Ο αθλητισμός είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο, που αποτελεί πόλο κοινωνικοποίησης και αγωγής ιδιαίτερα για τους νέους. Έχει την δυνατότητα να καλλιεργεί συνειδήσεις, να προάγει πανανθρώπινες αξίες και ιδανικά, την ευγενή άμιλλα και τον υγιή ανταγωνισμό, να συμβάλει στην πολύπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας των νέων, να αναπτύσσει τη συναδέλφωση και την αλληλεγγύη μεταξύ των λαών και των ανθρώπων.
Από την άλλη η βία και ο χουλιγκανισμός είναι και αυτά κοινωνικά φαινόμενα. Φαινόμενα που θα πρέπει να μπαίνουν στην ίδια κατηγορία με το ντόπινγκ, το ρατσισμό, την ξενοφοβία, τα κλειστά κυκλώματα και τον παραγοντισμό, την άκρατη εμπορευματοποίηση, την μετατροπή του φίλαθλου – οπαδού σε καταναλωτή του αθλητικού προϊόντος, την υποταγή του αθλητισμού στους νόμους της ελεύθερης αγοράς.
Αποτελεί κομμάτι του ευρύτερου προβλήματος της νεανικής παραβατικότητας που μαστίζει τις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες. Ενώ στην θεωρία καλλιεργούνται στους νέους οι αξίες και τα ιδανικά του αθλητισμού, στην πράξη μεγαλώνουν στην καπιταλιστική κοινωνία, βιώνοντας στο πετσί τους την αδικία, την ανισότητα, την καταπίεση, το φιλοτομαρισμό, τον σκληρό – απάνθρωπο ανταγωνισμό, την καταρράκωση των πνευματικών και πολιτιστικών αξιών. Υπάρχει δηλαδή ξεκάθαρη διάσταση στις αξίες και τα ιδανικά των νέων και στην σκληρή κοινωνική πραγματικότητα.
Ο σημερινός νέος κοινωνικοποιείται και διαμορφώνει τη συνείδηση του μέσα από κάποιους βασικούς φορείς όπως το σχολειό, τα Μ.Μ.Ε.-διαδίκτυο και την οικογένεια. Ξεκινώντας από το εκπαιδευτικό σύστημα, λόγω τον προβλημάτων του, διαφαίνεται ξεκάθαρα ότι αντί να καλλιεργεί τον αυτοσεβασμό, την αυτοεκτίμηση, το ανοιχτό πνεύμα και την κριτική άποψη, αντίθετα περιορίζεται στην εμπέδωση του ατομικισμού, του ανταγωνισμού και μιας στείρας απομνημόνευσης.
Τόσο στα ΜΜΕ όσο στο διαδίκτυο, έχουμε να κάνουμε με φορείς που διαδραματίζουν έναν αρνητικό ρόλο εμπέδωσης του lifestyle και μετατροπής της νεολαίας σε απλά πιόνια και καταναλωτές, ευκολόχρηστα πάντα στα χέρια είτε των πολυεθνικών είτε των αστικών κομμάτων.
Τέλος με την πάροδο του χρόνου η οικογένεια, μέσα από την αποξένωση αλλά κύρια την αυξανόμενη ανάγκη για περισσότερες ώρες εργασίας, αδυνατεί να παίξει το ρόλο της στην διαμόρφωση της συνείδησης του νέου.
Πέραν όμως, του γενικού πλαισίου μέσα στο οποίο διαμορφώνεται η συνείδηση του ανθρώπου, θα πρέπει να περάσουμε και στους παράγοντες που διαδραματίζουν πιο συγκεκριμένο ρόλο στην διαμόρφωση της συνείδησης και κατ’ επέκταση της συμπεριφοράς με άξονα το θέμα της βίας στον αθλητισμό.
Πρώτα, δεν θα μπορούσαμε να μην λάβουμε υπόψη την ξεκάθαρη τάση για πιστή αντιγραφή όλων όσων διαδραματίζονται στα γήπεδα, στις κερκίδες και γενικότερα στις κοινωνίες τους εξωτερικού. Υβρεολόγιο, γκετοποίηση και οπαδικός διαχωρισμός, ισοπέδωση όλων των αντιπάλων, οχλοπόιηση της γηπεδικής συμπεριφοράς, αδιαφορία και άγνοια για την ιστορία του κάθε συλλόγου και τέλος μετατροπή σε οπαδικό νόμο της θεωρίας του όποιος δεν έχει το ίδιο σύμβολο και χρώμα με το δικό μου πρέπει να εξαλειφθεί.
Παράλληλα, το γήπεδο δεν έμεινε έξω από την γενικότερη έξαρση του φασισμού – εθνικισμού. Και στα κυπριακά γήπεδα έχουν εδώ και χρόνια κάνει την εμφάνιση τους σύμβολα που μόνο αποστροφή πρέπει να προκαλούν σε κάθε άνθρωπο. Επίσης μέσα σε συγκεκριμένους οργανωμένους οπαδούς είναι περισσότερο από εμφανής η δράση και τα αποτελέσματα εξτρεμιστικών φασιστικών οργανώσεων. Οργανώσεις η οποίες εκμεταλλευόμενες την αγνή αγάπη του έφηβου για την ομάδα του ή για την ελληνική σημαία τον μετατρέπουν σε ένα τυφλό στρατιώτη των απάνθρωπών ιδεολογημάτων τους.
Τέλος την δική μας προσπάθεια για μια ολοκληρωμένη στρατηγική για αντιμετώπιση και πρόληψη του φαινομένου, εκμεταλλεύονται τα αστικά κόμματα και η συντήρηση, κάνοντας ξεκάθαρες προσπάθειες να περάσουν σχέδια και νομοθετήματα που στην ουσία τους περιορίζουν και παραβιάζουν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες. Ακόμα εθελοτυφλούν πιστεύοντας το πρόβλημα θα λυθεί εξαφανίζοντας την βία απλά μέσα από τα γήπεδα. Αυτή θα μας βρει έξω. Όπως το ξέρουμε καλά.
Ο ρόλος μας ως η οργανωμένη νεολαία της αριστεράς δεν είναι να επικεντρωθούμε ούτε στην ανάλυση των πιθανών νομοσχεδίων, στην δράση των φασιστικών οργανώσεων ή απλά στην διαπίστωση του μεγέθους της σήψης της κοινωνίας μας. Ο ρόλος μας ήταν, είναι και θα παραμείνει η διάπλαση και το κέρδισμα συνειδήσεων. Η συνεχής καθοδήγηση της αριστερής νεολαίας του τόπου. Η θέση μας είναι μια και αυτή βρίσκετε στην πρωτοπορία της νεολαίας και του λαϊκού κινήματος.
Οι κομμουνιστές κρίνονται από την δυνατότητα τους να καθοδηγούν τις μάζες. Εμείς οι Εδονίτες δεν σταματάμε να είμαστε Εδονίτες όπου και αν βρισκόμαστε. Στο σχολείο, στην γειτονία, στο χώρο διασκέδασης, στο γήπεδο. Δεν είμαστε απλοί θεατές ή αποδέκτες της διάβρωσης των συνειδήσεων της νεολαίας.
Εμείς θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε κόντρα σε όλους αυτούς που θέλουν και εργάζονται για να μας βάλουν εμάς και ολόκληρη την νεολαία του τόπου σε ένα μαύρο τσουβάλι.
Θα αγωνιζόμαστε για την διαπαιδαγώγησης της νεολαίας με τα πραγματικά ιδανικά του αθλητισμού, αυτά που είναι ταυτόσημα με τα ιδανικά της ιδεολογίας μας.
Θα αγωνιζόμαστε ενάντια στο κεφάλαιο που θέλει να μας μετατρέψει σε καταναλωτές και αγοραστές του προϊόντος του.
Θα αγωνιζόμαστε διεκδικώντας και την τελευταία συνείδηση, με την ίδια την συμπεριφορά και το παράδειγμά μας.
Θα αγωνιζόμαστε μέσα από τις ομάδες μας και τους συνδέσμους φιλάθλων τους για να ξεχωρίζουν, με την δράση και την ξεκάθαρη διαφορά τους από κάθε τι ρατσιστικό, φασιστικό.
Γιατί πολύ απλά έτσι αρμόζει στην ιδεολογία και τα ιδανικά μας. Γιατί έτσι αρμόζει στην ιστορία και το όνομα των ομάδων μας. Γιατί έτσι αρμόζει σε μάς τους συνεχιστές της ιστορίας της οργάνωσης, στους συνεχιστές του κόμματος.
Όσο και να το θέλουν δεν έχουμε ξοφλήσει. Δεν πρόκειται να τους χαρίσουμε τίποτε και πόσο μάλλον την νεολαία του τόπου.
Αντρέας Γρηγορίου
Μέλος Εκτελεστικού Συμβουλίου ΕΔΟΝ
Υπεύθυνος Κεντρικού Αθλητικού Γραφείου ΕΔΟΝ