Στις 9 Μαΐου, κλείνουν 70 χρόνια από την άνευ όρων συνθηκολόγηση της Ναζιστικής Γερμανίας στις δυνάμεις των Συμμάχων μετά από 6 χρόνια εφιαλτικού πολέμου. Η 9η Μαΐου έχει καθιερωθεί ως η Ημέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι η ημέρα κατά την οποία θυμόμαστε και τιμούμε τα εκατομμύρια λαού που έδωσε τη ζωή του, είτε μαχόμενος είτε άμαχος, στον μεγαλύτερο πόλεμο της ανθρωπότητας, υπερασπιζόμενος τις αρχές της δημοκρατίας και της ελευθερίας.
Ο ναζισμός/φασισμός προς την ήττα
Μέχρι το 1944 οι ισορροπίες στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που είχε ξεκινήσει από το 1939, είχαν πλέον αλλάξει ανεπιστρεπτί. Οι δυνάμεις του Άξονα (με κύριες δυνάμεις τις Γερμανία – Ιταλία – Ιαπωνία) έχαναν κατακτημένα εδάφη, τόσο μέσα στην Ευρώπη, όσο και στις αποικίες τους και πλέον και το βάρος της νίκης έγερνε σαφώς προς την πλευρά των Συμμάχων με κύριες δυνάμεις τις ΕΣΣΔ – ΗΠΑ – Μ. Βρετανία. Οι ΗΠΑ και η Μ. Βρετανία, βλέποντας τις ηρωικές σοβιετικές δυνάμεις που, σχεδόν χωρίς καμιά βοήθεια από τους συμμάχους τους, σταμάτησαν την προέλαση των ναζιστικών στρατευμάτων προς την ανατολή κυνηγώντας τα πίσω στην Γερμανία και απελευθερώνοντας τη μια μετά την άλλη τις κατακτημένες από τους Ναζί ευρωπαϊκές χώρες, αποφασίζουν να ανοίξουν επιτέλους δεύτερο μέτωπο στην Ευρώπη διευκολύνοντας κάπως έτσι, έστω και αργά την επέλαση των σοβιετικών στρατευμάτων προς την Γερμανία. Οι ΗΠΑ – Μ. Βρετανία φοβούνταν, δικαιολογημένα, ότι ο σοβιετικός στρατός μπορούσε να μπει πρώτος και μόνος στο Βερολίνο, καρδιά και στρατηγικό κόμβο της Ευρώπης. Τελικά, στις 2 του Μάη του 1945, η κόκκινη σοβιετική σημαία ανυψώθηκε πρώτη στη Γερμανική Βουλή (Ράιχσταγκ).
Και ποιος δεν αναθαρρεύει, δεν γεμίζει δέος, μπροστά στην εμβληματική φωτογραφία του Κόκκινου Στρατιώτη να υψώνει τη σημαία των ενωμένων λαών της Σοβιετικής Ένωσης στην κορυφή του Ράιχσταγκ, σύμβολο της Νίκης των Λαών, του τσακίσματος του ναζισμού εκεί που αυτός γεννήθηκε. Τη νύχτα της 8ης με 9η του Μάη του 1945 η Γερμανία συνθηκολογεί πια, άνευ όρων.
Η συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης και ο ιστορικός ρόλος του Σοβιετικού λαού
Δεν είναι δύσκολο να πει κανείς ότι η μεγαλύτερη θυσία στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ανήκε στους λαούς της Σοβιετικής Ένωσης. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε. Η ανατροπή του κυριότερου μοντέλου λαϊκής κυριαρχίας που γνώρισε η ανθρωπότητα, καθώς και οι πλούσιες πηγές πρώτων υλών της Σοβιετικής Ένωσης ήταν ο διακαής πόθος του Χίτλερ και στις ορέξεις του για να κατακτήσει τη Σοβιετική Ένωση, ρίχνοντας το συντριπτικό βάρος των τρομακτικών στρατιωτικών του δυνάμεων, έδειξαν την μεγαλύτερη ανοχή οι καπιταλιστικές χώρες της Δύσης. Για αυτούς, η ανατολή μιας σκοτεινής εποχής στην Ευρώπη και στον κόσμο ήταν τίμημα που έπρεπε αναγκαστικά να υποστούν προκειμένου να ανατραπεί ο σοσιαλισμός που οικοδομείτο στη Σοβιετική Ένωση και που ήταν φάρος ελπίδας για μια καλύτερη κοινωνία, τόσο για τους υποδουλωμένους αποικιοκρατούμενους λαούς, όσο και για τις λαϊκές μάζες των χωρών του καπιταλισμού, τις οποίες καταπίεζε κυριολεκτικά αυτό το απάνθρωπο σύστημα. Όμως το φίδι δεν άργησε να δαγκώσει το χέρι που το τάιζε και οι ΗΠΑ – Μ. Βρετανία κατάλαβαν ότι ο Χίτλερ είχε βλέψεις πλέον και προς τα δικά τους συμφέροντα. Μπήκαν στον πόλεμο αναγκαστικά, αφού προηγουμένως ανέχτηκαν τη γέννηση και την ανάπτυξη του ναζισμού/φασισμού για πολλά χρόνια πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ως αντίβαρο στην συνεχιζόμενη επιρροή της Οκτωβριανής Επανάστασης στον κόσμο.
Τα μεγέθη των απωλειών δεν είναι καν συγκρίσιμα. Στον πόλεμο η Σοβιετική Ένωση άφησε 20 εκατομμύρια νεκρούς ενώ με τους τραυματίες και τους ανάπηρους ο αριθμός φτάνει τα 30 εκατομμύρια. Οι νεκροί για τη Βρετανία ήταν περί τις 375 χιλιάδες και για τις ΗΠΑ περί τις 405 χιλιάδες. Είναι χαρακτηριστικό, ακόμα, ότι και το καλοκαίρι του 1944, όταν στη δυτική Ευρώπη οι αμερικανοβρετανικές δυνάμεις αντιμετώπιζαν 75 γερμανικές μεραρχίες, ο Κόκκινος Στρατός είχε καθηλώσει 200 από αυτές στο ανατολικό μέτωπο. Στη Σοβιετική Ένωση 1.710 πόλεις, 70.000 χωριά και 32.000 βιομηχανικές επιχειρήσεις καταστράφηκαν, ενώ το τέρας δεν άφηνε πίσω του όρθια ούτε νοσοκομεία, ούτε σχολεία.
Ο σοβιετικός λαός, όμως, βρήκε τη δύναμη και νίκησε γιατί ο πατριωτισμός του δεν βασιζόταν σε φυλετικές ή εθνικιστικές προκαταλήψεις, αλλά στη βαθειά αφοσίωση και πίστη του λαού προς τη σοβιετική του πατρίδα, στην αδελφική φιλία των εργαζομένων όλων των εθνών της χώρας. Ο σοβιετικός πατριωτισμός δε χώριζε, αλλά, αντίθετα, συσπείρωνε όλες τις εθνότητες της Σοβιετικής Ένωσης σε μια ενιαία αδελφική οικογένεια. Ταυτόχρονα, οι λαοί της Σοβιετικής Ένωσης σέβονταν τα δικαιώματα και την ανεξαρτησία των λαών των άλλων χωρών και έδειξαν ότι ήταν έτοιμοι να ζήσουν ειρηνικά και φιλικά με τα γειτονικά κράτη και αυτό ήταν η βάση για τις σχέσεις της Σοβιετικής Ένωσης με τους λαούς που αγαπούσαν την ελευθερία.
Αντίθετα, οι Γερμανοί Ναζί διάλεξαν για ιδεολογικό τους όπλο τη φυλετική θεωρία, υπολογίζοντας πως το κήρυγμα ενός κτηνώδους εθνικισμού θα δημιουργούσε τις ηθικοπολιτικές προϋποθέσεις για την κυριαρχία των Γερμανών επιδρομέων πάνω στους υποδουλωμένους λαούς. Η πολιτική, όμως, του φυλετικού μίσους που εφαρμόστηκε από τους Γερμανούς, έγινε στην πραγματικότητα η πηγή για την εσωτερική αδυναμία και την εξωτερική πολιτική απομόνωση του γερμανοφασιστικού κράτους.
Με το τέλος του πολέμου ορθώθηκε με όλο του το μεγαλείο ο ιστορικός ρόλος του σοβιετικού λαού. Σήμερα, αναγνωρίζουμε ότι ο σοβιετικός λαός, με το γεμάτο αυταπάρνηση αγώνα του, έσωσε τον πολιτισμό της Ευρώπης από τους φασίστες επιδρομείς και ΑΥΤΗ είναι η μεγάλη υπηρεσία του σοβιετικού λαού προς την ιστορία της ανθρωπότητας.
Η παραχάραξη της ιστορίας
Σήμερα, στα κράτη της Κεντρικής και της Ανατολικής Ευρώπης που ο «κομμουνιστικός κίνδυνος» δεν υφίσταται πια και η Ευρώπη έγινε η «Ευρώπη των Πολιτών», που τα δικαιώματα του ανθρώπου έγιναν τα «δικαιώματα του καταναλωτή», η ιδεολογική και πολιτική τρομοκρατία εκφράζεται με την αναστύλωση των χιτλερικών συμβόλων, τις διώξεις κομμουνιστών, τις διακρίσεις σε βάρος τους και την εκτός νόμου θέση οργανώσεων, όλα αυτά κυρίως σε χώρες που είχε προηγουμένως οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός. Εξέχοντα ρόλο στη στρέβλωση της ιστορικής μνήμης παίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρωτοστατώντας στην αντικομουνιστική υστερία, καθιέρωσε την 9η του Μάη ως «Ημέρα της Ευρώπης», απαλείφοντας τη «Ημέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών»! Η αστική ιστοριογραφία σήμερα χαρακτηρίζει την εκδίωξη των Γερμανικών στρατευμάτων από τον Κόκκινο Στρατό και την απελευθέρωση των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, ως κατοχή!
Μπροστά σε αυτό το τεράστιο ψέμα, εμείς οι απόγονοι της 16ης Ιουνίου 1943, της ημέρας που το κόμμα μας, το ΑΚΕΛ, έπαιρνε την ηρωική απόφαση να πολεμήσει μέσω των μελών του δίπλα στους Συμμάχους κατά των Ναζί και των δορυφόρων τους, είναι χρέος μας να φωνάξουμε με πάθος και πείσμα την αλήθεια, να ξεσκεπάσουμε τα ψέματα και τις στρεβλώσεις που μας επιβάλλει η λεγόμενη Νέα Τάξη Πραγμάτων!
«Μας λένε οι εχτροί μας
Και γνωστή ακόμα να γίνει η αλήθεια
Δεν μπορεί άλλο πια να διαδοθεί
Μα είμαστε εμείς αυτοί που την διαδίδουν» Μπέρτολτ Μπρεχτ
Μιχάλης Σκουφάρης
Μέλος Κεντρικού Μορφωτικού Γραφείου