Κόντρα στην αδράνεια και τον συμβιβασμό
"Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε" έγραψε ο Κώστας Τριπολίτης και ερμήνευσε θαυμάσια ο Θάνος Μικρούτσικος.
Πολλές φορές αντικρίζω από διάφορους -φίλους και μη- τις γνωστές σε όλους μας και κλισέ ερωτήσεις του τύπου, τι κερδίζω από το να ασχολούμαι με την πολιτική, τι καταλαβαίνω κ.λ.π.
Ακόμη περισσότερες φορές, υπό την επιρροή όλων αυτών των ερωτήσεων, διαιρωτούμαι και εγώ ίδιος... Υπάρχει άραγε ουσία σε αυτό που κάνουμε;
Όντως ''οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος'';
Η απάντηση είναι απλή και μπορεί κάλλιστα να αποδοθεί μέσα από μια φράση του Μπέρτολτ Μπρεχτ:
''Αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής, είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται.''
Αυτή η έκφραση μπορεί να συνοψίσει πολλά γραπτά, απαντήσεις και ομιλίες που μπορούν να αναλωθούν γύρω από το συγκεκριμένο θέμα.
Αν όχι ΠΑΛΗ ΛΑΪΚΗ, τότε τι;
Σε ένα κόσμο που βασιλεύει η ατομικότητα, σε ένα κόσμο που περιστρέφεται γύρω από το εγώ του κάθε ανθρώπου, ένα κόσμο που ο καθένας αρνείται να οργανωθεί και να συσπειρωθεί έτσι ώστε να διεκδικήσει μέσα από λαϊκό αγώνα τα αιτήματά του, τότε πως θα επιτευχθούν οι διεκδικήσεις; Με ποιον άλλο τρόπο μπορεί ο κόσμος γνωρίσει καλύτερες μέρες;
Μόνο με την συσπείρωση και την οράνωση, την μελέτη και την μόρφωση μπορεί η ανθρωπότητα να προοδεύσει.
Η αποπολιτικοποίηση ως 'παιδί' του συστήματος.
Τελικά, ποιοι θέλουν τους νέους και ευρύτερα τις μάζες να ζουν στην αποπολιτικοποίηση, στην πλήρη απάθεια;
Κανένας άλλος πλην του ιδίου του συστήματος το οποίο έχει συμφέροντα από την μαζική αποχή, την μαζική απάθεια του κόσμου. Το σύστημα και οι υπηρέτες του μπορούν να είναι χαρούμενοι βλέποντας τον κόσμο να μένει μακριά από τα κοινά, μακριά από τον συνδικαλισμό σε όποιαδήποτε μορφή του.
Τι είναι καλύτερο για αυτούς; Τι είναι προτιμότερο να έχουν έτσι ώστε να ικανοποιούν τις ορέξεις τους;
Μια κοινωνία αδιάφορη για το όποιοδήποτε θέμα κι αν συμβαίνει γύρω τους, μια κοινωνία που να αφήνει άλλους να αποφασίζουν για αυτούς.
Αν δεν προσπαθήσεις να αλλάξεις κάτι, αν ούτε καν σε ενδιαφέρει, πως μπορείς εκ των υστέρων να κάνεις κριτική και να λες πως δεν είσαι ευχαριστημένος με τα δεδομένα; Αφού εσύ ούτε καν που προσπάθησες να τα αλλάξεις!
Εμείς απαντάμε: Όχι!
''Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για 'μένα χωρίς εμένα'' ερμηνεύει με τη σειρά του ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου σε στίχους Αντρέα Πανταζή.
Η κοινωνία πρέπει να έχει κρίση και άποψη. Είναι οι λαϊκές μάζες αυτές που θα ρίξουν συθέμελα το σύστημα και θα κτίσουν στην θέση του την νέα κοινωνία. Μια κοινωνία που ουδεμία σχέση έχει με την σημερινή καπιταλιστική κοινωνία που θέλει τον φτωχό-φτωχότερο και τον πλούσιο-πλουσιότερο. Την κοινωνία που θέλει ''να σκοτώνονται οι Λαοί για τ' αφέντη του φαΐ''.
Εμείς απαντάμε πως ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΡΑΤΡΑΓΟΥΔΑ ΣΤΑ ΩΡΑΙΑ ΑΣΜΑΤΑ και αντιθέτως θα είμαστε πάντα στην πρώτη γραμμή.
Ας κάνουμε λοιπόν την αλλαγή εμείς οι ίδιοι, ας γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στον κόσμο.
Στυλιανός Ιωάννου
Μέλος Τοπικής Οργάνωσης Λανιτείου Λυκείου Α'