Ως η γενιά που καλείται να κουβαλήσει στους ώμους της το πέρασμα της Προοδευτικής στον μισό αιώνα ζωής της, διακατεχόμαστε από αισθήματα συγκίνησης και δικαιολογημένης υπερηφάνειας για την 50χρονη αγωνιστική πορεία της παράταξης μας. Αισθήματα τα οποία κατέκλυζαν την αίθουσα προβολών του κινηματοθεάτρου «Πάνθεον», στις 24 Ιουλίου 2024, όπου πραγματοποιήθηκε η προβολή του ντοκιμαντέρ που δημιουργήθηκε προς τιμήν των 50 χρόνων ζωής και δράσης της Προοδευτικής.
Ήδη από την είσοδο του στον χώρο, βλέποντας ανθρώπους κάθε ηλικίας, βετεράνους της παράταξης μέχρι νέους φοιτητές να σχολιάζουν τις φωτογραφίες και τις αφίσες που στόλιζαν τον χώρο, μπορούσε κανείς να νιώσει πως μπροστά του γραφόταν ιστορία. Μπορούσε να δει φωτογραφίες και αφίσες από τα πρώτα χρόνια της παράταξης μέχρι και τους πιο σύγχρονους σταθμούς.
Οι πρωτεργάτες της Προοδευτικής που ξυλοκοπήθηκαν, που απαιτούσαν «Ψωμί - Παιδεία – Ελευθερία» μέσα από τις πύλες του Πολυτεχνείου, οι συνεχιστές τους που οργάνωσαν τη φωνή των δημοκρατικών φοιτητών, μέχρι και οι επόμενοι που είδαν τον υπαρκτό Σοσιαλισμό να καταρρέει -μπαίνοντας όμως οι ίδιοι ανάχωμα απέναντι στον ιμπεριαλισμό στο νησί μας- και εκείνοι που ήταν εκεί, στις μετέπειτα νίκες και ήττες της παράταξης, ήταν όλοι και όλες εκεί.
Εκεί που χτυπούσε η καρδιά των απανταχού Προοδευτικαραίων, όλων εκείνων των φοιτητών και των φοιτητριών που συνέδεσαν το «εγώ» τους με τον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο, που σηκώθηκαν από τον καναπέ για να υψώσουν τον άνθρωπο λίγο ψηλότερα. Στα πρόσωπα εξάλλου των επικεφαλής της Προοδευτικής που βραβεύτηκαν, τιμήθηκαν όλα τα στελέχη κάθε εποχής που έδωσαν ζωή στην παράταξη και άφησαν έργο που μόνο με περηφάνια προσπαθήσαμε να ανακαλέσουμε μέσω του ντοκιμαντέρ. Αλλά, πώς να χωρέσει κανείς 50 χρόνια αγώνων σε μια μόνο ώρα; Πώς να επιλέξει κανείς τι να πει και τι να αφήσει πίσω;
Υπάρχουν εξάλλου στιγμές που τα λόγια δεν μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματα, που όμως συμπυκνώνονται στα μάτια τόσο των συμμετεχόντων του ντοκιμαντέρ όσο και των θεατών. Με μια γρήγορη μόνο ματιά στην αίθουσα μπορούσε κανείς να δει εκατοντάδες ζεύγη ματιών που έλαμπαν από περηφάνια και πείσμα: χαρακτηριστικά των ΕΔΟΝιτών και των ΕΔΟΝίτισσων και τα δύο.
Περηφάνια γιατί η Προοδευτική δεν υπήρξε ποτέ απλά μια παράταξη, με τη στενή έννοια των όρων. Αντίθετα, υπήρξε ανέκαθεν μια υπόθεση πολύ μεγαλύτερη από το ατομικό ανάστημα του καθενός. Υπήρξε και υπάρχει κυρίως ως «μια αγκαλιά που σου δημιουργεί τις προϋποθέσεις πρώτα από όλα να σκέφτεσαι», και μόνο περήφανος μπορεί να νιώθει όποιος αποτελεί κομμάτι της.
Από την οδό Μεθώνης στα Εξάρχεια, μέχρι τη Θεσσαλονίκη και το Ηνωμένο Βασίλειο, από τη Λευκωσία και τη Λεμεσό μέχρι τη Σόφια, από τους πρωτεργάτες της ίδρυσης της Προοδευτικής μέχρι και τα σημερινά στελέχη, η υπόσχεση είναι μια, γραμμένη και αποτυπωμένη λυρικά και εύστοχα από τον Μάριο Τόκα και τον Ανδρέα Χρυσάνθου στον ύμνο της παράταξης μας, που αποτελεί ωδή στην αγωνιστική νεολαία και που τραγουδήθηκε με συγκίνηση από όλες και όλους τους παρευρισκόμενους:
«Κράτα ψηλά το λάβαρο του ανθρώπου, καν’ τη καρδιά σου άγρυπνο φρουρό, κι έλα μαζί μας ποτέ να μην περάσουν, όσοι μπαρούτι φέρουν και κακό!»
