«Λαθεμένο μού φαινόταν πάντα τ' όνομα που μας δίναν:
«Μετανάστες».
Θα πει, κείνοι που αφήσαν την πατρίδα τους. Εμείς, ωστόσο,
δε φύγαμε γιατί το θέλαμε,
λεύτερα να διαλέξουμε μιαν άλλη γη. Ούτε
και σε μιαν άλλη χώρα μπήκαμε
να μείνουμε για πάντα εκεί, αν γινόταν.
Εμείς φύγαμε στα κρυφά. Μας κυνηγήσαν, μας προγράψανε.
Κι η χώρα που μας δέχτηκε, σπίτι δε θα 'ναι, μα εξορία.
Έτσι, απομένουμε δω πέρα, ασύχαστοι, όσο μπορούμε πιο κοντά
στα σύνορα,
προσμένοντας του γυρισμού τη μέρα, καραδοκώντας το παραμικρό
σημάδι αλλαγής στην άλλην όχθη…» Απόσπασμα Μπ. Μπρεχτ, Ποιήματα.
Από το 2001, η Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων τιμάται κάθε χρόνο στις 20 Ιουνίου.
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, καλούμαστε να αναγνωρίσουμε και να τιμήσουμε τη δύναμη, το κουράγιο και την επιμονή εκατομμυρίων ανθρώπων ανά τον κόσμο που αναγκάζονται βίαια να εγκαταλείψουν το σπίτι, την πατρίδα και την οικογένεια τους.
Σήμερα ζούμε σε εποχές που οι εκφραστές της δεξιάς και ακροδεξιάς στην Ευρώπη κάνουν προσπάθεια για την ποινικοποίηση της παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας προς τους πρόσφυγες που βρίσκονται σε κίνδυνο στη θάλασσα. Πολιτική που συνιστά μια απάνθρωπη και ανήθικη πρακτική η οποία ταυτόχρονα καταπατά και το διεθνές δίκαιο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση με τις πολιτικές που εφαρμόζει, κτίζει την «Ευρώπη φρούριο», με ένα πλέγμα μέτρων και μηχανισμών σε συνεργασία με αυταρχικά καθεστώτα, αντί για επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης.
Οι καθημερινοί πνιγμοί στις θάλασσες της Μεσογείου έχουν καταντήσει απλή στατιστική για κάποιους, για άλλους είδηση που θα την προσπεράσουν στο νυκτερινό δελτίο ειδήσεων και για κάποιους άλλους θυμός και αγανάκτηση για όλους αυτούς που ευθύνονται γι΄ αυτή την κατάσταση.
Σύμφωνα με στοιχεία από την ετήσια έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ «Παγκόσμιες Τάσεις», η οποία δημοσιεύτηκε στις 19 Ιουνίου 2019 καταδεικνύεται ότι σχεδόν 70,8 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο έχουν εκτοπιστεί με τη βία. Αριθμός διπλάσιος σε σχέση με πριν 2 χρόνια και κατά 2,3 εκατομμύρια μεγαλύτερος σε σχέση με πέρσι.
Είναι ένας ντροπιαστικός και απαράδεκτος απολογισμός, που έρχεται ως αποτέλεσμα των συνεπειών της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των κυρίαρχων δυνάμεων του πλανήτη. Μια πολιτική που θέτει τις επεκτατικές τους διαθέσεις και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους πάνω από τις ανθρώπινες ζωές.
Ως Κύπριοι βιώνουμε ακόμα τις συνέπειες του δίδυμου εγκλήματος και της προσφυγιάς. Εδώ και 46 χρόνια χιλιάδες Κύπριοι παραμένουν πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα, ενώ άλλοι παραμένουν από το 1974 στο εξωτερικό. Η διατήρηση της παρούσας κατάστασης αυξάνει τον κίνδυνο μονιμοποίησης της διχοτόμησης με την οποία κανένας πρόσφυγας δεν θα μπορέσει ποτέ να επιστρέψει στον τόπο του.
Ως λαός που βίωσε τον πόνο και την προσφυγιά οφείλουμε να σταθούμε αλληλέγγυοι στους κατατρεγμένους του κόσμου. Δυστυχώς οι πολιτικές της κυβέρνησης Αναστασιάδη-ΔΗΣΥ οδηγούν σε γκετοποίηση τους πρόσφυγες που βρίσκονται στην Κύπρο, ενώ η καθυστέρηση στον έλεγχο των αιτήσεων πολιτικού ασύλου και η αδιαφορία των κυβερνώντων οδηγούν εκατοντάδες πρόσφυγες να στοιβάζονται σε άθλιες συνθήκες στον χώρο υποδοχής στην Πουρνάρα.
Κάθε μέρα επιβεβαιώνεται ότι δεν αρκεί η έκφραση θλίψης και αγανάκτησης για τις ανθρώπινες τραγωδίες που αντικρίζουμε καθημερινά σε όλο τον κόσμο. Απαιτείται αγώνας ενάντια στην ακροδεξιά και τις πολιτικές της. Ενάντια στις ρητορικές μίσους που μπολιάζουν τις συνειδήσεις των ανθρώπων.
Στεκόμαστε ενάντια στον ιμπεριαλισμό και απαιτούμε όπως το δικό μας νησί, αγκαλιάσει τους πρόσφυγες προσφέροντάς τους ένα καλύτερο αύριο.
Γραφείο Ισότητας και Ισοτιμίας
Κ.Σ. ΕΔΟΝ
19/6/2020
