Του Σταύρου Χατζηγεωργίου
Μέλος Κ.Σ. ΕΔΟΝ
46 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τότε που η μαρτυρική μας πατρίδα έζησε την ολοκλήρωση μιας μακροχρόνιας συνωμοσίας, ενός ιμπεριαλιστικού σχεδίου που είχε τελικό στόχο τη διχοτόμηση ή και την τριχοτόμηση της, καθιστώντας την ένα αβύθιστο αεροπλανοφόρο του ΝΑΤΟ. Το άλλοτε χρυσοπράσινο φύλλο της μεσογείου ξεράθηκε, ζώντας τη ξένη ιμπεριαλιστική επιβολή, καθώς και την σύγκρουση δύο εθνικισμών.
Το “Διαίρει και Βασίλευε” και η σύγκρουση δύο εθνικισμών.
Με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και την περίοδο της αποαποικιοποίησης, στην Κύπρο, το ΑΚΕΛ συσπείρωσε στο πλευρό του τη μεγάλη πλειοψηφία του νησιού, ο οποίος αγωνιζόταν για αυτοδιάθεση και εργασιακά δικαιώματα. Στον αντίποδα η Αγγλία, ταυτισμένη με τα βορειοατλαντικά συμφέροντα, λόγω της γεωγραφικής θέσης της Κύπρου, ήθελε να παίζει ρυθμιστικό ρόλο στην πολιτική ζωή της νήσου. Σε αυτές τις συνθήκες που δημιουργήθηκαν, η Αγγλία εφάρμοσε τη διπλωματική πολιτική που ήξερε πολύ καλά. Ήθελε να δημιουργήσει τις συνθήκες, ώστε οι δύο κοινότητες να έρθουν σε σύγκρουση, ώστε το Κυπριακό, από “αποικιακό” να μετατραπεί “ελληνοτουρική διαφορά”, και μέσω αυτής της κατάστασης που θα δημιουργείτο, να παίξει τον διαμεσολαβητή ανάμεσα στις δύο πλευρές και να εξυπηρετήσει τα δικά της συμφέροντα. Πρακτικά, η Αγγλία θα πετύχαινε τον σκοπό της με τη σύγκρουση των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων. Για το λόγο αυτό θα έπρεπε να αξιοποιηθούν οι εθνικιστές και στις δύο πλευρές. Στην Ελληνοκυπριακή πλευρά ο εθνικισμός υπήρχε ήδη, και αναπτυσσόταν με το αίτημα της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα, ενώ εν μέσω και του ψυχρού πολέμου, και μετά τον εμφύλιο στην Ελλάδα συνοδευόταν από σφοδρό αντικομμουνισμό. Παρά το ότι στην ΕΟΚΑ, αγωνίζονταν και αληθινοί πατριώτες, πραγματικοί ήρωες, εντούτοις η ΕΟΚΑ, διαδραμάτισε καταλυτικό ρόλο ώστε η Αγγλία να πετύχει τους στόχους της. Εξάλλου, οι Άγγλοι, ήταν ενήμεροι για τον ένοπλο αγώνα που ετοιμαζόταν να ξεκινήσει στην Κύπρο. Από την άλλη, στην Τουρκοκυπριακή κοινότητα δεν υπήρχε ακόμα η εθνική συνείδηση, κάτι που άλλαξε με την έξαρση του ελληνικού εθνικισμού. Ως αντιστάθμισμα της ΕΟΚΑ, στην Τουρκοκυπριακή Κοινότητα ιδρύεται η Τουρκική Οργάνωση Αντίστασης ΤΜΤ, που σκοπός της ήταν η διχοτόμηση του νησιού, ως αντίβαρο στην απαίτηση των Ελληνοκυπρίων για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Με την ανάπτυξη των δύο εθνικισμών, μέσα από τις παραστρατιωτικές οργανώσεις, υπήρξαν τόσο ενδοκοινοτικές δολοφονίες αριστερών και προοδευτικών όσο και διακοινοτικές συμπλοκές και δολοφονίες, πολλές φορές με την εμπλοκή και των μυστικών υπηρεσιών των Άγγλων.
Το χρονικό μιας μακροχρόνιας συνωμοσίας.
Σχέδιο Μακμίλαν - 1958
Το 1958, ο Πρωθυπουργός της Βρετανίας καταθέτει το σχέδιο Μακμίλαν, για τη λύση του Κυπριακού που προέβλεπε ουσιαστικά την τριχοτόμηση του νησιού με συγκυριαρχία της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Βρετανίας.
Συνθήκες Ζυρίχης – Λονδίνου - 1959
Υπογράφεται στη Ζυρίχη η συνθήκη Ανεξαρτησίας, μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, ενώ μετά από πιέσεις του ΝΑΤΟ, γίνεται αποδεκτή, με επιφυλάξεις από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Με την συνθήκη συμφωνείτο η δημιουργία Βρετανικών – Νατοϊκών Βάσεων στο νησί.
Καραμανλής και Μεντερές, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, συμφώνησαν μυστικά και την “Συμφωνία Κυρίων”, όπως έμεινε στην Ιστορία, η οποία προέβλεπε την ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ, και την παραμονή του ΑΚΕΛ στην παρανομία, συμφωνία που τελικά δεν υλοποιήθηκε, αλλά αποδεικνύει για ακόμα μια φορά την έκταση του παρασκηνίου
Κύπρος, ένα ανεπιθύμητο νόθο παιδί για τους εθνικιστές
H Κύπρος περνούσε διά μέσου μιας ακανθώδους περιόδου αφού οι εθνικιστικοί και παραστρατιωτικοί κύκλοι ποτέ δεν άφησαν τα όπλα. Εκατέρωθεν οι εθνικιστές στις δύο πλευρές ποτέ δεν εγκατέλειψαν τον ενωτικό και αντικομμουνιστικό τους αγώνα. Το νεοσύστατο ανεξάρτητο κράτος, ήταν για αυτούς ένα νόθο παιδί, που δεν το αγάπησαν ποτέ. Είδαν και οι δύο την ανεξαρτησία ως ένα σταθμό, για την επίτευξη των στόχων τους.
Το ΑΚΕΛ, παρά τη διαφωνία του με τις συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου, στήριξε το ανεξάρτητο κράτος, ενώ στάθηκε και δίπλα από τη δημοκρατικά εκλεγμένη Κυβέρνηση, δίνοντας χιλιάδες μέλη του για πολιτοφυλακή για την προστασία της Κυβέρνησης.
Στην Ελληνοκυπριακή πλευρά δημιουργείται το 1961 ως συνέχεια της ΕΟΚΑ, η Οργάνωση Ακρίτας. Στόχος της Οργάνωσης, ήταν η εφαρμογή του σχεδίου Ακρίτας, που προέβλεπε την προσβολή του συντάγματος και μέσα από στάδια την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Με την υποβολή των 13 σημείων του Μακαρίου, ξεσπούν σε ολόκληρη την Κύπρο διακοινοτικές ταραχές, οι οποίες τελειώνουν τον Δεκέμβριο του 1964 με τον βομβαρδισμό της Τυλληρίας. Ο απολογισμός των ταραχών, ήταν ο θάνατος 364 Τουρκοκυπρίων και 174 Ελληνοκυπρίων.
Αποτέλεσμα των διακοινοτικών ταραχών, ήταν μεταξύ άλλων, η δημιουργία θυλάκων από τους Τουρκοκύπριους και η άφιξη της Ελληνικής Μεραρχίας στην Κύπρο. Σε τηλεγράφημα του Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ στις 22 Αυγούστου 1964 προς τον Ντιν Άτσεσον με κοινοποίηση στις πρεσβείες των ΗΠΑ σε Αθήνα και Λονδίνο αναφέρει σχετικά: "Το αρχηγείο της CAS μάς ενημέρωσε ότι ο ελληνικός στρατός διαθέτει την ισχύ στο νησί για να κανονίσει το Μακάριο, αν δοθεί η εντολή […] Μετά την ανάγνωση των τηλεγραφημάτων απόψε, διαφαίνεται ότι ο Μακάριος έχει το επάνω χέρι στη σχέση με την ελληνική κυβέρνηση. Σύμφωνα με όλα τα δεδομένα, η Αθήνα φοβάται να κινηθεί εναντίον του, εκτός και αν ο στρατηγός Γρίβας είναι διατεθειμένος να αναλάβει αυτή την ευθύνη. Αυτό υποδηλώνει ότι θα πρέπει να κινηθούμε προς την κατεύθυνση επηρεασμού του στρατηγού Γρίβα, κάτι που δεν κάναμε ακόμη". Το 1967 τελειώνουν επισήμως οι διακοινοτικές ταραχές, με την λήξη των γεγονότων της Κοφίνου, που είχαν ως αποτέλεσμα την αποχώρηση της Ελληνικής Μεραρχίας.
ΝΑΤΟποίηση του Κυπριακού
ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, ήθελαν τη μετατροπή της Κύπρου σε ένα αβύθιστο αεροπλανοφόρο από το οποίο θα έλεγχαν τις χώρες της περιοχής, τη Σοβιετική Ένωση και τις υπόλοιπες σοσιαλιστικές χώρες. Τις αμερικάνικες ιμπεριαλιστικές επιβουλές, ακολούθησαν όλες οι προδικτατορικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα, και φυσικά η ίδια η Χούντα. Χαρακτηριστική παραμένει η τοποθέτηση του τότε πρωθυπουργού της Ελλάδας Γεωργίου Παπανδρέου στο μνημόνιο προς τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Τζόνσον, στις 15 Ιουνίου 1964: «... Το δίλημμα είναι ΝΑΤΟποίηση ή Κούβα; ΝΑΤΟποίηση μπορεί να επιτευχθεί μόνο διά της ένωσης με την Ελλάδα. Ως αποτέλεσμα της ένωσης, ολόκληρο το νησί, όντας τμήμα της Ελλάδας, θα μπορούσε να είναι ΝΑΤΟική βάση όπως η Κρήτη. Ο εσωτερικός κομμουνισμός θα μειωθεί σημαντικά, όπως και στην Ελλάδα όπου ελαττώθηκε στο 12%. Έτσι η ασφάλεια της Τουρκίας και ολόκληρης της Μέσης Ανατολής θα περιφρουρηθεί πλήρως...».
Η ΝΑΤΟποίηση της Κύπρου σε συνδυασμό με τον αντικομμουνισμό, είχε ήδη μπει στις ράγες, ενώ οι στόχοι και οι βλέψεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού ήταν εμφανείς. Το 1964 ο Αμερικάνος Διπλωμάτης Ντιν Άτσενσον, έφτασε στο νησί, όπου πρότεινε τη λύση του Κυπριακού στα πλαίσια της διπλής Ένωσης, ενώ ταυτόχρονα ΗΠΑ – Βρετανία – Τουρκία πίεσαν για την αποδοχή του.
Στην Κύπρο ο Γρίβας και η δημιουργία της ΕΟΚΑ Β’
Η δημοκρατία απειλείται ξανά με την απόπειρα πραξικοπήματος κατά του Μακάριου τον Μάρτιο του 1970, και ένα χρόνο αργότερα με την άφιξη του Γρίβα στην Κύπρο και την ίδρυση της τρομοκρατικής και αντικομμουνιστικής οργάνωσης ΕΟΚΑ Β’. Η ένταση κορυφώνεται με την ανακοίνωση της Χούντας τον Ιανουάριο του 1972, για ανασχηματισμό της Κυπριακής Κυβέρνησης ώστε να αντιπροσωπεύεται όλος ο “εθνικόφρονας” κόσμος, και ο Μακάριος να περιοριστεί στα θρησκευτικά του καθήκοντα. Τον Φεβρουάριο του 1972, γίνεται αποτροπή πραξικοπήματος κατά του Μακαρίου του οποίου έγινε γνωστό από τον πρέσβη της ΕΣΣΔ, ενώ ταυτόχρονα εκδηλωνόταν μεγαλειώδες λαϊκό συλλαλητήριο υπέρ της δημοκρατικά εκλεγμένης Κυβέρνησης στην Λευκωσία.
Δούρειος Ίππους της Χούντας η ΕΟΚΑ Β’
Σε αυτές τις συνθήκες, η Χούντα χρηματοδοτεί και εξοπλίζει την ΕΟΚΑ Β’, για συνέχιση της ανατρεπτικής δράσης με ανατινάξεις αστυνομικών σταθμών, με απαγωγές πολιτικών προσώπων, με δολοφονίες απλών δημοκρατικών πολιτών, με σχεδιασμούς και απόπειρες δολοφονίας του Μακαρίου.
Η ΕΟΚΑ Β’ προσπάθησε να αποδυναμώσει το εσωτερικό μέτωπο πάλης του λαού μας και να καταλύσει το κράτος, προετοίμαζε ψυχολογικά το κλίμα για το πραξικόπημα, αλλά κύρια τα μέλη και οι μηχανισμοί της συνέβαλαν στην επικράτηση του πραξικοπήματος, στη σύλληψη και βασανισμό δημοκρατικών πολιτών, στην τρομοκράτηση της τοπικής κοινωνίας και στη ψυχρή δολοφονία αντιστασιακών.
Αποδείχτηκε πως ο ρόλος της δικτατορίας ήταν καθοριστικός στη δημιουργία προϋποθέσεων για κατάλυση της δημοκρατίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Κύπρου. Σύμφωνα με δηλώσεις του Γ. Καρούσου –διοικητή της ΕΟΚΑ Β’, μετά τον θάνατο του Γρίβα- από τον Απρίλη του 1974 είχε πληροφορηθεί για πραξικόπημα με ανάμειξη και της Τουρκίας.
Πραξικόπημα και Εισβολή της ίδιας μάνας γέννα
Σε άκρως απόρρητο έγγραφο του ΝΑΤΟ (5G/SD/WASHDC-12/S26-D-48/JULE 74) ημερομηνίας 12 Ιουλίου 1974, το οποίο υπογράφει ο Γενικός Γραμματέας Γιόζεφ Λουνς, αναφέρεται χαρακτηριστικά το εξής: "Συμφωνούμε με τον κ. Σίσκο για υποστήριξη των τουρκικών στρατευμάτων κατά την αποβίβαση στην Κύπρο, κατά την βίαιη ανατροπή του Μακαρίου".
«Ο Αλέξανδρος εισήλθε εις το νοσοκομείο»
Την αποφράδα μέρα της 15ης Ιουλίου, με αυτό το σύνθημα από τη Χούντα πραγματοποιείται το Προδοτικό Πραξικόπημα. Στρατός, χουντικοί αξιωματικοί, μέλη της ΕΟΚΑ Β’, επιτίθενται στο Προεδρικό Μέγαρο, και ταυτόχρονα σε στρατόπεδα του Εφεδρικού, στο αρχηγείο της Αστυνομίας, στο αεροδρόμιο Λευκωσίας, και στο ΡΙΚ. Προοδευτικοί άνθρωποι σε ολόκληρη την Κύπρο συλλαμβάνονται και βασανίζονται. Αριστεροί που αντιστάθηκαν κατά του προδοτικού πραξικοπήματος, και που δεν αποδέχτηκαν τις διαταγές για εφαρμογή του πραξικοπήματος δολοφονούνται.
Ο Μακάριος καταφέρνει να διαφύγει στην Πάφο, με βοήθεια στελεχών του ΑΚΕΛ και άλλων δημοκρατικών ανθρώπων. Αργότερα, το απόγευμα, ορκίζεται η πραξικοπηματική κυβέρνηση. Λύση ανάγκης, αλλά όχι τυχαία, ορίζεται ο Νίκος Σαμψών, γνώριμος για την εθνικιστική και τρομοκρατική του δράση, ως Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο Σαμψών, διακηρύττει την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, δίνοντας την αφορμή στην Τουρκία για επέμβαση, αφού εθεωρείτο ως απειλή για Τουρκοκύπριους. Η κερκόπορτα στον Αττίλα είχε ήδη ανοίξει.
«Έπεσεν η Χούντα, αλλά το κακόν για την Κύπρο έγινε»
Τις επόμενες μέρες του πραξικοπήματος, οι στρατιωτικές δυνάμεις της Κύπρου ήταν διαμελισμένες, ενώ μεγάλο μέρος του οπλισμού είχε καταστραφεί. Στον φάκελο της Κύπρου, αποδεικνύεται ότι η χουντική στρατιωτική ηγεσία ήξερε από τις 17 Ιουλίου τις Τουρκικές στρατιωτικές κινήσεις, ενώ καθησύχαζε την Κύπρο για “στρατιωτική άσκηση” των Τούρκων. Εκείνες τις μέρες, η πραξικοπηματική ηγεσία, συνειδητά αποδυνάμωσε τη θέση της ΕΦ στην Κερύνεια, ενώ υπάρχουν μαρτυρίες ότι άφησε φυλάκια χωρίς όπλα.
Στις 20 Ιουλίου ολοκληρώνεται το δίδυμο έγκλημα, μια μακράς συνωμοσίας. Η Τουρκία βρίσκει ανοιχτές τις πόρτες και εισβάλλει στην Κύπρο. Χιλιάδες Κύπριοι σκοτώθηκαν άδικα, σε ένα πόλεμο σχεδιασμένο, και προδομένο από πολύ πιο πριν. Οι ανεπανόρθωτες πληγές που άφησε η Τουρκική εισβολή, παραμένουν ανοιχτές μέχρι σήμερα στη μνήμη και στη συνείδηση του λαού μας. Λείψανα ανθρώπων ανακαλύπτονται μέχρι σήμερα, οικογένειες που ψάχνουν ακόμα τους αγνοούμενους τους, πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα που θέλουν να επιστρέψουν στα σπίτια τους και τις περιουσίες τους.
Παραχάραξη της Ιστορίας
Παραχάραξη της ιστορίας είναι όταν υμνητές του ολετήρα της Κύπρου, Γεώργιου Γρίβα, αναφέρουν ότι “Ο Γρίβας ήταν νεκρός κατά την διάρκεια του πραξικοπήματος” και ότι “αν ζούσε, δεν θα γινόταν το πραξικόπημα”. Το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, ήταν το αποτέλεσμα μιας σειράς από πραξικοπηματικές προσπάθειες, των περισσοτέρων εκ των οποίων, επιμελήθηκε ο ίδιος, όπως το “Σχέδιο Σφενδόνη”, “ΑΠΟΛΛΩΝ”, “ΝΙΚΗ”, και άλλα που συνέταξε με τον Καρούσο, τον Κροίσο και τον Σύρο.
Σε ένα άλλο επίπεδο, παραχάραξη της ιστορίας είναι η αθώωση της Χούντας των Συνταγματαρχών, αποδίδοντας όλες τις ευθύνες σε ένα ψυχοπαθή όπως τον Ιωαννίδη. Σε διάφορα έγγραφα στον φάκελο της Κύπρου, διαφαίνονται τόσο οι σχέσεις της Χούντας με το ΝΑΤΟ στο Κυπριακό, όσο και η χρηματοδότηση της ΕΟΚΑ Β’ από τη Χούντα, καθώς και ότι πραξικοπηματικά σχέδια είχαν την επιμέλεια της Χούντας.
Τιμή και Δόξα
Η Αριστερά και το ΑΚΕΛ στοχοποιήθηκαν και εκδιώχτηκαν όλη αυτή την περίοδο. Ήταν πάντα, ο φόβος των ιμπεριαλιστικών κύκλων, που συνωμότησαν έναντι της Κύπρου. Ήθελαν την εξουδετέρωση του. Καθοδηγούμενοι από τις βλέψεις της επεκτατικής τους πολιτικής, σε συνάρτηση με τον αντικομμουνισμό τους, αλλά και των συνεργατών Χούντα – ΕΟΚΑ Β’, εγκλημάτησαν σε βάρος του λαού και του τόπου μας.
Στελέχη του ΑΚΕΛ και της ΕΔΟΝ, συνελήφθησαν, βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν από τις σφαίρες των ΕΟΚΑβητατζήδων, γιατί αντιστάθηκαν στο πραξικόπημα. Χιλιάδες μέλη του ΑΚΕΛ, στο κάλεσμα για αντίσταση από την Τουρκική Εισβολή, κατατάχθηκαν και πολέμησαν για την ελευθερία της πατρίδας.
Αιώνια να είναι η μνήμη τους, όπως και η ευγνωμοσύνη που θα έχει για αυτούς ολόκληρη η κυπριακή κοινωνία, για όσους αγωνίστηκαν για τα ιδανικά της ελευθερίας και της Δημοκρατίας.
Εμείς με την σειρά μας διαβεβαιώνουμε, ότι η θυσία τους δεν πήγε χαμένη. Θα αποτελεί τη δική μας υπόσχεση, ώστε να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι τέλους, για την επανένωση του τόπου και του λαού μας.
Ο Χλαπάτσας εύχεται σε όλους τους νεοσύλλεκτους καλή θητεία!