Στις 6 Νοεμβρίου αριθμούμε ακόμη μια διεθνή μέρα για να θυμόμαστε ένα επιπλέον λόγο για να διασώσουμε ότι έχει απομείνει από το περιβάλλον. Η μέρα αυτή όμως, έχει βαρυσήμαντη κι πολυεπίπεδη σημασία, διότι έχει να μας πει ότι η καταστροφή του περιβάλλοντος, ακολουθεί παράλληλο βίο με την ολίσθηση της ανθρωπότητας προς τη βαρβαρότητα.
Οι πόλεμοι και οι συρράξεις δεν έχουν μόνο την πλευρά της απώλειας ανθρώπινων ζωών, αλλά και την απώλεια της πηγής της ζωής, του περιβάλλοντος. Είναι πολύ πιο καταστροφικό να επιτίθεσαι στην δημιουργία της ζωής, από το να επιτίθεσαι απλά σε μια οντότητα, διότι το πρώτο σημαίνει και τον αφανισμό τόσο του ανθρώπινου είδους, όσο και των υπόλοιπων ειδών του πλανήτη. Ένας πόλεμος λοιπόν, μπορεί να καταστρέψει σπίτια, αλλά και τους φυσικούς πόρους που τα φτιάχνουμε. Δεν υπάρχουν περιθώρια, παρά μόνο η ανάγκη για τερματισμό αυτού του κανιβαλισμού.
Είναι αποδεδειγμένο γεγονός μετά από τις τελευταίες στατιστικές μελέτες του ΟΗΕ, ότι το 40% των καταστροφών από πολέμους και συρράξεις, απορροφάται από το περιβάλλον και αφορά άμεσα την επιβίωση μας. Δυστυχώς, οι αρχηγοί των κρατών θυσιάζουν το δάσος για το δέντρο και καίνε ολόκληρο τον πλανήτη για να διαφυλάξουν μια σπιθαμή γης και το εργοστάσιο που είναι από πάνω της.
Τα ποτάμια μολύνονται, τα δάση καίγονται,η ζωή πεθαίνει και οι λαοί αδυνατούμε δυστυχώς, να κάνουμε τη σύνδεση μεταξύ της ύπαρξης μας και του περιβάλλοντος. Αδυνατούμε να συλλάβουμε πως η ίδια η ζωή οφείλεται στις συνθήκες και στους πόρους αυτού του πλανήτη, που προσπαθούμε μετά μανίας να κονιορτοποιήσουμε.
Έχουμε την εμπειρία χιλιάδων χρόνων σε αυτή τη γη και αντί να τελειοποιήσουμε και να απλουστεύσουμε την ζωή, εμείς βρήκαμε τον τρόπο να την αφαιρούμε. Με την δημιουργία πυρηνικών και ατομικών όπλων μαζικής καταστροφής,ο πλανήτης μας έχει μετατραπεί σε ένα γιγάντιο σφαιρικό ναρκοπέδιο. Η κατάσταση αυτή έχει φτάσει πλέον στα άκρα με τον ΟΗΕ να αποτελεί απλά μια όμορφη βιτρίνα του καπιταλισμού. Με δράση αποτροπής των πολέμων, από ελάχιστη μέχρι μηδαμινή έχει καταντήσει να κάνει τη νοσηλεύτρια και τον νεκροθάφτη δρώντας πάντα κατόπιν εορτής μέσα στα συντρίμμια και το μολυσμένο περιβάλλον που αφήνει πίσω του ένας πόλεμος ή μια πυρηνική δοκιμή.
Το περιβάλλον έχει παραγκωνιστεί και βάλλεται από παντού, στο βωμό του κέρδους των μονοπωλίων και της ελιτιστικής χλιδής. Είναι πλέον γεγονός: πως το περιβάλλον και η εργατική τάξη αποτελούν απλά το καύσιμο της ελίτ για την πορεία της προς τη χλιδή. Ο κάθε ένας από εμάς βρίσκεται στο ίδιο στόχαστρο με το περιβάλλον, εμείς λοιπόν πρέπει να οργανωθούμε και να δράσουμε για να σταματήσει αυτή η ανώριμη αυτοκαταστροφική τάση. Με μόνο σύμμαχο την περιβαλλοντική συνείδηση και μοναδικό όπλο την οργάνωση, θα πρέπει να σώσουμε ότι έχει μείνει από αυτά που δανειστήκαμε απ΄ τα παιδιά μας.
Η περιβαλλοντική συνείδηση είναι πιο αναγκαία από ποτέ και η δράση είναι πλέον επιβεβλημένο καθήκον της Αριστεράς. Με την ενίσχυση των οργανωμένων δράσεων που αφορούν το περιβάλλον, αλλά και την αποτροπή πολέμων και συρράξεων θα μπορέσουμε να διαφυλάξουμε το δικαίωμα μας και το δικαίωμα των επόμενων γενιών στη ζωή. Με την συνεχή μελέτη και ανάλυση των θεμάτων που αφορούν το περιβάλλον και ισχυρή φωνή ενάντια στις πολεμικές πολιτικές των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων θα βρεθούμε ένα βήμα πιο κοντά στην σωτηρία του πλανήτη.
Στις 6 Νοεμβρίου λοιπόν δεν θυμόμαστε απλά, αλλά παίρνουμε φόρα για να βγούμε στην αντεπίθεση, το μέλλον μας καλεί και το παρόν μας έχει ήδη διακηρύξει ως την τελευταία του ελπίδα.
Δημήτρης Δημητρίου
(Εφημερίδα «Νεολαία», Νοέμβριος 2016, Τεύχος 174)
