«Κανένας δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα, εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά» Ουαρσάν Σαΐρ
Το διεθνές δίκαιο ορίζει ότι πρόσφυγες είναι οι άνθρωποι που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να επιστρέψουν στις χώρες τους, εξαιτίας βάσιμου φόβου δίωξης, με βάση τη φυλή, το θρήσκευμα, τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, την εθνικότητα τους ή τη μη συμμετοχή τους σε μια ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα.
Η 20η Ιουνίου, καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων, κατόπιν απόφασης της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ το 2000 και τιμήθηκε για πρώτη φορά ένα χρόνο μετά, με αφορμή τα 50 χρόνια από την υπογραφή της «Συνθήκης για το καθεστώς των προσφύγων».
Οικογένειες, ασυνόδευτα παιδιά, κόσμος χτυπημένος από τους πολέμους, στοιβάζονται σε ένα σαπιοκάραβο και ψάχνουν για μια δεύτερη ευκαιρία. Όλα αυτά ως απόρροια της καπιταλιστικής κρίσης που οδήγησε σε ανακατατάξεις μεταξύ των ιμπεριαλιστών, σε μεταβολές στους συσχετισμούς δύναμης, αμφισβητώντας παραδοσιακές συμμαχίες και διαμορφώνοντας νέες, ενώ η γενικότερη ροπή της διεθνούς πολιτικής πραγματικότητας οδηγεί σε μεγαλύτερη στρατιωτικοποίηση, σε περισσότερα βίαια και πολεμικά ξεσπάσματα.
Αρχές, όπως αυτή της μη επέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις ανεξαρτήτων κρατών, η αρχή του απαραβίαστου των συνόρων, ο σεβασμός της εδαφικής ακεραιότητας και η απαγόρευση χρήσης βίας, αποτελούν αντικείμενο συνεχούς παραβίασης και έχουν υποκατασταθεί από την αυθαιρεσία των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.
Οι καθημερινοί πνιγμοί στις θάλασσες της Μεσογείου έχουν καταντήσει απλή στατιστική για κάποιους, για άλλους είδηση που θα την προσπεράσουν στο νυκτερινό δελτίο ειδήσεων και για κάποιους άλλους θυμός και αγανάκτηση για όλους αυτούς που ευθύνονται γι’ αυτή την κατάσταση.
Είναι ένας ντροπιαστικός και απαράδεκτος απολογισμός, που έρχεται ως αποτέλεσμα των συνεπειών της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των κυρίαρχων δυνάμεων του πλανήτη. Μια πολιτική που θέτει τις επεκτατικές τους διαθέσεις και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους πάνω από τις ανθρώπινες ζωές.
Ως ΕΔΟΝ, γνωρίζουμε πολύ καλά και δεν ξεχνούμε ποιοι και γιατί προκαλούν τους πολέμους και προσφυγοποιούν τον κόσμο. Το νιώσαμε στο πετσί μας το 1974, όταν 200 χιλιάδες άνθρωποι εκτοπίστηκαν εντός της χώρας μας. Το βλέπουμε σήμερα μπροστά μας, όταν φτάνουν στην Κύπρο δεκάδες πλοιάρια με πρόσφυγες. Στεκόμαστε ενάντια σε όλες τις αιτίες που γεννούν τους πολέμους και την προσφυγιά. Στεκόμαστε ενάντια στον ιμπεριαλισμό και απαιτούμε όπως η Κύπρος αγκαλιάσει τους πρόσφυγες προσφέροντας τους ένα καλύτερο αύριο.
Γραφείο Ισότητας και Ισοτιμίας
Κ.Σ. ΕΔΟΝ
19/6/2019
