Tου Χρυσόστομου Μωυσέως
Τ.Ο. Νέων Εργαζομένων Αραδίππου / Μέλος Κ.Σ. ΕΔΟΝ
Η 11η Σεπτεμβρίου 2001 υπήρξε από εκείνες τις στιγμές που συνηθίζουμε να χαρακτηρίζουμε τομές στην ανθρώπινη ιστορία. Υπήρξε τομή γιατί από εκείνη τη στιγμή εισήλθαμε σε μια νέα εποχή για την ανθρωπότητα, όπου ο ιμπεριαλισμός χωρίς να αλλάζει τίποτα από τα συστατικά του, εμφανίστηκε πιο ωμός, πιο επιθετικός, πιο απροκάλυπτος και πιο κυρίαρχος.
Λέγοντας αυτά, δεν επιχειρούμε σε καμιά περίπτωση να υποβαθμίσουμε την τραγικότητα των επιθέσεων και να υποτιμήσουμε τον πόνο και τη θλίψη που σκόρπισαν στον αμερικανικό λαό. Την ίδια ώρα βέβαια, και χωρίς να μπαίνουμε στη λογική της «ζυγαριάς», δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια μπροστά στην επέλαση της βαρβαρότητας σε ολόκληρο τον πλανήτη και να «ξοδεύουμε» όλα τα αποθέματα της ευαισθησίας μας για τους άμαχους νεκρούς στη λεγόμενη Δύση. Ξεκαθαρίζουμε, λοιπόν ότι στεκόμαστε απέναντι τόσο στις λογικές που «χαίρονται» με τα συμβάντα της 11ης Σεπτεμβρίου παρουσιάζοντάς τα ως απάντηση στις πολιτικές των ΗΠΑ, όσο και απέναντι στις κυρίαρχες λογικές που βλέπουν την τρομοκρατία και τον ανθρώπινο πόνο ως αποκλειστικό χαρακτηριστικό αυτής της επετείου.
Στο πλαίσιο αυτού του άρθρου δεν σκοπεύουμε να εξετάσουμε σε βάθος τις όποιες «θεωρίες συνωμοσίας», όπως αποκαλούνται συνήθως στο δημόσιο διάλογο, για το ρόλο των ΗΠΑ στα γεγονότα, ανεξάρτητα από την εγκυρότητα που μπορεί να χαρακτηρίζει ορισμένες, ή τα στοιχεία που έχουν έρθει στη δημοσιότητα όλα αυτά τα χρόνια. Φυσικά δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει κανένα ενδεχόμενο κυρίως λαμβάνοντας υπόψη την ιστορία και τη δράση των μυστικών υπηρεσιών (κυρίως) των ΗΠΑ όλα αυτά τα χρόνια αλλά και την εξέλιξη των γεγονότων. Δεν κρίνουμε, ωστόσο, σκόπιμο να εστιάσουμε σε αυτές τις αφηγήσεις καθώς θεωρούμε αρκετό να παραθέσουμε ορισμένα ερωτήματα-σημεία προβληματισμού από τα οποία μπορεί ο καθένας να εξάγει τα δικά του συμπεράσματα.
Πώς φτάσαμε στην 11/9;
Η 11η Σεπτεμβρίου δεν ήταν μια επίθεση στο κενό όπως πολλοί προσπαθούν να την παρουσιάσουν. Για να μπορέσει κάποιος να δώσει απάντηση στο πώς φτάσαμε σε αυτές τις επιθέσεις θα πρέπει να τις εξετάσει όχι ως κάτι ξεκομμένο αλλά ως ένα κρίκο στην αλυσίδα του τρόπου λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος. Δεν μπορεί να αναζητηθεί η αιτία ούτε στην καταγωγή, ούτε στις θρησκευτικές πεποιθήσεις των δραστών. Τι άλλο από βία και τρομοκρατία μπορεί να γεννά ένα σύστημα που βασίζεται σε αυτήν για να υποτάσσει ολόκληρους λαούς. Τι άλλο από βία και τρομοκρατία μπορεί να γεννά ένα σύστημα το οποίο εδώ και δεκαετίες χαράζει σύνορα με το αίμα των λαών εν μέσω αναζήτησης νέων πηγών και νέων αγορών. Τι άλλο από βία και τρομοκρατία μπορεί να γεννά ένα σύστημα που θεμελιώνεται εξ’ αρχής πάνω στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, πάνω στο κυνήγι του κέρδους με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο.
Ούτε άλλωστε το «βιογραφικό» των ΗΠΑ και των μυστικών τους υπηρεσιών δεν θα έπρεπε να επιτρέπει το σοκ για τις τρομοκρατικές επιθέσεις. Γιατί ακόμα και να υιοθετήσει κάποιος αναντίρρητα ότι οι εμπνευστές των επιθέσεων βρίσκονταν ανάμεσα στους Ταλιμπάν και την Αλ Κάιντα με προεξέχουσα προσωπικότητα τον Οσάμα Μπιν Λάντεν, θα πρέπει να διερωτηθεί; Ποιανού δημιούργημα ήταν όλοι αυτοί; Ποιοι τους εξόπλισαν και τους χρησιμοποίησαν τόσο ενάντια στη Λαϊκή Δημοκρατία του Αφγανιστάν όσο και στην ΕΣΣΔ για να έρθουν αργότερα να τους κατατάξουν στον «άξονα του κακού»;
Τι ακολούθησε...
Πριν καλά καλά στεγνώσει το αίμα στο «σημείο μηδέν» στη Νέα Υόρκη, ανακοινώνεται ο «Πόλεμος κατά της τρομοκρατίας». Μετά τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες και την απουσία του «κομμουνιστικού κινδύνου» το ΝΑΤΟ έψαχνε λόγο ύπαρξης την ώρα που οι λαοί απαιτούσαν τη διάλυσή του. Βρίσκει λοιπόν στην τρομοκρατία τον νέο εχθρό, ξαναχωρίζει τον κόσμο στους άξονες του καλού και του κακού, με εκβιαστικό δίλημμα προς όλα τα κράτη και τους λαούς: Μαζί μας ή εναντίον μας.
Αυτή η τρομολαγνεία δεν ήρθε ανεπαίσθητα για τους λαούς. Φακελώματα, παρακολουθήσεις (με σωρεία αποκαλύψεων από στελέχη μυστικών υπηρεσιών), συλλήψεις άνευ στοιχείων, φυλακίσεις άνευ δίκης, ένταση της καταστολής, μυστικές φυλακές, απάνθρωπα βασανιστήρια, Γκουαντάναμο κοκ, είναι το «νέο» αναβαθμισμένο πρόσωπο του ιμπεριαλισμού. Η τρομολαγνεία αυτή γεννούσε ταυτόχρονα την ισλαμοφοβία, την ξενοφοβία, το ρατσισμό και την φασιστικοποίηση των σύγχρονων κοινωνιών, ως ένα ντόμινο του οποίου η κατάληξη πάντα καταπλακώνει τους λαούς.
Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους δεν έμειναν βέβαια στους προληπτικούς πολέμους και επεμβάσεις που είχαν εγκαινιάσει πριν την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου. Ο πόλεμος στο Αφγανιστάν και αργότερα στο Ιράκ, με τις γελοίες προφάσεις της ανατροπής των Ταλιμπάν και εντοπισμού του Μπιν Λάντεν από τη μια και της ανατροπής του Σ. Χουσείν από την άλλη, ο οποίος απειλούσε με χημικά όπλα αντίστοιχα, υπήρξαν απόλυτα χαρακτηριστικοί για τις νέες μεθόδους επικυριαρχίας του ιμπεριαλισμού. Ειδικά σήμερα, κανείς δεν μπορεί να υιοθετήσει ότι αυτοί υπήρξαν οι πραγματικοί λόγοι των επεμβάσεων. Τα κέρδη που προέκυψαν για τις πολεμικές (και άλλες) βιομηχανίες, ο έλεχγος κοιτασμάτων και αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου αλλά και η προώθηση ευρύτερα των γεωστρατηγικών συμφερόντων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, δεν αφήνουν αμφιβολία ως προς τις πραγματικές προθέσεις και είναι αυτά που βάσιμα δημιουργούν και τις αμφιβολίες για το ποιος τελικά ήθελε την 11η Σεπτεμβρίου. Άλλωστε, στον τότε αναπληρωτή Υπ. Άμυνας των ΗΠΑ, Πολ Γούλφοβιτς, αποδίδεται η φράση «εάν δεν υπήρχε η 11/9, θα έπρεπε να την εφεύρουμε».
Ποιος ωφελήθηκε;
Το ερώτημα αυτό συνοψίζει κατά την δική μας αντίληψη και την ουσία της εξέτασης των γεγονότων της 11ης Σεπτεμβρίου. Το ουσιώδες και το καθοριστικό δεν είναι το κατά πόσο η «φαντασία» των όποιων μυστικών υπηρεσιών φτάνει στο σημείο να οργανώνει προβοκατόρικα κτυπήματα απέναντι στο λαό του κράτους για το οποίο δουλεύουν. Αυτό που έχει σημασία να αντιληφθεί κανείς είναι ότι είτε ως προβοκάτσιες είτε ως τρομοκρατικά κτυπήματα, τέτοιες ενέργειες είναι βούτυρο στο ψωμί των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών. Άλλωστε η επικαιρότητα δεν μπορεί να μας διαψεύσει. Οι εξελίξεις στην περιοχή μας (Συρία, Λιβύη, Παλαιστίνη) και αλλού τα τελευταία χρόνια αποδεικνύουν ότι κάθε άλλο παρά λαβωμένος βγήκε ο Ιμπεριαλισμός και οι ΗΠΑ ως κυρίαρχη υπερδύναμη από τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου. Η ενίσχυση και ο εξοπλισμός τρομοκρατών δεν σταμάτησαν, οι πολεμικές (ακόμη και γενικευμένες) συρράξεις δεν μειώθηκαν, ο κύκλος της βίας και της τρομοκρατίας κτυπά σε κάθε σημείο της γης, η πολεμική βιομηχανία εξακολουθεί να πλουτίζει με εκατόμβες άμαχων θυμάτων και οι λαοί βρίσκονται όμηροι στις ορέξεις των ιμπεριαλιστών.
Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα
Δεν μπορεί ωστόσο αυτό να αποτελεί και το μέλλον της ανθρωπότητας. Κόντρα στη βαρβαρότητα του συστήματος και των παραγώγων του, αντιτάσσουμε τον αγώνα μας για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, αδικία και ανισότητα. Αντιπαραβάλλουμε το όραμά μας για τον κόσμο όπου ο πόλεμος θα είναι μια κακή ανάμνηση. Τον κόσμο που θα «στηλώνει κι ανασταίνει {...} η Ειρήνη, το βασίλειο της Πανανθρώπινης Φιλιάς.»
Παράθυρο:
«Η άλλη 11η Σεπτεμβρίου»
Ήταν 11 Σεπτεμβρίου του 1973 όταν εκδηλωνόταν το αμερικανοκίνητο στρατιωτικό πραξικόπημα στη Χιλή με επικεφαλής τον Πινοσέτ ενάντια στην κυβέρνηση της «Λαϊκής Ενότητας» υπό τον σοσιαλιστή Πρόεδρο Σαλβαδόρ Αλιέντε. Το παράδειγμα της Χιλής προσφέρει πολύτιμα διδάγματα για τους αγωνιζόμενους λαούς ως προς το εγχείρημα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού αλλά και της υπεράσπισης της λαϊκής εξουσίας, ενώ την ίδια ώρα η 11η του Σεπτεμβρη αποτελεί ίσως το κορυφαίο παράδειγμα ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας και του ρόλου των ΗΠΑ, της στάσης που τηρούν καπιταλιστικά κράτη και (κατά τα άλλα) φιλελεύθεροι πολιτικοί απέναντι σε ένα φασιστικό πραξικόπημα και σε ένα από τα πιο ειδεχθή φασιστικά καθεστώτα, όπως αυτό που είχε εγκαινιαστεί την αποφράδα εκείνη μέρα.
Βέβαια ούτε και το πιο ακραίο «συνωμοσιολογικό» σενάριο δεν θα ισχυριζόταν ότι σκόπιμα επιλέχθηκε η 11η Σεπτεμβρίου για τα κτυπήματα στις ΗΠΑ το 2001, ώστε να επισκιαστεί η άλλη επέτειος. Απλούστατα, γιατί και να υπήρχε μια τέτοια πρόθεση, δύσκολα θα βρισκόταν ημερομηνία που να μην συμπίπτει με την επέτειο κάποιου ιμπεριαλιστικού εγκλήματος που να φέρει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ.
Δεν ξεχνάμε - Διδασκόμαστε – Αγωνιζόμαστε
«Ούτε το έγκλημα, ούτε η βία μπορούν να διακόψουν την κοινωνική εξέλιξη. Η Ιστορία είναι δική μας, η Ιστορία γράφεται από τους λαούς. {...}Πιστεύω ότι, αργά ή γρήγορα, οι μεγάλες λεωφόροι θα ξανανοίξουν και ο ελεύθερος άνθρωπος θα τις διαβεί για να χτίσει μια καλύτερη κοινωνία...» Σ. Αλιέντε
*El pueblo unido jamás será vencido*
*Άρθρο που δημοσιεύτηκε στην "Νεολαία" Σεπτεμβρίου 2018
