Με αφορμή διάφορα πολιτικά γεγονότα στον τόπο μας, μεταξύ των οποίων και εκλογικές αναμετρήσεις, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, γινόμαστε μάρτυρες ενός «νέου» αντιδραστικού δόγματος. Του δόγματος που επιδιώκει να επιβάλει την απαξίωση του λαού για τα πολιτικά δρώμενα κάτω από το διαβόητο σύνθημα «οι παραδοσιακές ιδεολογίες ξεπεράστηκαν». Ξεκάθαρος στόχος των εκπροσώπων αυτής της συνθηματολογίας, δηλαδή της άρχουσας τάξης, των πολιτικών της εκπροσώπων και σε τελική ανάλυση του ίδιου του νεοφιλελευθερισμού είναι, η διαμέσου της ισοπέδωσης των ιδεολογικών αντιλήψεων και εξευτελισμού του πολιτικού λόγου, καθοδήγηση της κοινωνίας μας σε μια δογματική διατήρηση της παρούσας κατάστασης πραγμάτων.
Χρησιμοποιώντας μια ρητορεία περίπου «ανάθεμα» για τα πολιτικά κόμματα και τις ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, αλλά την ίδια στιγμή προάγοντας ένα βαθύτατα πολιτικό και ταξικά προσανατολισμένο σκοπό (προς τα δικά τους συμφέροντα εννοείται) υποδαυλίζουν την κρίση των θεσμών και των αξιών και οδηγούν στην αποξένωση του κοινωνικού συνόλου από την πολιτική δράση. Προσπαθούν, με λίγα λόγια, να απομακρύνουν, ειδικά τη νεολαία, από την αριστερά προσανατολισμένη δράση, εκείνη δηλαδή που θα φέρει στο προσκήνιο αξίες και ιδανικά ικανά να ανατρέψουν την κατεστημένη τάξη.
Το «φρούτο της εποχής», δηλαδή η επιδιωκόμενη ισοπέδωση της πολιτικής ζωής και ο περιβόητος θάνατος των ιδεολογιών, δεν είναι άσχετα με το ίδιο το φιλοσοφικό υπόβαθρο της Δεξιάς. Όπως συμβαίνει σε ολόκληρο τον κόσμο έτσι και στην Κύπρο, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι πιο πάνω επιδιώξεις τίθενται στο δημόσιο χώρο από τα κατεξοχήν συντηρητικά κόμματα. Στην δική μας περίπτωση από το ΔΗΣΥ και τη νεολαία του. Καθόλου τυχαίο δεν είναι και το γεγονός ότι ακόμα και στην προεκλογική περίοδο των Δημοτικών που διανύουμε, ο ΔΗΣΥ ουκ ολίγες φορές συμπεριφέρθηκε με τρόπο προσβλητικό προς τα κόμματα και τη νοημοσύνη μας, ενώ την ίδια στιγμή (τι ειρωνεία!) στοχεύει στην εκλογική του ενίσχυση. Παράδειγμα αποτελούν οι συναγερμικές φωνασκίες περί του «να αφεθούν οι τοπικές κοινωνίες να αποφασίσουν μόνες», αντίληψη που φυσικά καταδεικνύει και το «φόβο των Ιουδαίων» να μην κριθούν από τις πολιτικές τους θέσεις στις εκλογές του Δεκεμβρίου.
Η σκόπιμη χρησιμοποίηση των όρων «Αριστερά», «Δεξιά» και «Κέντρο» με τρόπο που να παραπέμπει σε ένα «γεωγραφικό χώρο» και γυμνούς από το ταξικό τους περιεχόμενο, φαίνεται να αποτελεί έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους της αναχρονιστικής πολιτικής κομμάτων όπως ο ΔΗΣΥ. Η ενίσχυση μια τέτοιας πολιτικής θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην εμβάθυνση της κρίσης που αντιμετωπίζει η κοινωνία μας και θα οδηγήσει μεγάλες μάζες της νεολαίας στο θλιβερό περιθώριο της αδράνειας και του φιλοτομαρισμού. Εάν κυριαρχήσει ο εξευτελισμός της πολιτικής ζωής και δράσης από την Δεξιά, τότε τα παράγωγα του συστήματος, όπως η ανισότητα, η εκμετάλλευση, η πείνα από δικαιοσύνη, αλλά και από ψωμί, θα εγκατασταθούν «μονιμότερα» στην ανθρώπινη κοινωνία.
Υπάρχει όμως το αντίδοτο στην πολιτική αρρώστια αυτών που μοχθούν για την απομάκρυνση των νέων από την πολιτική ζωή του τόπου; Απαντούμε ευθαρσώς Ναι! Το βάρος της ευθύνης πέφτει και πάλι στην τιμημένη Αριστερά. Το 15ο Συνέδριο της ΕΔΟΝ αποτελεί ακόμα ένα σταθμό στον ανηφορικό δρόμο της ενδυνάμωσης των αγώνων του Λαϊκού Κινήματος του τόπου μας. Μεταξύ των προκλήσεων (και προσκλήσεων αγώνα) που τίθενται ενώπιον του εδονίτικου οικοδομήματος είναι και η αντίσταση σε μια ισοπεδωμένη κοινωνία, σε μια ισοπεδωμένη πολιτική ζωή. Η επίδειξη ανοχής στα δόγματα όπως «όλοι είναι οι ίδιοι», αποτελεί ακραία άρνηση των ταξικών διαφορών και της κοινωνικής ανισότητας. Αντίθετα, η προσπάθεια για ανάδειξη των ξεχωριστών οραμάτων της Αριστεράς, των μαζικών διεκδικήσεων της οργανωμένης πάλης, αποτελούν τα εχέγγυα και την επιβεβαίωση ότι η βαρβαρότητα του καπιταλισμού δεν μπορεί να είναι ο τελικός συνοδός της ανθρωπότητας.
Τα δικά μας «όπλα» ενάντια στην ισοπέδωση των πάντων, παραμένουν όσο ποτέ άλλοτε επίκαιρα. Η επιστημονική κληρονομιά που μας αφήνει ο μαρξισμός, έτσι όπως καταγράφεται στα έργα των κλασσικών αλλά και των νεότερων μαρξιστών, η παρακαταθήκη της 80χρονης ιστορίας του ΚΚΚ – ΑΚΕΛ, καθώς και ο πρωταγωνιστικός ρόλος της ΕΔΟΝ στους αγώνες της νεολαίας της Κύπρου, είναι εκείνα τα στοιχεία που ενδυναμώνουν τους αγώνες μας.
Η αγωνιστική εμπειρία της ΕΔΟΝ επιβάλλει όπως το 15ο Συνέδριο της Οργάνωσης αποτελέσει ένα ανανεωμένο εφαλτήριο αγώνα, το οποίο με τη σειρά του θα μας οδηγήσει στο να αναδείξουμε με περισσότερη δύναμη μια νέα αξιολόγηση του περιεχομένου ζωής του νέου. Θα θέσει επί τάπητος την εκ νέου ενδυνάμωση του στόχου για μια καινούργια κλίμακα αξιών, που θα ακυρώσει τις ψευδαισθήσεις της ευμάρειας και θα καταξιώσει ιδανικά που ακόμα σε μερικούς φαντάζουν «ανώριμα όνειρα». Η αντίσταση λοιπόν σε μια ισοπεδωμένη κοινωνία, το ανάχωμα στην ύπουλη συνθηματολογία των «νεκρών ιδεολογιών», αποτελεί μεταξύ άλλων και μέρος της επιβεβαίωσης ότι ο σοσιαλισμός έχει και μέλλον, έχει και λύσεις στα προβλήματα της ανθρώπινης κοινωνίας.
Νίκος Μούδουρος
Μέλος Κ.Σ ΕΔΟΝ