραφεί η λαϊκή οργή και αγανάκτηση σε ανώδυνες για το σύστημα κατευθύνσεις.
Ο αντικομουνισμός εκτίνεται σε κρατικές πρακτικές, ιδεολογική συκοφαντία και παραχάραξη της ιστορίας. Οι κρατικές πρακτικές που εφαρμόζονται σε πολλές χώρες αφορούν σε κατασταλτικά μέτρα στη δράση του κομμουνιστικού κινήματος (απαγόρευση κομουνιστικών κομμάτων και συμβόλων), αλλά και σε κατασταλτικές ενέργειες απέναντι σε πρακτικές και στρατηγικές τους (εμπόδια στις απεργίες, στον διεθνισμό). Η ιδεολογική συκοφαντία και η παραχάραξη της ιστορίας σήμερα εκφράζεται κύρια μέσω της θεωρίας των δύο άκρων που αποτελεί την επίσημη ιδεολογία της Ε.Ε., που επιδιώκει την ταύτιση κομουνισμού – φασισμού ως ολοκληρωτικά καθεστώτα. Έτσι συκοφαντούνται οι σοσιαλιστικές ιδέες και ξεπλένεται η φασιστική ιδεολογία, με την δήθεν ταύτιση σε ζητήματα όπως δημοκρατία, ολοκληρωτισμού, βίας και ελευθερία.
Δημοκρατία
Η αστική δημοκρατία όπως και η φασιστική ανοικτή δικτατορία επιβάλλουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης (μειοψηφία) ενάντια στην εργατική τάξη (πλειοψηφία). Παραδείγματα όπως το κούρεμα καταθέσεων, αποδεικνύουν ότι στην αστική δημοκρατία επιβάλλονται πολιτικές ενάντια στη θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού, καταπατώντας την έννοια της δημοκρατίας, την επιβολή της άποψης της πλειοψηφίας. Στην περίπτωση του φασισμού και της ανοικτής δικτατορίας, η καταπάτηση της δημοκρατίας δε γίνεται συγκεκαλυμμένα και είναι πιο ευδιάκριτη.
Αντίθετα, οι σοσιαλιστικές - κομουνιστικές ιδέες προκρίνουν την πραγματική δημοκρατία. Ο λαός παίρνει τα μέσα παραγωγής στα χέρια του και συμμετέχει ενεργά στους σοσιαλιστικούς θεσμούς και στα όργανα λαϊκής εξουσίας. Παράλληλα, στο σοσιαλισμό υπάρχει ο θεσμός της ανακλητότητας, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να καθαιρεθεί και να αντικατασταθεί ένα αντιπρόσωπος που δεν προωθεί τη λαϊκή βούληση.
Ολοκληρωτισμός και ανελευθερία
Η θεωρία περί ολοκληρωτισμού επιδιώκει να ταυτίσει σοσιαλισμό – φασισμό, ισχυριζόμενη ότι είναι «καθεστώτα» με ένα κόμμα, τρομοκρατικά, βίαια που καταργούν τον αστικό κοινοβουλευτισμό. Έτσι παρουσιάζεται η (αστική) δημοκρατία ως το αντίβαρο του ολοκληρωτισμού. Η θεωρία του ολοκληρωτισμού επικεντρώνεται στην επιφανειακή μορφή του κράτους (με αστικό κοινοβουλευτισμό ή χωρίς), αποκρύπτοντας το ταξικό περιεχόμενο και την ουσία της κρατική εξουσίας. Η φασιστική κρατική εξουσία επιβάλει (μια πιο σκληρή) καπιταλιστική διαχείριση, συγκεκαλυμμένη με την ρατσιστική και μισαλλόδοξη ρητορική των εθνικών στόχων αποκρύπτοντας την ταξική σύνθεση της κοινωνίας. Αντίθετα, η σοσιαλιστική ιδεολογία και εξουσία φέρνει στο προσκήνιο την ταξική σύνθεση της κοινωνίας. Καταργεί την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και απελευθερώνει τις παραγωγικές δυνάμεις προς όφελος ολόκληρης της κοινωνίας μέσα από τις προοδευτικές σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής.
Βία
Ο κατασταλτικός μηχανισμός της φασιστικής δικτατορίας είναι το απαραίτητο μέσο επιβολής της φασιστικής πολιτικής, της «πεφωτισμένης» και «ισόθεης» κρίσης του αλάνθαστου αρχηγού του κράτους (σύμφωνα με τον μύθο του Ντούτσε). Στο σοσιαλισμό καταργούνται οι δυνάμεις καταστολής και αντικαθιστούνται από τη λαϊκή πολιτοφυλακή του ένοπλου λαού. Η βία, λοιπόν, στο σοσιαλισμό παίρνει τη μορφή της λαϊκής υπεράσπισης του σοσιαλιστικού συντάγματος και της λαϊκής βούλησης ενάντια στις αντεπαναστατικής ενέργειες. Σε αντίθεση με το φασισμό στο σοσιαλισμό, η βία χρησιμοποιείται για διασφάλιση της γνήσιας λαϊκής δημοκρατίας.
Παραχάραξη ιστορίας
Η παραχάραξη της ιστορίας επιδιώκει να αποκρύψει τις πραγματικές ιστορικές σχέσης φασισμού – σοσιαλισμού με επικέντρωση την απόκρυψη της καθοριστικής συμβολής των κομμουνιστών για το τσάκισμα του φασισμού κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σε όλα τα πιο πάνω βασίζεται ο τρόπος με τον οποίο διδάσκεται η παγκόσμια και η κυπριακή ιστορία στα σχόλια. Με αντεπιστημονικές πρακτικές όπως η υποτίμηση της ιστορικότητας και της ιστορικής σημασίας, αλλά και με αντιπαιδαγωγικές πρακτικές όπως η μη καλλιέργεια κριτικής σκέψης και η «ευαγγελιοποίηση» ενός και μόνο ιστορικού συγγράμματος, επιχειρείται ιδεολογική χειραγώγηση των μαθητών και της κοινωνίας. Τα ο ανιστόρητο και αντιεπιστημονικό υπόδειγμα βαθμολόγησης για τις παγκύπριες εξετάσεις του 2016 είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα. Σύμφωνα με το υπόδειγμα, ένας μαθητής παίρνει άριστα μόνο αν ταυτίσει τις σοσιαλιστικές και τις φασιστικές ιδέες και χαρακτηρίσει το σοσιαλιστικό κράτος ως ολοκληρωτικό.
Όση προώθηση της αντικομουνιστικής ιδεολογίας και αν χρηματοδοτήσει η άρχουσα τάξη, θα στοιχειώνεται πάντα από την εικόνα της κόκκινης σημαίας πάνω στο Ράϊχσταγ, που καταδεικνύει το τσάκισμα του φασισμού από τον κόκκινο στρατό και τους λαούς της Ευρώπης. Όσο και αν αποκρύπτουν την κυπριακή ιστορία, κάθε χρόνο θα ξημερώνει η 16η Ιουνίου, επέτειος της ιστορικής απόφασης του ΑΚΕΛ για κάλεσμα εθελοντικής κατάταξης των μελών του στον ΒΠΠ για την ενίσχυση του αντιφασιστικού αγώνα.
Πέτρος Πέτρου
(Εφημερίδα «Νεολαία», Ιούλιος 2016, Τεύχος 170)
Διάβασε περισσότερα:
«Ο αντικομμουνισμός χθες και σήμερα», Συλλογικό έργο
Σύγχρονη Εποχή, 2006