Tου Δημήτρη Παλμύρη
Μέλος ΚΣ ΕΔΟΝ
Για χρόνια στην κυπριακή κοινωνία μπορούσε κάποιος να ξεχωρίσει τις πολιτικές πεποιθήσεις των περισσοτέρων, ανάλογα με την στάση τους στο Κυπριακό. Η Αριστερά και η Δεξιά ξεχώριζαν ως προς την τοποθέτηση τους στο εθνικό ζήτημα. Η ιδεολογική και πολιτική διαπάλη τονιζόταν εκεί περισσότερο, από οποιονδήποτε άλλο τομέα. Σήμερα, όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει και η σφοδρή ταξική επίθεση που επεφύλασσε η αστική τάξη της Κύπρου, βρήκε το εργατικό κίνημα σε κατάσταση άμυνας που πολλές φορές ήταν έως και αμήχανη. Παράλληλα, η μεταστροφή του κυπριακού μονοπωλιακού (πλέον) κεφαλαίου ως υπέρμαχου της λύσης του Κυπριακού, μας βρίσκει με νέα δεδομένα.
Όσα συνοπτικά έχουν περιγραφεί πιο πάνω, χρήζουν στην πραγματικότητα βαθιάς θεωρητικής ανάλυσης. Ποιες συνέπειες είχε ο αγώνας για το Κυπριακό, στη συνείδηση της κυπριακής εργατικής τάξης ως τέτοιας; Γιατί το κυπριακό κεφάλαιο επέλεξε να επιτεθεί τόσο βάναυσα στα εργασιακά κεκτημένα, πολύ πριν τα αποτελέσματα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης γίνουν αισθητά στην Κύπρο; Ποια η ταξική σύνθεση του πληθυσμού σήμερα και πως αυτή μεταβλήθηκε τα τελευταία χρόνια; Ποια η οικονομική εξέλιξη του κυπριακού κεφαλαίου και υπό ποίες συνθήκες; Πως συσχετίζονται όλα αυτά με τις πολιτικές εξελίξεις της περιόδου; Ποιες οι συνθήκες οργάνωσης και ποια η κατεύθυνση του ταξικού κινήματος κατά τη διάρκεια όλων αυτών των εξελίξεων;
Οι απαντήσεις σε όλα αυτά τα ζητήματα θα μας φέρουν αναπόφευκτα και στο επόμενο ερώτημα. Ποια η στάση της ΕΔΟΝ και του κινήματος ευρύτερα έναντι σε αυτά τα δεδομένα;
Το παρών άρθρο δε φιλοδοξεί να απαντήσει σε κανένα από τα πιο πάνω ερωτήματα, καθώς ούτε ο χώρος ούτε ο χρόνος είναι για αυτό. Όμως το σημαντικό συμπέρασμα που μπορεί να βγει από όλα αυτά είναι πως είναι καιρός να ασχοληθούμε πάρα πολύ σοβαρά με τις υλικές αιτίες των πολιτικών εξελίξεων. Επιφανειακές αναλύσεις θα επιφέρουν και επιφανειακές λύσεις.
Η Κύπρος του σήμερα, δεν είναι αυτή που ήταν πριν 10 και 20 χρόνια. Η στάση των αστικών κομμάτων δεν είναι η ίδια με αυτήν που είχαν στο παρελθόν. Επομένως, η δική μας αντίληψη για την εξέλιξη των πραγμάτων, αλλά και η στάση μας ως προς την αντιμετώπιση των νέων προκλήσεων και των νέων συσχετισμών δυνάμεων μπορεί να είναι η ίδια; Αυτή μας η στάση σε ποιο βαθμό ωφέλησε, σε ποιο ζημίωσε την υπόθεση της τάξης μας και από πότε μέχρι πότε; Το παρελθόν οφείλει να μας διδάσκει, αλλά και οι ίδιοι να προετοιμαζόμαστε και να προετοιμάζουμε το μέλλον.
Καθήκον της ΕΔΟΝ είναι να το κάνει αυτό στη νέα γενιά. Βέβαια, η νέα γενιά δεν αποτελεί ένα στοιχείο ανεξάρτητο από το υπόλοιπο οικονομικό και πολιτικό γίγνεσθαι. Οφείλουμε, όμως, εμείς στο μέτρο που μας αναλογεί να προσανατολιστούμε προς την κατεύθυνση που επιβάλει η σημερινή όξυνση της ταξικής επίθεσης που δέχονται οι εργαζόμενοι. Ας ανοίξουμε αυτό το δρόμο, όχι γιατί είναι δικό μας αποκλειστικό καθήκον ως ΕΔΟΝ, αλλά γιατί η εργατική τάξη έχει ανάγκη την οργάνωση της και αυτήν θα τη βρει.
Τα εργαλεία για την ανάλυση που θα οδηγήσει και σε λύσεις είναι εκεί. Οι θεωρητικοί της τάξης μας, οι Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, μας τα πρόσφεραν για να επεξεργαστούμε ακριβώς τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε σε κάθε περίοδο. Το 18ο Συνέδριο της ΕΔΟΝ μπορεί να αποτελέσει αφορμή για όλα αυτά.