Με την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία το 1917, άνοιξε η εποχή των σοσιαλιστικών επαναστάσεων και ταυτόχρονα εγκαινιάστηκε μια εποχή σκληρού αγώνα ανάμεσα στα δύο αντίπαλα κοινωνικά συστήματα, τον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό. Αυτή η διαπάλη σφράγισε την ιστορία της ανθρωπότητας ολόκληρο τον 20ο αιώνα. Η αποκάλυψη της διαστρέβλωσης και η υπεράσπιση της ιστορικής αλήθειας για τη Σοβιετική Ένωση, αποτελεί πηγή έμπνευσης για τους νέους αγωνιστές του σήμερα, ενώ παράλληλα, είναι πηγή διδαγμάτων και συμπερασμάτων.
Το δικαίωμα της μόρφωσης
«Τόσο άγρια χώρα, που να λεηλατούνται η εκπαίδευση, η μόρφωση και οι γνώσεις από τις λαϊκές μάζες, δεν έμεινε πια καμία στην Ευρώπη, εκτός από τη Ρωσία». Έτσι περιγράφει ο Λένιν το 1913 την κατάσταση της Παιδείας, αφού ο μαζικός αναλφαβητισμός ήταν η «κληρονομιά» που άφησε η προεπαναστατική Ρωσία στη Σοβιετική Ένωση. Τρεις στους τέσσερις δεν ήξεραν γραφή και ανάγνωση, πολλές εθνότητες δεν είχαν δική τους γραφή, ενώ περίπου τα 4/5 των παιδιών και των εφήβων δεν μπορούσαν να φοιτήσουν ούτε στα δημοτικά σχολεία. Όλες οι βαθμίδες της εκπαίδευσης ήταν σχεδόν αποκλειστικό προνόμιο των πλουσίων.
• Μετά την επανάσταση εφαρμόστηκε πολιτική γενικής, δωρεάν, υποχρεωτικής Παιδείας για όλους. Στα τέλη του 1917 με αρχές του 1918, ανοίγουν παντού σχολεία για ενήλικες και κέντρα εξάλειψη της αγραμματοσύνης.
• Εκατομμύρια άνδρες και γυναίκες κάθονταν στα θρανία τα βράδια μετά τη δουλειά. Ήδη, το 1928, είχαν μάθει γράμματα 7 εκατομμύρια περίπου ενήλικες. Από το 1920 έως το 1940, έμαθαν γράμματα 60 εκατομμύρια ενήλικες. Το 1959, η αγραμματοσύνη είχε νικηθεί ολοκληρωτικά.
• Καθιερώθηκε η δωρεάν Παιδεία και η κοινή φοίτηση των δύο φύλων στα σχολεία, χωρίστηκε το σχολείο από την εκκλησία και η εκκλησία με τη σειρά της από το κράτος, και καταργήθηκαν οι σωματικές τιμωρίες.
• Κατακτήθηκε το δικαίωμα των εθνοτήτων να σπουδάζουν στη μητρική τους γλώσσα.
• Το 1984, στη Σοβιετική Ρωσία, υπήρχαν 81,8 χιλιάδες δημόσια ιδρύματα προσχολικής αγωγής, 67,6 χιλιάδες δημόσια σχολεία της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, κάλυψη 100% των παιδιών σε 100% δημόσια σχολεία. Υπήρχαν επίσης 514 ΑΕΙ, στα οποία υπήρχε κάλυψη των φοιτητών 100%.
• Αύξηση του αριθμού των ινστιτούτων για επιστημονικές έρευνες από 400 το 1929, σε 840 το 1933.
Η οικονομία στα χέρια της κοινωνίας
Σε αντίθεση με το τι συμβαίνει στην καπιταλιστική οικονομία, στο σοσιαλισμό τα βασικά μέσα παραγωγής, είναι στην ιδιοκτησία του λαού και όχι μαζεμένα στα χέρια κάποιον μεγαλοκαρχαριών της οικονομίας.
Κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής σημαίνει ότι τα μέσα παραγωγής γίνονται ιδιοκτησία της κοινωνίας η οποία τα θέτει σε κίνηση βάσει ενός κεντρικού σχεδιασμού με τη δραστήρια και καταλυτική συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι, δηλαδή, σε κάθε μονάδα παίρνουν πλέον τον ρόλο του συλλογικού ιδιοκτήτη, αντί του εκμεταλλευόμενου εργαζόμενου.
Βασική αντίθεση, επίσης, της σοσιαλιστικής οικονομίας, αποτελεί το ζήτημα του Κεντρικού Σχεδιασμού. Ο κεντρικός σχεδιασμός -σε αντίθεση με την άναρχη παραγωγή προϊόντων στο καπιταλισμό με βασικό και μόνο κριτήριο την αύξηση του κέρδους- επιδιώκει και πετυχαίνει να προσανατολίσει την παραγωγή με τέτοιο τρόπο που να καλύπτονται οι βασικές ανάγκες ολόκληρης της κοινωνίας. Σχεδιάζεται η παραγωγή σε όλη τη χώρα, δηλαδή με βάση τι ανάγκες υπάρχουν, ποιες είναι οι παραγωγικές δυνατότητες του τόπου, τι, πόσο και που πρέπει να παραχθεί, τι εργατικό δυναμικό χρειάζεται και πως μπορούν να αξιοποιηθούν όλοι οι εργαζόμενοι κτλ..
Η πραγματική δημοκρατία και ελευθερία στον σοσιαλισμό
Μέσα στα πλαίσια της σοσιαλιστικής κοινωνίας, η θέση του εργαζόμενου, του κάθε απλού ανθρώπου, ποιοτικά αναβαθμίζεται μέσα στα πλαίσια της δημιουργίας του νέου εργατικού κράτους. Ο κάθε εργαζόμενος έχει ρόλο συνδιαμόρφωσης, ελέγχου και επιτήρησης της ίδιας της λειτουργίας του κράτους, και αυτό σε επίπεδο καθημερινό μέσα από τους χώρους δουλειάς.
Σε αντίθεση με το τι συμβαίνει στην αστική δημοκρατία οι εργαζόμενοι στον σοσιαλισμό έχουν δραστήρια συμμετοχή στη λήψη και την υλοποίηση των αποφάσεων, έχουν το δικαίωμα της αιρετότητας και της ανακλητικότητας των αντιπροσώπων τους, εκεί και όπου κρίνουν ότι ένας αντιπρόσωπος τους δεν ανταποκρίνεται και ασκούν συνολικό και καθημερινό έλεγχο στο κράτος. Οι αντιπρόσωποι του λαού δεν έχουν προνόμια και υπερεξουσίες και λογοδοτούν τακτικά προς τη βάση που τους εξέλεξε.
Αυτά που μας κρύβουν για το σοσιαλισμό:
• Δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
• Ο αριθμός ιατρών, μέχρι το 1987, αυξάνεται ραγδαία, από 20000 σε 11000000.
• Ο μέσος όρος ζωής ανέβηκε από τα 32 στα 69 έτη.
• Οι γυναίκες έβγαιναν σε σύνταξη στα 55 και οι άντρες στα 60.
• Ο εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας μειώθηκε από 58.5 ώρες προεπαναστατικά, σε 40 (36 για σκληρές δουλειές).
• Λέξεις όπως άνεργοι, ζητιάνοι, αγράμματοι, ήταν άγνωστες.
Σήμερα, κατά την διάρκεια της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού που έχει ζήσει η ανθρωπότητα, η αντικομμουνιστική υστερία εντείνεται και αυτό για να μπορεί ο καπιταλισμός ανενόχλητος να ληστεύει τους λαούς εις το όνομα του δημοσιονομικου χρέους και της αποφυγής της χρεοκοπίας. Σ’ αυτό τον κόσμο που μας πλασάρουν ως ιδανικό, είναι σε αυτόν που εκατομμύρια άνθρωποι ανα το παγκόσμιο, χάνουν τη ζωή τους απο την πείνα και την εξαθλίωση. Σε αυτό το σάπιο και απάνθρωπο σύστημα που μας πλασάρουν ως το μόνο που ο άνθρωπος είναι πραγματικά ελεύθερος, είναι σε αυτό που οι άνθρωποι έχουν χάσει βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και αξίες.
Στη σημερινή καπιταλιστική κοινωνία, η ανάγκη για οικοδόμηση της ποιοτικά ανώτερης κοινωνίας, είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Το μέλλον της ανθρωπότητας δεν είναι ο καπιταλισμός, είναι ο νέος κόσμος ο σοσιαλισμός.
Σεβήρος Κούλας
Μέλος ΚΣ ΕΔΟΝ
Μαρί-Κωνστάνς Κων/νου
Μέλος Κεντρικού Μορφωτικού Γραφείου
Μέλη Συντακτικής Επιτροπής «Ν»