«Όσο υπάρχουν καλλιτέχνες και ακροατήρια, όλο και θα λέγονται ιστορίες επάνω στη σκηνή, που πουθενά αλλού δεν θα μπορούν να ειπωθούν, είτε σε όπερες, είτε στα θέατρα των μεγαλουπόλεων ή ακόμα και σε στρατόπεδα φιλοξενίας μεταναστών και προσφύγων στη Βόρεια Λιβύη, αλλά και σε κάθε γωνιά στον κόσμο. Σε αυτή την αναπαράσταση θα είμαστε πάντοτε δεμένοι, συλλογικά.» Simon McBurney, Ηνωμένο Βασίλειο, ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης – Απόσπασμα από το Μήνυμα Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου 2018.
Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου (Δ.Ι.Θ.). Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου από την παγκόσμια θεατρική κοινότητα. Το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου πήρε την πρωτοβουλία αυτή, ώστε η ανθρωπότητα να τιμά όσους υπηρετούν το θέατρο ανά το παγκόσμιο. Η μέρα γιορτάζεται κάθε χρόνο με θεατρικές παραστάσεις και άλλες συναφείς με το θέατρο δραστηριότητες.
Η ΕΔΟΝ, σαν αέναος προστάτης και δημιουργός πολιτισμού, αναγνωρίζει το θέατρο σαν την πιο ζωντανή έκφραση τέχνης και πολιτισμού και το στηρίζει διαχρονικά μέσα από τη δράση της. Το θέατρο, ως μια ύψιστη μορφή τέχνης και πολιτισμού, διαδραματίζει διαχρονικά μείζονα ρόλο στα κοινωνικά ζητήματα και είναι από τους σημαντικότερους πυλώνες της πολιτιστικής δράσης της ΕΔΟΝ. Οι πολιτιστικές παραστάσεις που ανεβάζουν κάθε χρόνο οι Επαρχιακές Οργανώσεις, αλλά και γενικότερα οι δραστηριότητες που διοργανώνει η ΕΔΟΝ, αποδεικνύουν τη σημασία που δίνει στο θέατρο το Κ.Σ. της Οργάνωσης και ευρύτερα το Λαϊκό Κίνημα ως θεματοφύλακας του πολιτισμού.
Η ΕΔΟΝ μέσα από την ιστορική της πορεία ανέπτυξε ένα πολιτιστικό κίνημα, το οποίο μεταφέρει τις αληθινές πολιτιστικές αξίες, ενθαρρύνει την ερασιτεχνική καλλιτεχνική δημιουργία, προβάλλει το έργο των Κυπρίων δημιουργών, διατηρεί και αναδεικνύει την πολιτιστική μας κληρονομιά, αλλά και έρχεται σε επαφή με τον πολιτισμό και τις παραδόσεις άλλων χωρών. Για το λόγο αυτό, η πολιτιστική μας δράση αποτελεί την απάντηση σε όλους αυτούς που θέλουν τη νέα γενιά θύμα της υποκουλτούρας.
Ανέκαθεν, το θέατρο και οι τέχνες ευρύτερα αποτελούσαν την έκφραση κάθε καταπιεζόμενου ενάντια στην εξουσία και το σάπιο σύστημα που δημιούργησε. Κατά κανόνα οδηγούσαν στην αφύπνιση των συνειδήσεων και το έναυσμα του αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο. Γι' αυτό και συχνά δέχονται τα πυρά των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, που τις οδηγούν στη φθορά. Επιβάλλουν σαν τέχνη την υποκουλτούρα ώστε να αποπροσανατολίζουν. Παρόλα αυτά, το θέατρο παραμένει βαθύτατα πολιτικό και συνεχίζει να αντικατοπτρίζει στη σκηνή τις ανησυχίες της κοινωνίας.
Για εμάς λοιπόν, η ανθρωπότητα χρειάζεται τον πολιτισμό και όχι ο πολιτισμός την ανθρωπότητα. Άλλωστε όπως εύστοχα έγραψε ο Μπρεχτ: «Να λυπηθούμε τον πολιτισμό, αλλά πρώτα να λυπηθούμε τους ανθρώπους! Ο πολιτισμός σώζεται, όταν σώζονται οι άνθρωποι».
Πολιτιστικό Γραφείο
Κ.Σ. ΕΔΟΝ
26/03/2018
