Της Αφροδίτης Κατσή
Μέλος Επαρχιακής Γραμματείας ΕΔΟΝ Λευκωσίας - Κερύνειας
Παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες με αφορμή τους τραμπουκισμούς και βανδαλισμούς που έγιναν από φασιστικά στοιχεία εις βάρος Τουρκοκύπριων συμπατριωτών μας, μια συντονισμένη προσπάθεια να αποδοθούν οι ευθύνες σε όλους ανεξαιρέτως.
Για να αντιληφθούμε τους κινδύνους που εμπεριέχουν όλες αυτές οι μηδενιστικές απόψεις, πρέπει πρώτα να αναλογιστούμε τι είναι αυτό που ονομάζουμε «κόμμα». Κόμμα λοιπόν αποτελεί η κάθε συλλογική οντότητα η οποία λειτουργεί οργανωμένα σε μια δημοκρατία, έχοντας θέσεις για το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό γίγνεσθαι, στόχους, δράση και εν τέλει ιστορία. Η ύπαρξη όλων των πιο πάνω, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ίδια τη δημοκρατία και την ιστορική της εξέλιξη.
Η προσέγγιση, λοιπόν, όλων αυτών που διατυμπανίζουν πως η ύπαρξη των κομμάτων είναι η πηγή κάθε κακού, συγκρούεται έμμεσα και πολλές φορές άμεσα, με την ίδια τη δημοκρατία. Ο κάθε δημοκρατικός και κριτικά σκεπτόμενος άνθρωπος, για να μπορέσει να ξεχωρίσει κόμματα ή οργανώσεις που αποτελούν «δηλητήριο» για τα συμφέροντά του, θα πρέπει να ενσκήψει στις αιτίες που δημιούργησαν ένα κόμμα, στα ταξικά συμφέροντα τα οποία εξυπηρετεί, στις θέσεις του για την κοινωνία, καθώς επίσης και την ιστορία του.
Κάποιοι πηγαίνοντας σε διαδήλωση χτύπησαν συμπατριώτες μας μόνο και μόνο επειδή ήταν Τουρκοκύπριοι και κατέστρεψαν αυτοκίνητα επειδή αντίκρισαν τουρκικές πινακίδες. Κάποιοι διαδήλωσαν στην Κύπρο - για την Κύπρο, χωρίς κυπριακές σημαίες, κρατώντας πανό με μισαλλόδοξα μηνύματα και φωνάζοντας συνθήματα μίσους. Μια μέρα μετά, κάποιοι άλλοι, διαδήλωσαν μαζικά και δυναμικά κρατώντας τις κυπριακές σημαίες και πανό με μηνύματα ειρήνης και επανένωσης του τόπου, βροντοφωνάζοντας για «Ανεξαρτησία, Λευτεριά και Δημοκρατία» στην Κύπρο.
Τα όσα συνέβησαν όμως στις 16 Νοεμβρίου, δυστυχώς δεν έπεσαν ξαφνικά από τον ουρανό. Υπάρχουν κόμματα και οργανώσεις που για χρόνια βυζαίνουν στους κόρφους τους φασιστικά στοιχεία. Αναγιώνουν νέους μαθαίνοντας τους πως «Τούρκος καλός είναι ο νεκρός», πως «η ελληνική ψυχή είναι μοναδική στο είδος της κι ανώτερη από άλλες», πως «η Κύπρος δεν είναι απλά ελληνική, αλλά είναι Ελλάδα», και άλλα μισαλλόδοξα και εθνικιστικά.
Δε θα αναφερθώ στο ΕΛΑΜ και σε παρακλάδια του, αφού η πλειοψηφία του κυπριακού λαού γνωρίζει το νεοφασιστικό ποιόν τους. Θα αναφερθώ όμως στο ΔΗΣΥ και τις οργανώσεις του, που από την ίδρυσή τους αποτελούν τον πρώτο και καλύτερο εκπρόσωπο του εθνικισμού μέσα στη νεολαία. Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η αποκατάσταση των 62 πραξικοπηματιών από την κυβέρνηση Κληρίδη, οι τιμές που αποδίδουν - και ως επίσημη Πολιτεία τώρα - στους λοκατζήδες που μπούκαραν στο Προεδρικό για να φέρουν εις πέρας το πραξικόπημα το 1974; Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι κάθε χρόνο παρίστανται στα μνημόσυνα του Γρίβα, και πως μάλιστα το δικό τους Υπουργείο Παιδείας επιμένει να θέλει να επισκέπτονται οι μαθητές μας το κρησφύγετο του; Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το ότι η μαθητική και η φοιτητική τους οργάνωση εδώ και δεκαετίες στις αντικατοχικές εκδηλώσεις παρουσιάζονται σε φόντο ελληνικών και ενωτικών σημαιών, προβάλλοντας εμετικά εθνικιστικά συνθήματα;
Δεν μπορεί κάποιοι να φωνασκούν πως για το φασισμό φταίνε όλοι και η λύση είναι «έξω τα κόμματα από τα σχολεία». Η ίδια η ιστορία της Κύπρου, καταδεικνύει του λόγου το αληθές. Υπήρχαν και υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι από πάντα αντιμάχονται με όλες τους τις δυνάμεις το φασισμό και τον εθνικισμό, με τις θέσεις τους, τη δράση τους και ενίοτε και τη ζωή τους. Κι αυτοί δεν είναι άλλοι από το ΑΚΕΛ, την ΕΔΟΝ και ευρύτερα τις οργανώσεις του Λαϊκού Κινήματος.
* Ύμνος προς το ΑΚΕΛ, Παύλου Λιασίδη.
