Ο Ουίνστων Τσώρτσιλ, γόνος εύπορης οικογένειας ευγενών, θεωρείται μέχρι σήμερα ως ένας εκ των ηγετών εκείνων οι οποίοι διετέλεσαν καθοριστικό ρόλο στην ήττα της ναζιστικής Γερμανίας στον Β’ΠΠ ενώ ταυτόχρονα κατέχει εξέχουσα θέση στις συνειδήσεις πολλών Βρετανών μέχρι και σήμερα.
Την ίδια ώρα όμως, που η αστική Ιστοριογραφία ανά το παγκόσμιο επιχειρεί μετά μανίας να αγιοποιήσει τον Τσώρτσιλ, η Ιστορική πραγματικότητα μαρτυρεί ότι ο επί χρόνια Βρετανός Πρωθυπουργός δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από ένα σύμβολο συντηρητισμού, ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, ρατσισμού και άκρατου αντικομουνισμού.
Επί σειρά ετών στέλεχος του Συντηρητικού κόμματος με πέρασμα και από τους Φιλελεύθερους, ο Τσώρτσιλ υπηρέτησε το Βρετανικό στέμμα ή μάλλον τον Βρετανικό Ιμπεριαλισμό από πληθώρα θέσεων. Συγκεκριμένα διετέλεσε σε διαφορετικές χρονικές περιόδους υπουργός αποικιών, ναυτιλίας, αεροπορίας, αμύνης, πολέμου, εσωτερικών και άλλα πολλά. Το 1940, ως αρχηγός του συντηρητικού κόμματος εκλέχθηκε πρωθυπουργός της Βρετανικής Κυβέρνησης, θέση στην οποία επανεκλέχθηκε το 1951.
Ας εξετάσουμε λοιπόν 3 καλά κρυμμένες αλήθειες για τον πολιτικό άνδρα Ουίνστων Τσώρτσιλ, οι οποίες είναι καθοριστικές όσον αφορά την αποδόμηση των αστικών μύθων που έχουν δημιουργηθεί γύρω από το όνομα του.
Α. Ο Τσώρτσιλ δεν ήταν αγαπητός στην πλειοψηφία του Βρετανικού Λαού της εποχής.
Μέχρι και σήμερα παρατηρείται έντονα η τάση της βρετανικής αστικής τάξης να παρουσιασθεί ο Τσώρτσιλ όχι μόνο ως ένας εκ των νικητών του Β’ΠΠ, αλλά ως ένας φιλεύσπλαχνος ηγέτης με δημοκρατικές ευαισθησίες. Αυτή η προσπάθεια της ιστορικής παραχάραξης, εντάθηκε και χρησιμοποιήθηκε ιδιαίτερα την δεκαετία των 80’s από την Margaret Thatcher, η οποία αναζητούσε απεγνωσμένα ένα σύμβολο μέσω του οποίου θα ‘δικαιολογούσε’ την άγρια επίθεση κατά των εργαζομένων και της κοινωνικής πλειοψηφίας, την οποία ετοίμαζε. Έτσι λοιπόν, όπως περιεκτικά αναλύει ο Τάρικ Άλι στο βιβλίο του ‘’Winston Churchill: His Times, His Crimes’’, ξεκίνησε να οικοδομάει στον ‘πατέρα της νίκης’ όπως ήταν γνωστός μέχρι τότε ο Ουίνστων Τσώρτσιλ, ένα επιπλέον προφίλ: Αυτό του αγαπητού και φιλολαϊκού ηγέτη.
Η Ιστορική αλήθεια όμως είναι αμείλικτη. Περίτρανη απόδειξη του ότι η εργαζόμενοι δεινοπαθούσαν επί Ουίνστων Τσώρτσιλ, αποτελεί το ότι με το τέλος του πολέμου και ενώ οι συντηρητικοί είχαν να επιδείξουν την νίκη στον Β’ΠΠ, ο Ουίνστων Τσώρτσιλ και το κόμμα του συντρίβονται εκλογικά με το κόμμα των Εργατικών να αναδεικνύεται στην εξουσία λαμβάνοντας πανηγυρικά περίπου 62%. Κάτι τέτοιο αποδεικνύει πως ο Βρετανικός Λαός έψαχνε απεγνωσμένα διέξοδο και ελπίδα από τις πολιτικές των ‘Tories’ [συντηρητικοί] και του ίδιου του Τσώρτσιλ κατ’ επέκτασίν.
Βετεράνοι του κομμουνιστικού κόμματος περιγράφουν πόσο έντονα ο Λαός ένιωθε την ανάγκη της αλλαγής. Χαρακτηριστικά στην μαρτυρία του ο βετεράνος του κόμματος, David George, αναφέρει, «Η Βρετανική εργατική τάξη καθώς επίσης και πολλά άτομα από τα μεσαία στρώματα ήταν αποφασισμένοι πως δεν πρέπει να επιστρέψει η χώρα στο προπολεμικό χάλι, όπου υποφέραμε από φτώχεια, ανέχεια και ανεργία και βρισκόμασταν συνεχώς υπό την απειλή ενός πολέμου»
Β. Ο Τσώρτσιλ δεν απείχε ιδιαίτερα από τον Χίτλερ ιδεολογικά ενώ ήταν ένας μεγάλος ρατσιστής
Οι διαφορές του Τσώρτσιλ με τον Χίτλερ ήταν διαφορές ιμπεριαλιστικές και όχι ιδεολογικές, δηλαδή μια σύγκρουση των συμφερόντων των αστικών τάξεων της τότε Μεγάλης Βρετανίας και της Ναζιστικής Γερμανίας. Ο ίδιος ο Τσώρτσιλ δήλωνε κυνικά «Δεν μισώ κανέναν εκτός από τον Χίτλερ, και αυτό για επαγγελματικούς λόγους.» ενώ πρόσθετε πως «Αν η Βρετανία ηττούνταν σε έναν πόλεμο θα ευχόμουν να βρίσκαμε έναν Χίτλερ για να μας επαναφέρει στη θέση που μας αρμόζει στη διεθνή σκηνή».
Όσο και αν ο ίδιος επιχειρούσε να παρουσιασθεί ως προασπιστής των δυτικών δημοκρατικών, πληθώρα αποδείξεων αποδεικνύει την συμπάθεια τους ως προς τις ιδέες περί άριας φυλής αλλά και το έντονο ρατσιστικό του μίσος που τον διακατείχε. Ως Υπουργός Αποικιών αλλά και από διάφορα άλλα πόστα, ο Ουίνστων Τσώρτσιλ προώθησε το αιματοκύλισμα και την βία εις βάρος πολλών λαών του κόσμου εν ονόματι της βρετανικής αυτοκρατορίας. Παράλληλα δεν έχανε ευκαιρία να προβαίνει σε ρατσιστικές αναφορές. Ήταν ο ίδιος που με υπέρμετρη αγριότητα δήλωνε αυτολεξεί την «έντονη στήριξη του στη χρήση δηλητηριωδών αερίων έναντι απολίτιστων φυλών.. Θα σκόρπιζε το ζωντανό τρόμο».
Ήταν και πάλι ο ίδιος ο οποίος αναφερόμενος σπουδαίο Μαχάτμα Γκάντι εξέφραζε την πεποίθηση του πως θα έπρεπε να ‘’δεθεί χειροπόδαρα στις πύλες του Δελχί και μετά να ποδοπατηθεί από έναν τεράστιο ελέφαντα με τον νέο [Βρετανό] αντιβασιλέα πάνω στις πλάτες του” ενώ δεν δίστασε να χαρακτηρίσει ένα ολόκληρο λαό [τους Ινδούς στην προκειμένη] ως ‘’κτήνη με τερατώδη θρησκεία’’. Διόλου περίεργη δεν φαίνεται λοιπόν η αναφορά του στενού του φίλου και συνεργάτη του Λέο Αμέρι ο οποίος κυνικά αναφέρει, «Στο ζήτημα της Ινδίας ο Ουίνστων δεν είναι και τόσο σώφρων…δεν βλέπω ιδιαίτερες αναφορές ανάμεσα σε αυτόν και τον Χίτλερ σχετικά με αυτό». Τέλος, υπάρχουν ηχηρές ενδείξεις πως με την αποχώρηση του από την πρωθυπουργία πρότεινε ως προεκλογικό σύνθημα των Συντηρητικών για τις εκλογές του 1955 να είναι το ‘’Keep Britain White’’.
Όλα τα πιο πάνω φυσικά αποτελούν μόνο μερικά ενδεικτικά παραδείγματα που αναδεικνύουν το απάνθρωπο και ρατσιστικό του πρόσωπο.
Γ. Ο Τσώρτσιλ ήταν Φανατικός Αντικομουνιστής και πατέρας του Ψυχρού πολέμου
Το μίσος του για τα σοσιαλιστικά ιδεώδη και τους κομμουνιστές είναι γνωστά και δεν αποκρύβονται ούτε από τους υποστηρικτές του. Επομένως δεν ήταν καθόλου παράξενο το γεγονός πως υπήρξε ο πρώτος που έκανε αναφορά σε σιδηρούν παραπέτασμα και θεωρείται ο ‘πατέρας’ του Ψυχρού Πολέμου
Πιο συγκεκριμένα, Ο Τσώρτσιλ ήταν αυτός που ενώ όλη η υφήλιος ήταν συγκλονισμένη με τα όσα συνέβησαν στη Χιροσίμα-Ναγκασάκι έγραφε “Είναι βέβαιον ότι η Ευρώπη θα είχε κομμουνιστικοποιηθεί… εάν δεν ευρίσκετο η ατομική βόμβα εις τας χείρας των Ηνωμένων Πολιτειών” επικροτώντας ουσιαστικά την ρίψη ατομικής βόμβας για χάρη της αποφυγής του ‘κομμουνιστικού κινδύνου’.
Φυσικά, υπήρξε αντικομουνιστής και επί του πρακτέου. Ως Υπουργός Στρατιωτικών το 1919 πρωτοστάτησε στην αποστολή στρατευμάτων στην επαναστατημένη Ρωσία για καταστολή της επανάστασης. Μετά την λήξη του πολέμου ο Τσώρτσιλ, εκπόνησε το ‘operation unthinkable’ το οποίο απέβλεπε στην ρίψη πυρηνικών βομβών σε περίπου 30 σοβιετικές πόλεις μέχρι την οριστική παράδοση τους.
Και αν όλα αυτά σε ορισμένους δεν φαντάζουν αρκετά μπορούμε να υπενθυμίσουμε το μένος του και προς του Έλληνες κομμουνιστές το οποίο διαφαίνεται με επιστολές του προς τους εγκάθετους του στην χώρα, μετά το τέλος του Β’ΠΠ: "οφείλετε να εξουδετερώσετε η να καταστρέψετε όλες τις ομάδες ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που θα πλησιάσουν στην πόλη…Μη διστάζετε πάντως να ενεργείτε σα να βρισκόσαστε σε κατακτημένη πόλη, όπου θα είχε ξεσπάσει μια τοπική εξέγερση."
Έχοντας λοιπόν εξετάσεις όλα τα πιο πάνω, μπορούμε με σιγουριά να καταλήξουμε πως ο Ουίνστων Τσώρτσιλ-ως δημιούργημα της κοινωνίας και της εποχής του- υπήρξε ένας άνθρωπος της αστικής τάξης, με σκοτεινές ιδέες και ο οποίος έβαψε τα χέρια του με αίμα διαφόρων Λαών. Το γεγονός ότι συγκυριακά βρέθηκε αντιμέτωπος απέναντι στον ναζισμό δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση συγχωροχάρτι διότι μπορεί εν τέλει ο Τσώρτσιλ να συγκρούστηκε στρατιωτικά με το τέρας του ναζισμού, όμως δεν έπαψε στιγμή να υπηρετεί το σύστημα που το γεννά, τον σάπιο καπιταλισμό. Τέλος, δεν πρέπει και δεν πρόκειται ποτέ να του πιστωθεί καμία νίκη την οποία με το αίμα τους και την θέληση τους για ελευθερία κέρδισαν αποκλειστικά οι Λαοί και ουδείς άλλος.
‘’Ποιος είπε ότι είναι φίλος ο εχθρός του εχθρού; Una fatsa οι εχθροί του Λαού’’
Παναγιώτης Γεωργίου
Μέλος Φοιτητικού Συμβουλίου ΕΔΟΝ
Τ.Γ. ΕΔΟΝ Ηνωμένου Βασιλείου