Η γυναίκα έχει δώσει τους δικούς της αγώνες μέσα από το Λαϊκό Κίνημα. Αγώνες που στηρίχθηκαν στην διεκδίκηση των δικαιωμάτων της, της ισοτιμίας, ενάντια στην ταξική και φυλετική καταπίεση την οποία έζησε σε παλαιότερες εποχές και ζει μέχρι σήμερα.
Η θέση που επικρατεί πως η γυναίκα έχει κατακτήσει την πλήρη ισοτιμία της με τον άντρα επιδιώκει τον αποπροσανατολισμό και την σύγχυση καθώς δεν διαφαίνεται καθαρά η ουσία των αγώνων του γυναικείου κινήματος. Η ουσιαστική βελτίωση της θέσης της γυναίκας παρεμποδίζεται από το καπιταλιστικό σύστημα που ζούμε. Δεν μπορούμε να μιλούμε για ισοτιμία της γυναίκας με τον άνδρα στον εργασιακό χώρο, καθώς με την οικονομική ανεξαρτησία από τους εργαζόμενους της οικογένειας της, η γυναίκα πέρασε κατευθείαν στην άμεση οικονομική εκμετάλλευση της από το Κεφάλαιο.
Από την στιγμή που υπάρχει ο φυλετικός ρατσισμός, η ισοτιμία που προβάλλεται είναι ανύπαρκτη και αυτό διαφαίνεται καθημερινά. Η ανισομισθία είναι μία αδικία που βιώνει ακόμη και σήμερα το γυναικείο φύλο με τη δικαιολογία του φύλου για την εξυπηρέτηση των αναγκών του κεφαλαίου ενώ σε αρκετές περιπτώσεις με πρόσχημα την ισότητα, η γυναίκα αναγκάζεται να εργάζεται σε συνθήκες τις οποίες δεν μπορεί να αντεπεξέλθει. Πολλές φορές η εγκυμοσύνη και η μητρότητα έχει γίνει η αιτία μη πρόσληψης γυναικών αλλά και αποδοχής εργασίας με χαμηλότερους μισθούς. Ενώ ακόμη και η εξωτερική εμφάνιση έχει γίνει προϊόν εκμετάλλευσης από εργοδότες. Η σωματεμπορία και η εμπορευματοποίηση του γυναικείου σώματος καταδεικνύουν τη ξεδιάντροπη εκμετάλλευση της κοινωνικής εξαθλίωσης των γυναικών. Η ενδοοικογενειακή βία και η σεξουαλική παρενόχληση που αφορούν σχεδόν εξολοκλήρου τη γυναίκα, είναι και αυτά αποτέλεσμα του συστήματος και των αξιών που προωθεί.
Η λεγόμενη ισότητα των φύλων έχει επιτευχθεί μέσα από την εξέλιξη και ανάπτυξη του καπιταλισμού. Αυτό επιτυγχάνεται, διαφημίζοντας γυναίκες που κατάφεραν να κατακτήσουν την ισότητα και την ανεξαρτησία τους. Αυτές οι γυναίκες όμως, είναι οι γυναίκες της αστικής τάξης, είναι οι γυναίκες που η κοινωνικοοικονομική τους κατάσταση ή η πολιτική τους δραστηριότητα, συμβάλλει στην αναπαραγωγή των σχέσεων εκμετάλλευσης. Οι γυναίκες αυτές δεν υποστηρίζουν ουσιαστικά τα αιτήματα για την ισοτιμία της γυναίκας. Απέναντι από αυτές τις γυναίκες που εξυπηρετούν καθαρά το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται η γυναίκα της εργατικής τάξης. Μια γυναίκα που εκπληρώνει πολλούς ρόλους, ανάμεσα στους οποίους αυτός της εργαζομένης, της συζύγου, της μητέρας. Η γυναίκα η οποία βιώνει και κατανοεί όσο καμία άλλη την κοινωνική ανισότητα. Οι αγώνες του λαϊκού γυναικείου κινήματος δεν ζητούν μόνο την οικονομική ισότητα, ή τον ίσο καταμερισμό δικαιωμάτων μέσα στην οικογένεια, αλλά η γυναίκα μέσω αυτών των αγώνων διεκδικεί την ίση κοινωνική θέση των ανθρώπων ανεξάρτητα από το φύλο, τις ίσες ευκαιρίες στην εργασία ανάλογα με τη δυνατότητα και τα ίσα δικαιώματα στην αμοιβή.
Στην Κύπρο οι βάσεις για την διεκδίκηση δικαιωμάτων στη δουλειά και στην κοινωνία των γυναικών, δημιουργήθηκαν με την εμφάνιση του κομμουνιστικού κόμματος. Το 1950 ιδρύθηκε η Παγκύπρια Οργάνωση Δημοκρατικών Γυναικών (ΠΟΔΓ) με αποτέλεσμα τη μαζικοποίηση της οργάνωσης των γυναικών για τη διεκδίκηση της ισοτιμίας των δύο φύλων. Το 1959, η ΠΟΓΟ (Παγκύπρια Ομοσπονδία Γυναικείων Οργανώσεων) πήρε τη σκυτάλη από την ΠΟΔΓ και συνεχίζει μέχρι σήμερα να είναι πρώτη δύναμη του Κυπριακού γυναικείου κινήματος. Αν αναλογιστούμε την θέση που κατείχε η γυναίκα στην κυπριακή κοινωνία τον καιρό που η οργανώσεις αυτές ήταν στο ξεκίνημα τους, θα καταλάβουμε και την συνεισφορά αυτών των αγωνιστριών γυναικών.
Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό σε άνδρες και γυναίκες ότι δεν είναι απλά θέμα ανισότητας αλλά θέμα ταξικής εκμετάλλευσης. Ο αγώνας για την ισοτιμία της γυναίκας είναι χρέος όλων μας να συνεχιστεί, για την εξάλειψη κάθε ταξικής και η φυλετικής της εκμετάλλευσης.
Έλενα Ελευθεριάδου
Οργανωτικός Γραμματέας Τ.Ο. Ηρακλείου
