Τα μεγαλύτερα και τα πιο αθώα θύματα του Καπιταλισμού διαχρονικά είναι τα παιδιά. Παιδιά τα οποία αναγκάζονται λόγο των διάφορων συνθήκων και παραγόντων με πιο κύριο τον Καπιταλισμό και την φτώχεια που δημιουργεί να περνούν το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωή τους στο δρόμο. Η 12η Απρίλιου έχει καθιερωθεί από το 2011 από μια Μ.Κ.Ο το Consortium for Street Children (CSC) ως Παγκόσμια Ημέρα για τα Παιδιά του Δρόμου. Είναι μια μέρα που η Καπιταλιστική κοινωνία κοιτάζει για μερικές ώρες και αυτά τα παιδιά τα οποία ζουν σε συνθήκες απάνθρωπες, περιφέρονται μονά τους, άστεγα και χωρίς την προστασία των γωνιών και των κρατών τους. Ο διεθνώς αποδεκτός όρος «παιδιά του δρόμου» προσδιορίζει τις συνθήκες ζωής εκατομμυρίων παιδιών που είναι άπορα, άστεγα και εγκαταλελειμμένα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όλα τα παιδιά ζουν στο δρόμο με τη στενή έννοια του όρου. Ο ορός συμπεριλαμβάνει και τα παιδιά που περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στο δρόμο, αφού εκεί εργάζονται για να επιβιώσουν.
Εκατομμύρια παιδιά είναι θύματα φτώχειας ανά το παγκόσμιο, κάτι που τα εξαναγκάζει να ζουν στο δρόμο ή να εργάζονται κάτω από απάνθρωπες συνθήκες για να συνεισφέρουν και αυτά στις οικογένειες τους. Το 1989 υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Μια τέτοια μέρα πρέπει να υπενθυμίζει σε όλες τις χώρες μέλη του ΟΗΕ που έχουν υπογράψει την σύβαση, την ευθύνη τους έναντι αυτών των παιδιών, μια ευθύνη που δεν θα έπρεπε να ξεχνούν ούτε λεπτό.
Τα «παιδιά του δρόμου» στερούνται βασικά αγαθά λόγο του επιπέδου φτώχιας στο οποίο ζουν. Αγαθά όπως τις βασικές ανάγκες διαβίωσης και σίτισης, την ελλείψει στέγης, ζεστασιάς, την μη παροχή ιατροφαρμακευτικών περιθάλψεων, την αδυναμία τακτικής παρακολούθησης σχολίου λόγο δουλείας. Τα παιδιά του δρόμου είναι συνεχώς εκτεθειμένα σε τεράστιους κίνδυνους μη έχοντας κάποιον να τα προφύλαξη. Κίνδυνους όπως την βία, την εγκληματικότητα, τα ναρκωτικά την σεξουαλική εκμετάλλευση και κακοποίηση ακόμα και τον θάνατο τους από τους εμπόρους οργάνων.
Παραδείγματα από «παιδιά του δρόμου» υπάρχουν ανά το παγκόσμιο με της χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής να κατέχουν την πρωτιά στα στατιστικά. Δεν χρειάζεται όμως να πάμε τόσο μακριά για να βρούμε παραδείγματα μπορούμε να κοιτάξουμε εδώ πιο δίπλα στην Ελλάδα και στα παιδιά τον Φαναριών, των Λουλουδιών και της ζητιανιάς. Παιδιά τα οποία αναγκάζονται να εργάζονται παράνομα και τα οποία κάποιοι εκμεταλλεύονται πολλές φορές προς δικό τους οικονομικό όφελος έχοντας τα υποσιτισμένα και στερώντας τους το σχολείο, το παιχνίδι και την ξεγνοιασιά. Τα παιδιά αυτά καταδικάζονται σε ένα μέλλον το οποίο θα αντιμετωπίσουν χωρίς κανένα κοινωνικό, ψυχολογικό ή μορφωτικό εφόδιο, χωρίς εποπτεία, προστασία και καθοδήγηση στο μεγάλωμά τους και συχνά ωθούμενα στην παραβατικότητα προσπαθώντας να εξασφαλίσουν την επιβίωση τους.
Δεν χρειάζεται όμως να βγούμε καν από την χωρά για να βρούμε παραδείγματα «παιδιών του δρόμου». Στην Κύπρο το μεγαλύτερο παράδειγμα παιδιών του δρόμου ζουν στο Κέντρο Πρώτης Φιλοξενίας «Πουρνάρα». Με αφορμή την έξοδο 30 παιδιών από το κέντρο και την διαμονή τους στο δρόμο ως μορφή διαμαρτυρίας για της συνθήκες διαβίωσης η Επίτροπος για τα Δικαιώματα του Παιδιού εξέδωσε μια έκθεση μαχαιριά στο στομάχι. Η έκθεση της Επίτροπου ανέφερε χαρακτηριστικά ότι τα παιδιά στο κέντρο τρέφονταν με μόνο ένα μόνο μικρό κομμάτι ψωμί και ένα μικρό μπουκαλάκι νερό. Επίσης ανέφερε ότι οι συνθήκες διαμονής του κέντρου ήταν άθλιες και ανθυγιεινές έχοντας σε κάθε δωμάτιο περίπου 15 άτομα με τα παιδιά να μοιράζονταν συνήθως ένα κρεβάτι ανά δύο άτομα ενώ κάποια κοιμόντουσαν στο πάτωμα σε κουβέρτες. Για την εξυπηρέτηση της υγιεινής των 300 παιδιών η Επίτροπος είπε πως υπήρχαν 2 τουαλέτες και 1 ντουζιέρα. Τα ασυνόδευτα παιδιά ήταν αναγκασμένα να ζουν σε αυτές συνθήκες χωρίς επίσης να έχουν κάποιες δραστηριότητες ή εκπαίδευση. Οι πολίτικες της Κυβέρνησης Αναστασιάδη έχουν αναγκάσει αυτά τα παιδιά να ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης μιας και τα θεωρούν παιδιά ενός κατώτερου Θεού.
Διαχρονικά ως ΕΔΟΝ είμαστε πρωτοπόροι στον αγώνα για την διεκδίκηση των δικαιωμάτων κάθε παιδιού εντός και εχτός της Κύπρου χωρίς καμία μορφή διάκρισης. Χρέος μας είναι και παραμένει η υπεράσπιση και διεκδίκηση ίσων δικαιωμάτων για όλα τα παιδιά ανεξάρτητα από το χρώμα, την εθνικότητα, την γλωσσά ή την θρησκεία τους. Θα συνεχίσουμε να υπενθυμίζουμε σε όσους θεμιτά ή μη ξεχνάνε τις υποχρεώσεις τους απέναντι στα δικαιώματα των παιδιών και να τους θέτουμε υπόλογους των πράξεων και πολίτικων τους. Καθήκον του κάθε ενός ξεχωριστά αλλά και της κοινωνίας γενικότερα να μεριμνά για την ασφάλεια, υγειά και σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Για σωστή και ριζική αλλαγή των συνθήκων και την ευημερία όλων των παιδιών χρειάζονται στρατηγικές αλλαγές για την μείωση της φτώχειας. Η ευημερία και η προστασία του παιδιού θα έπρεπε να είναι προτεραιότητα σε κάθε πολιτική πράξη των κυβερνόντων αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας, γιατί «αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα»!
Χαραλαμπία Μολέσκη
Επαρχιακή υπεύθυνη ΕΔΟΝόπουλων Λάρνακας
