Ο φετινός Ιούνης έμελλε να γραφτεί στην ιστορία ως ο μήνας που θα αποχαιρετούσαμε τον σύντροφο Δημήτρη Χριστόφια. Έναν άνθρωπο που στάθηκε στην πρώτη γραμμή του αγώνα της εργατικής τάξης, που υπήρξε πρωτοπόρο στέλεχος του Λαϊκού Κινήματος, που με τη ζωή και τη δράση του τίμησε τα κόκκινα λάβαρα του κόμματος μας, του ΑΚΕΛ. Έναν άνθρωπο που σήκωσε τη σημαία της Κύπρου ψηλά και άφησε έντονη τη σφραγίδα του στην σύγχρονη ιστορία της, τόσο από τη θέση του Προέδρου της Βουλής όσο και από το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Το πένθος βαρύ, όχι μόνο για το Λαϊκό Κίνημα αλλά και για τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους, τους ανθρώπους του μόχθου, της δουλειάς, τους πολλούς, τους αδικημένους, για τους οποίους ο Δημήτρης Χριστόφιας αγωνίστηκε κατά τη διάρκεια της ζωής του. Για όλους εκείνους που βρέθηκαν μαζί του στο μετερίζι του αγώνα για την επανένωση της πατρίδας μας αλλά και για έναν άλλο κόσμο, πιο δίκαιο.
Η απώλεια του Δημήτρη Χριστόφια είναι μεγάλη και για την ΕΔΟΝ, την οργάνωση της νεολαίας που είχε πάντα βαθιά μέσα του και στην οποία άφησε σπουδαίες παρακαταθήκες. Με καταγωγή από μια φτωχή εργατική οικογένεια, ρίχτηκε από νωρίς στη δουλειά αλλά και στον ταξικό αγώνα, αντιλαμβανόμενος πως δεν υπήρχε άλλος δρόμος για την κατάκτηση των δικαίων της εργατικής τάξης εκτός από την οργάνωση. Στα δεκατέσσερα του χρόνια έγινε μέλος της ΠΕΟΜ ενώ ταυτόχρονα ξεχώρισε μέσω της δράσης του στο τοπικό Λαϊκό Κίνημα, του χωριού του, Δικώμου. Το κόμμα, διακρίνοντας το πάθος του αλλά και τη χαρισματική του φυσιογνωμία, τον επέλεξε για να σπουδάσει στη Σοβιετική Ένωση, με παραίνεση μάλιστα του τότε Γενικού Γραμματέα, Εζεκία Παπαϊωάννου, που τον ξεχώρισε από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισε.
Με την επιστροφή του από τις σπουδές, το 1974 μπαίνει στον επαγγελματικό μηχανισμό της οργάνωσης και αναλαμβάνει πρώτα τη θέση του Οργανωτικού Γραμματέα και έπειτα αυτή του Γενικού Γραμματέα. Το πραξικόπημα και η εισβολή δημιούργησαν νέες, ακόμα πιο δύσκολες συνθήκες για την ΕΔΟΝ. Η οργάνωση πενθούσε τους δεκάδες ΕΔΟΝίτες, τα στελέχη και μέλη της που είτε έπεσαν από τις φασιστικές σφαίρες τον μαύρο Ιούλη του ‘74 είτε σκοτώθηκαν στο πεδίο των μαχών. Ταυτόχρονα μεγάλος αριθμός μελών της οργάνωσης μας βρέθηκε στη προσφυγιά και ζούσε για μεγάλη χρονική περίοδο στην ύπαιθρο, μέσα σε άθλιες συνθήκες. Η νεολαία ωστόσο, ο τόπος και ο λαός μας, χρειάζονταν την οργάνωση δυνατή. Ο αγώνας ενάντια στον φασισμό, που βρισκόταν σε έξαρση αλλά και η ανάγκη για την επανένωση της πατρίδας μας, δεν μπορούσαν να περιμένουν.
Ο Δημήτρης Χριστοφιας, από τη θέση του Γενικού Γραμματέα, μαζί με τους συναγωνιστές του, ρίχτηκαν στη δουλειά. Όπως περιγράφουν στελέχη της εποχής, οργάνωσαν την νεολαία σε όλα τα χωριά της Κύπρου, δημιουργώντας μαζικές τοπικές οργανώσεις οι οποίες ανέπτυξαν σημαντική δράση. Μέσα σε εκείνα τα δύσκολα χρόνια η ΕΔΟΝ έθεσε ως κορυφαία προτεραιότητα την επαναπροσέγγιση με τους Τουρκοκυπρίους συμπατριώτες μας, με τον Δημήτρη Χριστόφια, από τη θέση του Γενικού Γραμματέα της οργάνωσης, να φωνάζει τρία μόλις χρόνια μετά την εισβολή το σύνθημα «Οι Τούρκοι της Κύπρου δεν είναι εχθροί μας, οι Τούρκοι της Κύπρου είναι αδερφοί μας». Ένα σύνθημα το οποίο ο ίδιος πίστευε βαθιά. Ένα σύνθημα το οποίο οι ΕΔΟΝιτισσες και οι ΕΔΟΝιτες βροντοφωνάζουν μέχρι σήμερα συνεχίζοντας να αγωνίζονται για τον ίδιο σκοπό.
Το 1982, ο σύντροφος Δημήτρης Χριστόφιας έγινε μέλος της Κ.Ε του ΑΚΕΛ και το 1986 μέλος του πολιτικού γραφείου του κόμματος, ενώ το 1988 εκλέγηκε στη θέση του Γ.Γ του κόμματος. Όλα αυτά τα χρόνια συνέχιζε να αναφέρεται στην ΕΔΟΝ ως το «χρυσό απόθεμα» και φρόντιζε το κόμμα να δίνει πάντοτε ιδιαίτερη έμφαση σε όσα αφορούσαν τους νέους, του μαθητές, τους φοιτητές, τους εργαζόμενους, πράγμα που έδειξε έμπρακτα και από την θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Πέραν αυτών, ο Δημήτρης Χριστόφιας αποτελούσε υπόδειγμα στελέχους και κομμουνιστή, συγκεντρώνοντας όλα τα χαρακτηριστικά εκείνων που έχουν στόχο να απαλλάξουν την κοινωνία από την εκμετάλλευση. Εφαρμόζοντας στην πράξη τον Μαρξισμό – Λενινισμό, ο Δημήτρης Χριστόφιας έθετε ψηλά στην ατζέντα του κόμματος την διεθνιστική δράση, επαναλαμβάνοντας ότι η εργατική τάξη είναι ενιαία και ως τέτοια πρέπει να αγωνίζεται. Ταυτόχρονα, στο επίκεντρο της δράσης του ήταν πάντοτε ο απλός καθημερινός άνθρωπος, με έναν τρόπο ευαίσθητο και ουσιαστικό. Η ισότητα και η ισοτιμία των φύλων, η απαλλαγή της κοινωνίας μας από κάθε είδους διάκριση αλλά και η ιδιαίτερη αγάπη του για τις τέχνες και τον πολιτισμό ήταν επίσης έντονα χαρακτηριστικά του, τα οποία μέσα από τη δική του στάση μεταφέρονταν και στις επόμενες γενιές στελεχών.
Ο Δημήτρης Χριστόφιας ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος μας την στιγμή των ανατροπών και της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης. Από αυτή τη θέση διαχειρίστηκε κρίσιμες στιγμές διασώζοντας το ΑΚΕΛ από την κρίση αφήνοντας αλώβητη την κομμουνιστική ιδεολογία του και τον ταξικό αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του. Στα χρόνια που ακολούθησαν το Κόμμα μεγάλωσε κατακτώντας τα μεγαλύτερα ποσοστά σε βουλευτικές εκλογές και συνέχισε να αγωνίζεται με πείσμα, αφοσίωση και πίστη για τα δίκαια της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων.
Η εκλογή του Γ.Γ του ΑΚΕΛ στη θέση του Προέδρου της Βουλής ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή. Η εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια στην Προεδρία της Δημοκρατίας το 2008 όμως άλλαξε για πάντα τις ισορροπίες στον πολιτικό χάρτη της Κύπρου. Εκείνη η προεκλογική περίοδος έχει χαραχτεί για πάντα στην ιστορία της ΕΔΟΝ αλλά και στις συνειδήσεις των μελών της οργάνωσης. Χιλιάδες ΕΔΟΝίτες και ΕΔΟΝίτισσες έδωσαν σκληρές μάχες, με αυταπάρνηση για την εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια, του Γ.Γ του ΑΚΕΛ στην προεδρία της Δημοκρατίας και πίστεψαν βαθιά στο σύνθημα «Ελπίδα, Λύση, Δίκαιη Κοινωνία». Και οι κόποι τους ανταμείφθηκαν από έναν πρόεδρο που έβαλε ουσιαστικές βάσεις στην επίλυση του Κυπριακού και εφάρμοσε πολιτικές για τους νέους και τα λαϊκά στρώματα. Ο ανηλεής πόλεμος που εξαπέλυσε η Δεξιά στην κυβέρνηση Χριστόφια ήταν ακόμα ένα μάθημα για τα μέλη της ΕΔΟΝ που αντιλήφθηκαν πως ήταν ένας πόλεμος ταξικός, ενάντια σε ολόκληρο το Λαϊκό Κίνημα και βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή στη γραμμή της υπεράσπισης του.
Πολύτιμε μας συναγωνιστή, ακριβέ μας σύντροφε,
Οι ΕΔΟΝίτες και οι ΕΔΟΝίτισσες σε αποχαιρετούν με βαριά καρδιά μα και με μεγάλη περηφάνια. Είμαστε περήφανοι για τις παρακαταθήκες που μας αφήνεις οι οποίες αποτελούν καθαρή πυξίδα στον αγώνα μας για μια Κύπρο «πατρίδα όλων των παιδιών της», για τον κόσμο της ειρήνης και του σοσιαλισμού. Με τις κόκκινες μας καρδιές να πάλλονται και τα λάβαρα του κόμματος μας ψηλά δίνουμε βαθιά υπόσχεση πως θα συνεχίσουμε στο δρόμο που χαράξαν οι πρώτοι κομμουνιστές και κομμουνίστριες, σ΄ αυτόν που συνέχισες κι εσύ να βαδίζεις, πρώτος και ίσος στους πολλούς. Γνωρίζουμε εξάλλου καλά πως καλύτερη τιμή στη μνήμη σου από τη συνέχιση αυτού του αγώνα δεν μπορεί να υπάρξει.
Εκ της σύνταξης
Άρθρο που δημοσιεύτηκε στη "Ν" Ιουλίου