Tου Χρίστου Χριστόφια
Γενικoύ Γραμματέα ΕΔΟΝ
Το πέρασμα του κάθε ανθρώπου στον κόσμο, κρίνεται κυρίως από τη στάση ζωής που κρατά. Δεν υπάρχουν πολλές επιλογές, όπως αρέσκονται οι θιασώτες του καπιταλισμού να διατυμπανίζουν. Δύο είναι αυτές. Είτε κρατούμε αγωνιστική στάση ζωής, είτε συμβιβαζόμαστε και θεωρούμε ως δοσμένα και αναλλοίωτα τα κοινωνικά δεδομένα. Κι όμως, μελετώντας κάποιος τον ιστορικό υλισμό, διαπιστώνει ότι η προοδευτική κοινωνική εξέλιξη στις ταξικές κοινωνίες προχωρά πάντα μπροστά κυρίως εξαιτίας αυτών που παραμένουν ανυπόταχτοι μπροστά στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, που δεν συμβιβάζονται με την κοινωνική αδικία. Αυτή η αγωνιστική στάση ζωής σε συνδυασμό με την ατέλειωτη ανάγκη του ανθρώπου για βελτίωση της ποιότητας της ζωής του τροφοδοτεί την άνοδο των επιστημών, της τεχνολογικής εξέλιξης και των κοινωνικών ανατροπών.
Αυτή την αγωνιστική στάση ζωής καλούμε τον κάθε νέο και νέα να επιλέξει. Η νεολαία, ανέκαθεν εκ της φύσης της είναι ριζοσπαστική, αναζητά το καινούριο, το καινοτόμο, το διαφορετικό. Δεν αρκεί όμως αυτό. Χρειάζεται να μπαίνουν στόχοι στη βάση των πανανθρώπινων ιδανικών της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ειρήνης, της αλληλεγγύης και της ισότητας. Χρειάζεται αυτοί οι στόχοι να τίθενται στο πλαίσιο της οργανωμένης πάλης. Χρειάζεται οργάνωση γιατί κανένας μόνος του δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα τεράστια προβλήματα που προκαλεί αντικειμενικά μια ταξική κοινωνία, μια κοινωνία εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων. Χρειάζεται πάλη για να ανατραπεί το παλιό που σάπισε.
Η αγωνιστική στάση ζωής περνά μέσα από την πάλη μας ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους πολέμους του. Η μαζική συμμετοχή στην Παγκύπρια Πορεία Ειρήνης, απέδειξε ότι ο κυπριακός λαός δεν συμβιβάζεται με τους πολεμοκάπηλους ιμπεριαλιστές. Δεν ανέχεται τη χρήση των βρετανικών βάσεων για να βομβαρδίζουν τους γειτονικούς λαούς. Δεν αποδέχεται τη σιωπή της κυβέρνησης Αναστασιάδη που με τη στάση της καθίσταται συνένοχη στην εμπλοκή της ημικατεχόμενης πατρίδας μας στον πόλεμο στη γειτονική Συρία. Καταδικάζει έντονα την ουδετερότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας στο ψήφισμα για αποστολή από τον ΟΗΕ, ανθρωπιστικής βοήθειας στην Παλαιστίνη. Πάνω από όλα, ο λαός μας βροντοφώναξε να φύγουν οι βάσεις του θανάτου και πως δεν έχει καμιά θέση το ΝΑΤΟ στην Κύπρο, μα ούτε και η Κύπρος στο ΝΑΤΟ.
Η αγωνιστική στάση ζωής περνά μέσα από την απομόνωση του νεοφασισμού. Ο φασισμός, ότι πιο απεχθές και μισάνθρωπο γέννησε η ανθρωπότητα απέδειξε με τα εγκλήματα του στο παρελθόν πόσο επικίνδυνος είναι. Το τσάκισμα του, αποτελεί καθήκον για τον κάθε δημοκρατικό νέο που σέβεται τη ζωή και την ανθρώπινη ύπαρξη.
Η αγωνιστική στάση ζωής περνά μέσα από τον αντικατοχικό μας αγώνα, την πάλη για απελευθέρωση του τόπου μας και επανένωση του λαού μας. Η νέα γενιά του τόπου μας, δεν μπορεί να είναι η γενιά της διχοτόμησης, αλλά μπορούμε και πρέπει να είναι η γενιά της ειρήνης, της αποστρατιωτικοποίησης, η γενιά της επανένωσης. Χρειάζεται αγώνας για να καταστεί σαφές στον Πρόεδρο Αναστασιάδη πως δεν θα επιτρέψουμε να καταδικάσει το μέλλον μας με τις παλινδρομήσεις του. Δεν θα επιτρέψουμε να ξεπουληθεί η μισή μας πατρίδα, στο βωμό εξυπηρέτησης των κάθε λογής εθνικιστών, λαοπλάνων ή αυτών που χτίζουν πολιτικές καριέρες με άλυτο το Κυπριακό. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης επιμένουμε ότι πρέπει να αποδεχτεί το πλαίσιο Γκουτέρες, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, ούτως ώστε να επαναρχίσουν οι διαπραγματεύσεις από εκεί που έμειναν πριν ένα χρόνο. Αυτή είναι η μόνη μας ελπίδα για αποφυγή της παγίωσης της διχοτόμησης και επίτευξη λύσης που θα αποκαθιστά τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες όλων των Κυπρίων. Επίτευξη λύσης διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα όπως περιγράφεται στα ψηφίσματα του ΟΗΕ και για ένα κράτος ενωμένο, με μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια, μια διεθνή προσωπικότητα.
Απέναντι σε μια τέτοια κυβέρνηση που στο βωμό εξυπηρέτησης των συμφερόντων της αστικής τάξης θυσιάζει το μέλλον, την προοπτική, αλλά και τη σημερινή ποιότητα ζωής της νέας γενιάς, χρειάζεται αγώνας. Είναι η ίδια κυβέρνηση που μετά το ξεπούλημα των κυπριακών αερογραμμών, του λιμανιού της Λεμεσού και πολλών άλλων, ήρθε να θάψει τη λαϊκή κατάκτηση του Συνεργατισμού. Με τη συνήθη τακτική των ψεμάτων και της επικοινωνιακής χειραγώγησης της κοινής γνώμης και ενώ δεσμεύονταν (sic) ότι ο Συνεργατισμός θα επιστρέψει στους ιδιοκτήτες του, δηλαδή στο λαό, μεθόδευσαν το ξεπούλημα του, φορτώνοντας μας να πληρώσουμε και τις ζημιές από πάνω. Η ίδια κυβέρνηση που διάλυσε το κοινωνικό κράτος, που καταδίκασε τη νέα γενιά να δουλεύει με τραγικούς μισθούς και κουτσουρεμένα εργασιακά δικαιώματα.
Αλλά η αγωνιστική στάση ζωής δεν κρίνεται μόνο στη συμμετοχή στους αγώνες για τα μεγάλα. Τα μικρά και καθημερινά, επίσης έχουν τη δική τους ξεχωριστή σημασία.
• Ο αγώνας ενάντια σε κάθε μορφής εξάρτηση, όπως τα ναρκωτικά, ο τζόγος, ο αλκοολισμός, είναι εξαιρετικής σημασίας για να μπορεί ο νέος άνθρωπος να έχει καθαρό μυαλό να δει κατάματα ποιοι και γιατί τον θέλουν ναρκωμένο, εξαρτημένο… συμβιβασμένο.
• Ο αγώνας για καθαρό περιβάλλον, σεβασμό στο φυσικό μας πλούτο, κόντρα σε αυτούς που για τα κέρδη τους το καταστρέφουν.
• Ο αγώνας για κοινωνικά δικαιώματα, κόντρα στις διακρίσεις σε βάρος των γυναικών, των προσφύγων, των μεταναστών, των αναπήρων, των ΛΟΑΤΙ ατόμων.
• Ο αγώνας για στήριξη του πολιτισμού και των πνευματικών δημιουργών που με το έργο τους καλλιεργούν το πνεύμα και σμιλεύουν τη συνείδηση μας.
• Ο αγώνας για στήριξη του λαϊκού αθλητισμού και συμμετοχή σε αυτόν όλο και περισσότερων ανθρώπων βελτιώνοντας την ποιότητα ζωής τους.
• Ο αγώνας για δημόσια υγεία για όλους με ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ανεξαρτήτως της οικονομικής δυνατότητας του ασθενούς.
• Ο αγώνας για ανθρώπινο και δημοκρατικό σχολείο που να καλλιεργεί την κριτική σκέψη για μαθητές κοινωνικά μορφωμένους κόντρα στη βαθμοθηρία ενός εξετασιοκεντρικού συστήματος.
• Ο αγώνας για δημόσια και δωρεάν πανεπιστήμια που να παρέχουν ολόπλευρη μόρφωση και όχι αποσπασματική εξειδίκευση.
• Ο αγώνας για αξιοπρέπεια στη ζωή και αξιοκρατία κόντρα στο βόλεμα ημετέρων και το ρουσφέτι.
Οργανώσου στην ΕΔΟΝ, να βρεθούμε μαζί στο δρόμο της αντίστασης και της αντεπίθεσης. Στο δρόμο της αγωνιστικής στάσης ζωής.
Αντί επιλόγου, μας μιλά ο Μπέρτολτ Μπρεχτ…
«Βγες έξω, σύντροφε! Ρίσκαρε
Τη δεκάρα, που ούτε δεκάρα πια δεν είναι
Τον τόπο για ύπνο που πάνω του πέφτει η βροχή
Και της δουλειάς τη θέση που αύριο θα χάσεις!
Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου!
Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ!
Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας: Κάνε πράξη
Την αλληλεγγύη!».
*Άρθρο που κυκλοφόρησε στη Νεολαία Ιουλίου 2018
