Της Βάσως Παναγιώτου
Τοπικός Γραμματέας ΕΔΟΝ Τ.Ο. Λιοπετρίου
Ο νέος εργαζόμενος που πάντα καλείτο να αντιμετωπίσει μια πληθώρα δυσκολιών και να χειραγωγήσει μια πραγματικότητα σκληρή όσον αφορά στον εργασιακό τομέα, αντιμετωπίζει σήμερα πιο περιορισμένες ή και καθόλου επιλογές, αποτέλεσμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και ανεργίας. Το μόνο που του προσφερόταν στις συνθήκες που ζει, ήταν να παραχωρήσει τις ικανότητες του, τα όνειρά του, τη συνολική του προοπτική, το χρόνο του, εκμισθώνοντάς τα σε εργασίες που του εξασφάλιζαν πιθανώς μόνο τη διαβίωση του. Τώρα, ακόμα και αυτά του τα στερούν ολοένα και περισσότερο.
Πασκίζοντας να διασφαλίσει έναν αξιοπρεπή μισθό, μια στοιχειώδη σταθερότητα που θα του χαρίζει την ανακούφιση ότι δε θα ζει ψάχνοντας κάθε 6 ή 12 μήνες καταφύγιο εργασίας. Που επωμίζεται τις πρωτόγνωρες ανατροπές που έχουν επιφέρει η ύφεση και τα μνημόνια στα εργασιακά δικαιώματα που περιστέλλονται, στις συλλογικές συμβάσεις, στους μισθούς και στα ωφελήματα των εργαζομένων που συρρικνώνονται. Που θα του δώσει την ελπίδα ότι κάποτε θα καταφέρει να νιώσει πετυχημένος και καταξιωμένος των αγώνων και των προσωπικών του προσδοκιών.
Αυτό ακριβώς το έδαφος της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων, αποτελεί κορύφωση της επίθεσης ενάντια στην εργατική τάξη.
Γι’ αυτό και η προσπάθεια προσέγγισης και οργάνωσης των εργαζομένων σε Συντεχνίες αποτελεί ύψιστης σημασίας. Η τυχόν αποστέωση του συνδικαλιστικού κινήματος από το ρόλο του στην εργασία, θέτει μεγάλα και επικίνδυνα ερωτηματικά ως προς την υλοποίηση ακόμα και των βασικών διεκδικήσεων, όπως ιστορικά διαμορφώθηκαν μέσα από εργατικούς αγώνες. Είναι απαραίτητο στους χώρους εργασίας οι εργαζόμενοι να οργανώνονται στις Συντεχνίες τους, κοινότητες που τους προσφέρουν προστασία και ασφάλεια, αλληλεγγύη και ενότητα για κοινούς αγώνες και κοινές διεκδικήσεις.
Στους κύκλους της Αριστεράς, κυρίως στο νεανικό και νεολαιίστικο κίνημα, είναι επίσης αναγκαίο να καλλιεργείται ότι οι Συντεχνίες εκτός από παραδοσιακοί χώροι διεκδίκησης και προστασίας των δικαιωμάτων των εργαζομένων, αποτελούν και ένα ζωντανό μαθησιακό περιβάλλον, παιδεία στην άσκηση του συνδικαλιστικού ρόλου. Αυτό θα έχει ως συνέπεια το πέρασμα των μελλοντικά νέων εργαζόμενων από το μαθητικό και φοιτητικό στο εργατικό κίνημα ως πυλώνες και θεμελιωτές του συνδικαλισμού στους χώρους εργασίας τους.
Σε μια εποχή εξαθλίωσης τμημάτων της κυπριακής κοινωνίας, οι εργαζόμενοι οργανωμένοι στις Συντεχνίες τους μπορούν και έχουν ένα καθοριστικό ρόλο στην προστασία και διεκδίκηση των ωφελημάτων τους όπως και στην οργάνωση της ταξικής κοινωνικής αλληλεγγύης.