Του Δημήτρη Παλμύρη
Μέλος Κεντρικού Συμβουλίου ΕΔΟΝ
Η χρησιμότητα της κριτικής και της αυτοκριτικής μετριέται στο βαθμό που μπορεί να προτάξει συγκεκριμένες λύσεις. Στα πλαίσια αυτά, θα πρέπει να ασχοληθούμε και με τη γνωστή διαπίστωση που γίνεται στα προβλήματα λειτουργίας και δράσης των Τοπικών Οργανώσεων (Τ.Ο.) των Νέων Εργαζομένων (Ν.Ε.) της ΕΔΟΝ.
Ορθά, όλοι διαπιστώνουμε το πρόβλημα στη δράση/λειτουργία. Ωστόσο το πρόβλημα αυτό μας κοιτά ακόμη στα μάτια. Και πρέπει να αποφασίσουμε πως, ούτε η «περισσότερη δουλειά» μας το έλυσε, ούτε η προσωπική ευθύνη ευδοκίμησε. Εάν αυτά ήταν οι λύσεις θα βλέπαμε τα σημάδια βελτίωσης. Τα προβλήματα αυτά πηγάζουν από διάφορους παράγοντες, ωστόσο θα πρέπει να βρούμε ορισμένους κεντρικούς πάνω στους οποίους θα χτίζουμε. Και για να ξεπεράσουμε αυτό το πολυδιάστατο πρόβλημα της λειτουργίας/δράσης, ίσως είναι καιρός να μελετήσουμε το ενδεχόμενο, να γίνουν ορισμένες δομικές αλλαγές σε πρώτο βήμα. Είναι εύλογο πως οι αλλαγές χρειάζονται μπόλικη, έντονη συζήτηση, αλλά και μελέτη.
Συγκεκριμένα, θα πρέπει να εξετάσουμε το ενδεχόμενο να δημιουργήσουμε εκεί και όπου μπορούμε και χρειάζεται, χωρίς να διαλύσουμε τις δομές που έχουμε, νέες δομές. Δηλαδή να βρούμε τρόπους να οργανωθούμε στους χώρους που ήδη κινούνται οι Νέοι Εργαζόμενοι. Πολλοί από αυτούς βρίσκονται σε συγκεκριμένους χώρους δουλειάς ή κλάδους, άλλοι έχουν συγκεκριμένα κοινωνικά ενδιαφέροντα.
Η γεωγραφική δομή στην οποία εδράζεται η Οργάνωση μας, είναι χρήσιμη. Δεν είναι ωστόσο κακό να αναρωτηθούμε εάν μπορούμε μέσα από συγκεκριμένη μελέτη να την εμπλουτίσουμε, να προσθέσουμε σε αυτήν δομές που ξεπερνούν τα γεωγραφικά όρια. Μεγάλη μερίδα των Ν.Ε. δεν τη συνδέει σχεδόν τίποτα με το γεωγραφικό χώρο στον οποίο κατοικεί. Η αίσθηση της γεωγραφικής κοινότητας δεν είναι η ίδια με παλιά, ιδιαίτερα στα αστικά κέντρα. Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να εγκαταλείψουμε ούτε τις συνταγές που δουλεύουν, ούτε τις υπάρχουσες Τ.Ο.
Ωστόσο οι Τ.Ο. δημιουργήθηκαν για να οργανώσουν τη νεολαία στο χώρο της. Δεν είναι επομένως λογικό να αναρωτηθούμε, εάν έχουν αλλάξει σε ορισμένες περιπτώσεις οι συνθήκες; Δεν είναι επίσης λογικό, εάν έχουν μετακινηθεί αυτοί οι «χώροι» να οργανωθούμε και στους νέους αυτούς «χώρους»; Ίσως εκεί, όπου αποκτούν κοινωνική ταυτότητα οι νέοι να είναι πιο εύκολο να τους οργανώσουμε, παρά να τους φέρουμε εκεί που βρισκόμαστε εμείς. Ίσως στους κοινωνικούς χώρους όπου βιώνουν προβλήματα και επενδύουν την ενέργεια τους, να μπορούμε να τους δώσουμε λύσεις, αλλά και το τόσο σημαντικό περιεχόμενο δράσης. Μάλιστα, εάν οργανώνονται στη βάση του «χώρου» δράσης τους, τότε είναι εύλογο να ανθίσει και η προσωπική πρωτοβουλία. Όλα αυτά βέβαια θα κριθούν εάν ακόμη και σε αυτές τις Τ.Ο. θα κάνουμε και ποιοτικό έλεγχο της δουλειάς μας, πέρα από τον ποσοτικό.
Ορθά λέμε πως δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές και προτιμάμε τη συλλογική σοφία. Επομένως θα πρέπει να ξεκινήσει ένας θεσμοθετημένος διάλογος, στην κατεύθυνση που αναφέραμε πιο πάνω, καθώς σαφώς και τέτοια εγχειρήματα έχουν δυσκολίες που θα πρέπει να προβλεφθούν.
