Του Μέλιου Μιχαήλ
Ιδιωτικός Υπάλληλος
Μέλος Επαρχιακής Γραμματείας ΕΔΟΝ Λευκωσίας-Κερύνειας
Μέλος Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΔΟΝ
Αν αυτό το άρθρο γραφόταν κάπου στο 2013-2014 δεν θα χρειαζόταν κάποιος ιδιαίτερος πρόλογος, αλλά θα ξεκινούσε με τον όρο «δεν πάει πάρα κάτω». Εργατική αβεβαιότητα, τρομοκρατία, ανεργία, μετανάστευση. Λεηλασία κεκτημένων, κλοπή περιουσιών, ξεπούλημα των πάντων. Στη πορεία όλων αυτών των χρόνων και αφού τα πιο πάνω έγιναν η πικρή πραγματικότητα σε κάθε σπίτι εργαζόμενου που υπαναχώρησε στο όνομα της κρίσης και στο φόβο μη χάσει τη δουλειά του, σήμερα λέμε «δεν μπορεί να γίνει χειρότερα».
Έλεγες εργάτη «η κατάσταση είναι δύσκολη αλλά θα φτιάξουν τα πράγματα». Τα χρόνια πέρασαν και ενώ σου υποσχέθηκαν να σου φέρουν την «Άνοιξη», σου υποσχέθηκαν «Ανάπτυξη», σου είπαν θα σου δώσουν πίσω όλα όσα έχασες, σου είπαν και εσένα οικονομικέ μετανάστη πως θα επιστρέψεις στη πατρίδα, εσύ όμως ακόμα περιμένεις.
Αλήθεια εργάτη, το πίστευες πως θα συμβούν όλα αυτά μέσα σε τόσο γρήγορο διάστημα; Το πίστευες πως φεύγοντας στο εξωτερικό για τις σπουδές σου με όνειρα και φιλοδοξίες θα έλεγες στη μάνα σου αργότερα «Πώς να γυρίσω; Να κάνω τι; Να είμαι άνεργος; να παίρνω 850 ευρώ;»
Θα σου πω όμως τι πιστεύω εγώ για όλα αυτά. Πιστεύω πως αρκετή υπομονή έκανες. Πιστεύω πως οι θυσίες σου ήταν ήδη πάρα πολλές. Πιστεύω επίσης σε εσένα που θέλεις να ζήσεις μια ποιοτικότερη ζωή, που θέλεις μετά τη δουλεία να παίξεις μουσική, να διαβάσεις ένα βιβλίο, να δεις θέατρο, να παίξεις ποδόσφαιρο, να δεις φίλους και να χαμογελάσεις ξανά.
Να σου πω επίσης τι δεν αντέχω να βλέπω. Δεν αντέχω να σε βλέπω να μοιρολατρείς, να στέκεσαι αμέτοχος, να κάθεσαι στο καναπέ αδιαμαρτύρητος μπροστά στη τηλεόραση που σε κρατά σε νάρκωση. Μπούχτισα να ακούω πως όλοι είναι οι ίδιοι και πως όλοι φταίνε εκτός από εσένα.
Αφορμή γι’ αυτό το άρθρο δεν είναι τα προβλήματα αλλά η περηφάνια που νιώθω κάθε φορά που βλέπω ανθρώπους να παλεύουν για τα δικαιώματα τους, που καταλαμβάνουν πως κανείς δεν θα τους δώσει όσα πραγματικά είναι δικά τους και παλεύουν γι’ αυτά. Περηφάνια γι’ αυτούς που καταλαβαίνουν πως το όπλο του εργαζομένου είναι η απεργία και επιτέλους μετά από τόσες θυσίες το χρησιμοποιούν.
Τρανό παράδειγμα η απόφαση των εργαζομένων της οικοδομικής βιομηχανίας στις 13 Φεβρουαρίου να κατέλθουν σε 24ωρη απεργία προειδοποιώντας παράλληλα πως αυτό το μέτρο είναι η αρχή ενός αγώνα που θα κλιμακωθεί μέχρι τη δικαίωση των αιτημάτων τους. Η απόφασή τους αυτή δεν ήταν μια αυθαίρετη απόφαση αλλά το τελευταίο κομμάτι του παζλ αφού προηγήθηκαν χρόνια θυσιών και πολύμηνων διαπραγματεύσεων και συνομιλιών με την εργοδοτική πλευρά.
Όταν λοιπόν τα λόγια περισσεύουν, όταν το δίκαιο σου δεν βρίσκει ανταπόκριση, το όπλο σου εργάτη είναι να οργανωθείς, να διαμαρτυρηθείς, να απεργήσεις. Εξάλλου το λέει εξ ορισμού και η λέξη απεργία. Πρόκειται για τη μαζική άρνηση εργατικών ομάδων να εκτελέσουν την εργασία τους αφού η απεργία είναι το μέσο άσκησης πίεσης των εργαζομένων απέναντι στους εργοδότες τους.
Πολλοί είναι οι διανοούμενοι που μίλησαν για την απεργία, οι ποιητές που έγραψαν γι’ αυτή και οι μουσικοί που τραγούδησαν εξυμνώντας την. Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ έγραψε πολύ εύστοχα στα δύο πιο κάτω αποσπάσματα από τα ποιήματα «Βγες έξω, σύντροφε» και «Όποιος σπίτι μένει σαν αρχίζει ο αγώνας»:
«Βγες έξω, σύντροφε»
…Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου!
Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ!
Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας: Κάνε πράξη
Την αλληλεγγύη!...
«Όποιος σπίτι μένει σαν αρχίζει ο αγώνας»
«Όποιος σπίτι μένει σαν αρχίζει ο αγώνας
κι αφήνει άλλους ν’ αγωνιστούν για τη υπόθεσή του
πρέπει προετοιμασμένος να ‘ναι : γιατί
όποιος δεν έχει τον αγώνα μοιραστεί
Θα μοιραστεί την ήττα…»
Άρα, τα πράγματα δεν είναι όσο περίπλοκα φαίνονταν να είναι στη πρώτη παράγραφο και σίγουρα η ανάγκη για αγώνα είναι και προσωπική σου υπόθεση. Όλα αυτά τα προβλήματα που ζεις, τα ζει και ο διπλανός σου και ο παραδίπλα. Τα ζεις εσύ και παράλληλα ο εργάτης στη μακρινή Αμερική, στη Ρωσία, στην Αυστραλία. Τα ζει ο εργάτης στην κοντινή Ισπανία, στην Ιταλία και στην Ελλάδα. Τα ζει ο εργάτης σε κάθε γωνιά της γης σε κάθε γωνιά της αγαπημένης σου πατρίδας. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι μόνο ο «άχρηστος» πολιτικός ή ο «κακός» εργοδότης αλλά το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, που μεταφέρει τα προβλήματα στις πλάτες των πολλών, των εργαζομένων και την ίδια στιγμή στρώνει δρόμους με ροδοπέταλα σε αυτούς που είχαν την «τύχη», να γεννηθούν με περισσότερες ευκαιρίες και προοπτικές από κάποιους άλλους.
Μέχρι να έρθει όμως η μέρα που όλα αυτά θα είναι μάθημα στην Ιστορία προς αποφυγή των λαθών της ανθρωπότητας, έχουμε χρέος να υποστηρίξουμε τον κάθε εργαζόμενο, τον κάθε καταπιεσμένο. Να δρούμε χωρίς φόβο, να οργανωνόμαστε, να διεκδικούμε και ναι, εκεί που πρέπει να στρέφουμε το όπλο μας προς την εργοδοσία, να απεργούμε.
*Άρθρο που κυκλοφόρησε στη "Ν" Μαρτίου
